“Meestal valt in week 5 het kwartje en komt alles samen” dat is wat er vorige week is besproken na de zoveelste verwarrende sessie over grenzen bepalen, DIMS en SIMS en wat zoal niet meer tijdens ons pijnrevalidatie traject.

Afgelopen vrijdag had ik dus een extra gesprek met de ergotherapeut om te kijken of ze met mij samen konden uitzoeken wat mijn startpunt zou zijn. We hadden een half uurtje om dingen door te nemen en al gauw kwam het GMI van Mosley ter sprake. Dit was me bekend, maar mijn angst werd werkelijkheid bij het uitspreken van de woorden van de ergo. Je hebt geen startpunt dus zult op 0 moeten beginnen. Dit betekend in jouw geval, niet lopen-belasten en beginnen met bijvoorbeeld het opbouwen van een schoen aanhebben. *slik* Misschien ook stoppen met de groep en individueel verder, of verder met de groep en een verlengd traject aanvragen (wat waarschijnlijk niet gaat lukken vanwege Corona) *slik slik* 
“Hoe denk je hierover?” Tja, ik heb geen keuze, dus ik ga hier eens goed over nadenken. Een half uur werd anderhalf uur en met een hoofd vol ga ik naar huis.

Dat nadenken heb ik inderdaad gedaan. Heel veel gepieker, gepraat, gedacht en slapeloze nachten. WIL ik dit wel? wil IK dit wel? wil ik DIT wel?

Eenmaal vandaag weer op de Tolbrug beginnen we met een meditatie moment en ik kan me totaal niet concentreren. Bij de rondvraag schiet ik vol en leg ik uit dat ik heel veel gepiekerd heb afgelopen weekend. Het was bekend dat ik een pittig gesprek had gehad, dus ze wisten waar het over ging. Toen ik uitlegde dat ik had besloten dat ik het traject niet meer in wilde gaan maar ervan overtuigd was met elke vezel in mijn lijf dat ik voor de amputatie wilde gaan, viel alles voor me op zijn plaats. Opluchting, verademing, ontspanning, uitputting… ik voelde alles door elkaar heen.
De woorden van maatschappelijk werk deden me heel erg goed, ze zei kortweg: Jij hebt je keuze gemaakt en daar sta je achter, dat is prima! Ik voelde me zo gehoord op dat moment en de reacties van de dames ook zo lief, zo fijn!

Het tweede blok werd het nog even kort aangetipt omdat de psychomotorisch therapeut er niet aan voorbij wilde gaan. Het is goed zo, het is goed voor mij, ik ben opgelucht en blij dat ik het heb gezegd. Ik heb gezegd wat IK wil!
Ik besluit niet mee te doen met het spel in de zaal, ik ben zo ontzettend moe en zit zo hoog in mijn pijn dat ik besluit aan de kant te blijven. Maar ik geniet van het enthousiasme van de dames en voel me heerlijk. 

Woensdag gesprek 2 met de ergo, mijn moeder gaat met me mee. Donderdag een consult met de revalidatie arts. Hier zal ik ook uitspreken en vragen hoe nu verder. Ik hoop dat mijn overtuiging omgezet kan worden in daden. Dat ik eindelijk richting een amputatie mag gaan werken om daarna mijn leven weer langzaam op te bouwen en hopelijk een betere kwaliteit van leven mag gaan hebben. 

Als ik al een beetje mag dromen, dan droom ik dat ik groen licht krijg voor het einde van het jaar. Dat volgend jaar dan echt een nieuw begin mag gaan worden, een einde aan een lijdensweg en een nieuwe start om mijn actieve leven weer op te bouwen. Voorzichtig weer een nieuw voornemen voor 2022?