“Goh, loop je nou nog steeds met krukken?” Hoorde ik de afgelopen jaren met regelmaat. Inmiddels zat ik sinds december 2021 volledig in een rolstoel. 21-04-2022 was de dag dat voor mij een nieuw leven begon!
Ik ben blij, opgelucht. Na jaren vechten met en tegen artsen is het nu eindelijk zover dat ik kan zeggen, 2022 wordt mijn jaar. Ik ben ervan overtuigd!
Mijn revalidatiearts (mijn ware held) gelooft met mij in mijn keuze en samen met een vaatchirurg en het volledige team therapeuten staan ze achter mij.
Ik heb een transfemorale amputatie ondergaan. (Amputatie boven de rechterknie, ook wel TFA in het kort)
Wat velen niet wisten is dat ik 24 uur per dag zeer heftige pijn had in mijn rechterbeen, van mijn knie tot aan mijn kleine teen. Dit al sinds eind 2015 vanwege complicaties na een simpele kijkoperatie aan mijn knie.
Jaren van doktersbezoeken, therapieën, ingrepen, probeersels, scans, foto’s en wat al niet meer is er geen duidelijke oorzaak voor mijn pijn. Inmiddels wordt het therapie resistent chronische pijnsyndroom genoemd. Fijn dat het een naam heeft, maar daar wordt het niet beter van. Hier vind je een beknopte tijdlijn van de afgelopen jaren. Mijn kwaliteit van leven was dusdanig slecht dat ik op deze manier niet verder wilde blijven ‘rommelen’. Ik wil graag weer een actief leven leiden met mijn gezin en onze hondjes. Ik wil weer wandelingen maken die ik zo vreselijk mis, maar ook met handen vrij lopen, fietsen, langs het strand struinen aan zee of aan de maas, in de tuin werken, klusjes met mijn man doen, onze stedentripjes ooit gaan plannen waar we van dromen. Het liefst dan ook zonder, of met veel minder, pijn.
Ik heb mijn gedachten van me afgeschreven de afgelopen jaren omtrent mijn klachten. Dit opschrijven heeft me geholpen om in het dagelijkse leven positief te blijven en hoop te houden. Verwacht dus geen vrolijk dagboek… het zijn mijn rauwe gedachten. De reden dat ik je hierin laat meelezen is om mijn beslissing beter te kunnen begrijpen…
21 april 2022 was de datum, ik ben deze dag geamputeerd. En hoe wonderbaarlijk is het dat ik na de operatie geen pijn meer voelde! Zelfs nu ik thuis ben, zonder zware pijnstillers gaat het buitengewoon goed. Ik blijf jullie op de hoogte houden in mijn blog, maar waan me een zeer gelukkig, pijnvrij mens!
Tot gauw!
Veel liefs, Tamaar
Jeetjemineetje .. wat een moeilijke beslissing heb jij genomen. Ja, je wilt weer los lopen en staan en vrij zijn daarin..geen of minder pijn .. begrijpelijk. Wat een weg heb jij gegaan… Ik heb respect voor jou. Wie weet hoeveel beter het straks met je zal gaan, wie weet hoeveel mooier je tekeningen zonder (pijn) been nog gaan worden, hoeveel creatiever je nog gaat worden.. Hai wat zijn sommige dingen toch erg. Heel veel sterkte..😘👍👍zet m op!
Tamara wat een dapper besluit. Gerl veel succes net jou kracht en doorzettingsvermogen gaat dit goed komen. Veel succes.
Dank je!
Lieve Tamara, wat een ongelooflijke sterke vrouw ben jij zeg!!! Een volhouder geen opgeven, die alles aanpakt om de kwaliteit van leven terug te krijgen. Diep diep respect voor jou. Heel veel succes, sterkte en beterschap met deze keuze 💕💋
Dank je wel ❤️😘
Pfff wat heftig! Heel veel sterkte en succes straks met revalideren, maar met jouw doorzettingsvermogen en positiviteit gaat dat wel goedkomen! 🍀🍀
Dank je wel 😘
Ik duim met je mee dat je EINDELIJK pijnvrij aan een nieuwe start kan gaan beginnen! Ik brand 21 april een kaarsje voor je!!🍀😘😘
Dank je we lieverd!
Sterkte! Komt goed. Respect voor het lef en keuze. Zou mooi zijn om in de toekomst samen te wandelen.
Gr Coen&Nicole xx
Dat is mijn doel, wandelen in de bossen met de hondjes!
Heftig… Lijkt m’n verhaal wel.. Na in 2014 de laatste traptrede gemist, alle ellende en pijn begonnen.
Ik las een stukje op je FB inderdaad! Heftig zeg!
Ben je inmiddels al geholpen of heb je een datum?
Sterkte!!!