Zomaar… 2 keer knipperen en het is alweer april.
Dat is natuurlijk niet helemaal zo, de afgelopen maanden zijn we gewoon in de weer geweest met vanalles en nog wat. Onze jongste telg blijkt een echt pittige dame te zijn waar ik mijn handen meer dan vol aan heb. Einde van de dag hangt de tong letterlijk op de schoenen. Super lief, zoooooo veel energie en ze trekt ook zo aan de lijn dat ik niet met haar kan wandelen 🙁 Als het weer het toelaat, want wat hebben we een regen gehad de laatste tijd… alles is blubber) zet ik haar achterin de auto met Chipo en rijd ik in de buurt naar een plekje waar ik haar vanuit de kofferbak zo los kan laten rennen. Vind ze heerlijk natuurlijk, en gelukkig komt ze ook steeds goed terug bij me als ik fluit. Niet zoals ik het zou willen, maar het is even niet anders.
Nah, 18 maart was het zover, ik kreeg mijn C-leg, mijn nieuwe knie. Goedgekeurd en nu mag ik daar de komende jaren dus mee vooruit.
De afgelopen maanden gingen helaas niet zo best. Veel pijnklachten van mijn koker, niet echt goed kunnen lopen en al helemaal geen afstanden kunnen maken. Dan paste hij weer wel, dan weer niet, dan knelde alles af, dan weer te los… ik wist het gewoonweg niet meer. Waar ligt het aan? Gewicht is stabiel, stomp is stabiel… hormonen? Lijkt de enige verklaring. De pijn? zeg het maar!
Na een week op de C-leg wat aanpassingen gedaan, maar dat maakte geen verschil. De week erna wederom terug en wederom vanalles aangepast, maar ook nu weer niet het gewenste verschil. De pijn lijkt echt zenuw gerelateerd te zijn, dus lastig om daar iets aan te doen.
Na een consult met mijn revalidatiearts is er een echo en röntgen ingepland om dingen uit te sluiten. Komt hier niets naar voren dan is het toch echt aannemelijk dat de zenuwen dus ergens wringen. Omdat ik “toch niets kapot kan lopen” hield ik mijn prothese zo lang mogelijk aan, ondanks de pijn, omdat het toch wel handig is om alles op 2 benen te doen. Dat ik ging waggelen hierdoor nam ik voor lief, maar dat is nu door mijn fysio ook even on hold gezet…
Inmiddels heb ik vermoedelijk een slijmbeursontsteking in mijn heup en is mijn SI-gewricht “ontwricht”. Dus in plaats dat er wordt gezegd: geen wondjes, dus loop maar door, kreeg ik nu dus te horen dat ik bij een afwijkend looppatroon mijn prothese uit moet doen en moet gaan rollen. Eerst de rest van mijn lijf weer op orde, onderzoeken afwachten en dan weer verder.
Dat ik hier enorm van baal is zacht uitgedrukt… Over drie weken gaan we naar Texel met de hondjes, daar wil ik toch wel heel graag wat wandelen! Met dat in mijn hoofd leg ik me er nu maar even bij neer. Ontstekingsremmers, oefeningen en afspraken bij een manueel therapeut is het plan. En dan duimen dat ik dat weekje toch een beetje mobiel kan zijn.
Ik ben bijna 2 jaar verder na mijn operatie. Natuurlijk ben ik al enorm blij dat ik weer op de been ben en me weer kan redden in het dagelijks leven zonder pijn. Maar ja… als je hebt geproefd van ‘meer’, dan wil je natuurlijk ook graag meer!
Ik vraag geen onmogelijke dingen, wil gewoon graag wandelingen kunnen maken, kunnen fietsen en mobiel zijn. Ik hoef geen topsport te bedrijven, geen marathons te lopen of me met Crossfit in het zweet te werken. Dat wandelen: dat kan… Dat fietsen: dat kan… Mobiel zijn: dat kan… als mijn koker geen klachten zou geven.
Ik zou mezelf ook niet zijn als ik me hier niet in zou gaan verdiepen, dus dat is wat ik de komende tijd nog meer ga doen. Allereerst door aanstaande vrijdag eens heel veel informatie in te gaan winnen. Vandaar uit zien we verder.
Ja, mijn hoofddoel blijft nog steeds het kunnen wandelen, en daar blijf ik voor gaan, ondanks dat ik dit nu vanuit mijn rolstoel aan het tikken ben.
Iemand vertelde me dat 50 het nieuwe 30 is… dat wil ik wel eens ondervinden hahaha.
Ik heb in ieder geval wel een hele fijne verjaardag gevierd, dus ik kan in ieder geval positief afsluiten hier 😉
Tot snel
XXX
