Omdat ik toch nog wel wat reacties ontvang hoe het nu eigenijk gaat, eerst maar weer eens even bijpraten.
Zoals ik eerder aangaf ga ik 2 keer per week naar Amsterdam, waar we hard werken om sterker te worden en mobiel.
Inmiddels heb ik op 4 november (is pas 2 weken geleden… voelt voor mij als veel langer!!!) mijn nieuwe koker gekregen. Frank (de prothese-man) wil vanaf 0 beginnen en mij in mijn gevoel laten komen. Ik moet opnieuw ‘leren voelen’. Klinkt dat zweverig? Als je Frank zou zien, zeg je direct nee, maar ik zal proberen uit te leggen wat hij bedoeld. Ik moet leren voelen wat ik voel. Voelen wat het doet als ik bepaalde spiergroepen aanspan, ontspan. Welke beweging kan ik aansturen in mijn prothese op welke manier. Als iets goed of niet goed voelt, hoe verklaar je dat en hoe probeer je dat uit te leggen, duidelijk te maken. Klinkt heel simpel, maar jeetje wat is dat lastig! Mijn koker paste eigenlijk direct perfect! Het is een anatomisch gevormde koker waar ik met mijn blote huid (geen liner) in ga. Het vacuüm vormt zich dus door mijn huid tegen de wand van de koker. Voelt eigenlijk best prettig, maar had in het begin erg het gevoel dat het hard trekt aan het uiteinde van mijn stomp. Toen we allebei wel tevreden waren ben ik nog met de fysio aan de slag gegaan om te leren aan- en uittrekken en nog wat oefeningen gedaan. Ik mocht, na een lange middag oefenen naar huis, 06 van Frank op zak met de mededeling dat ik dag en nacht kon appen als er wat was. (Ja, het is weekend, dus ik ga die man toch zeker niet lastig vallen om niks)
Maar goed, rustig opbouwen en toch ook eigenwijs net iets te ver gaan lopen. Netjes mijn beleefboek dagelijks invullen. (Dit is een soort samenvatting van de dag, wat je allemaal voor activiteiten hebt gedaan, hoe je stomp voelt, hoe je koker voelt en wat je conclusie is. Dit moet ik steeds inleveren en dan wordt daar naar gekeken of dit valt te rijmen met hoe het gaat) Maandags weer terug, en aangegeven dat ik toch wel veel last heb van de onderkant van mijn stomp. Alsof mijn bot zeer doet, waar het stopt. Dit had ik dus in het weekend gelijk moeten laten weten! Gedachte is dat ik ten alle tijden laat weten wat het probleem is, zodat Frank daar op kan anticiperen door tijd te maken, mee te kijken of aan te passen wanneer ik er dan weer ben. Duidelijk! Ik moet dus ‘opgevoed’ worden, zoals hij het zegt. Geweldige man, draait er geen doekjes om, zegt waar het op staat en pusht mij om ook echt klant te zijn in plaats van patiënt of client. Op de plaats van mijn eerste harde val zit bij het litteken een harde schijf die wel eens problemen kan geven. Dit moet eruit gemasseerd worden. Botkneuzing kan ook erg hardnekkig zijn, dus kijken wat gaat. Vrijdags geen verbetering, alleen maar meer last, dus wordt mijn koker wat ruimer gemaakt aan de onderkant op de pijnlijke plek. Omdat ik mijn prothese ook nauwelijks uit krijg (Letterlijk een kwartier aan het proberen geweest, niet los te krijgen, dan krijg je het Spaans benauwd!) ruwt hij de binnenkant wat op. Ook plakt hij een zacht stukje waar de koker bij mijn zitbot komt, omdat ik mijn huid daar kapot schuur. Voelt weer stuk beter, dus op naar huis.
De tweede week blijft de pijn toch vervelen, maar ik kan soms ook wel wat lopen zonder al te veel klachten. Met de looptraining moet ik nu drempels op gaan stappen, maar dan kom ik bij het volgende probleem, mijn koker komt tegen mijn schaambot waardoor ik dus geen drempel op kan. Hop weer terug naar Frank. Duwen, voelen, ombuigen, passen, proberen, nog meer aanpassen maar we krijgen het niet voor elkaar. Dit is voor de definitieve koker, dan kan dat stukje flexibeler gemaakt worden. Ondertussen met bindweefselmassage proberen de onderkant van mijn stomp soepeler te maken zodat alles goed loskomt, hopelijk verdwijnt de pijn dan langzaam aan bij het lopen.
Afgelopen weekend moest ik het even wat rustiger aan doen, maar als ik mijn prothese dan aandeed, had ik na een paar passen al direct die scherpe pijn weer. Lopen gaat nauwelijks, staan gaat prima! Het is echt de beweging bij het lopen, dat je je been naar voren zwaait en er dan op gaat staan die gemeen is. Fysio weer goed naar gekeken en ondanks dat alles soepel is en goed aanvoelt is het duidelijk de plek van het litteken wat tegen mijn bot aandrukt en de pijn geeft. Ik geef aan hier echt van te balen, omdat de koker eigenlijk heel fijn zit en perfect past. Ik sta super stabiel, maar kan er niet mee lopen… frustrerend! Wederom bij Frank neergelegd en nu gaf de fysio ook aan dat dit systeem misschien toch niet ideaal is voor mij. Aan de andere kant is het ook pas 2 weken natuurlijk, maar ik wil ook zo graag vooruit! Maandagavond nog even met Frank ge-appt hierover en nu gaan we een gezamenlijke afspraak plannen met hem, fysio en ik om eens te brainstormen wat te doen. Deze koker als definitieve koker gaat het zo ook niet worden, dus ben heel benieuwd waar dit naartoe gaat. En uiteraard train ik ook lekker door, krachttraining, balans, core, zwemmen… alles om sterker te worden!
Als er nieuws is onder de zon, dan zal ik dat zeker even melden hier, beloofd!
X
