Tag: rust (Pagina 8 van 8)

18 januari 2017, het is zover, vandaag gaan ze mijn rechterbeen doorbuigen. Ik krijg een ruggenprik en dan gaat de orthopeed proberen om mijn been zo ver mogelijk te buigen. Het idee hierachter is dat er woekerend littekenweefsel zit wat dan kapot springt. Door te blijven bewegen hierna zou mijn lichaam dit dan op moeten ruimen en geen kans geven om nieuw littekenweefsel te vormen.

Het doorbuigen gaat zonder al te veel problemen. Erg raar om mee te maken dat je been ineens dubbel wordt gevouwen terwijl je dat al die tijd al niet meer kunt. Na de OK wederom onder een warmtedeken op temperatuur komen en dan terug naar de afdeling waar ik in een CPM wordt gelegd. Dit is een soort ‘machine’ waar mijn nu nog volledig verdoofde been in wordt gelegd. dit apparaat gaat mijn been de hele rest van de avond en nacht buigen. Hij wordt ingesteld op 120 graden, dat is maximaal voor dit apparaat. Heel langzaam wordt mijn been dus bewogen en ik kan verder niets doen. De ruggenprik werkt lang door, dus ik merk er niet veel van. Rond 21.30 uur begint de pijn toch wel heel erg door te schieten en krijg ik morfine erbij. Als ik naar het toilet ben geweest, moet ik ook weer helemaal opbouwen tot ik weer die buiging kan halen, echter verder dan 110 graden kom ik dan al niet meer. Ik ga door de grond…weer komt dat onderbuikgevoel opzetten…

Nog meer pijnstilling, maar 100-110 is het maximale na een slapeloze nacht. In de loop van de ochtend mag ik naar huis en hier moet ik proberen te blijven buigen en zo snel mogelijk fysio. (dit is pas maandag, in het weekend werken ze hier niet) Voldoende oxycodon en paracetamol meegekregen voor de pijn, maar het is erg zwaar.

Als ik maandag bij de fysio kom, gaan we direct aan de slag. Het is een hel! het mobiliseren doet zo ontzettend veel pijn dat al gauw de tranen over mijn wangen rollen en haal nauwelijks 90 graden!!! Toch bijt ik door en gaan we door, maar wat is dit vreselijk en dat 2-3 keer in de week… met buikpijn ga ik er heen!
Eerst mobiliseren (althans proberen) en daarna proberen te fietsen zonder weerstand op de hometrainer. Zadel heel hoog en maar wiegen… rond kom ik nog lang niet!

Na twee maanden ga ik weer terug naar de orthopeed. Ik loop volledig op krukken, kan nauwelijks belasten, buigen haal ik net de 90 graden en ik heb zo veel pijn! De fysiotherapeuten waar ik bij loop willen zo niet verder. Ik wordt doorgestuurd naar een fysio in het ziekenhuis. Een lieve dame die me verteld dat dit misschien niet de juiste aanpak is. zij bemerkt mijn pijn op en oppert om het eens wat voorzichtiger te gaan proberen. Pijn is ho! Ze denkt echt dat het goed gaat komen en ik voel dat onderbuik gevoel weer opzetten…

Met dit nieuwe plan ga ik terug naar de fysio. We gaan er weer voor! minder mobiliseren en vooral ook veel oefeningen doen voor stabiliteit en spieren te versterken.
Uiteindelijk kan ik de trapper rondkrijgen als het zadel heel hoog staat. Het is en blijft doorbijten en de pijn lijkt sterker dan ooit, maar ik klaag niet, ga door en blijf oefenen!

Dan komt het punt dat ik weer wordt teruggestuurd omdat ik meer pijn krijg en de buiging totaal niet verbeterd. Hier verteld de orthopeed dat hij me niet verder kan helpen en uitbehandeld is. Hij verwijst me naar het revalidatiecentrum. Misschien dat een team van specialisten nog wat verbetering kunnen halen. Al snel kom ik bij de arts in Blixembosch en wordt ik ingepland bij de fysio en ergo. Fijne gesprekken bij de ergo en inzicht in mijn belastbaarheid geven me wat rust. De fysio is een kei van een man. Hij trekt alles uit de kast om te proberen maar wil binnen de pijngrens blijven. Helaas lopen we hier ook al snel vast.

Volgende stap: Een doorverwijzing naar SJG Weert. Daar zit een orthopeed, een vakidioot op zijn gebied, bekend om het behandelen van ernstige knieproblemen, je weet nooit! Hij heeft een wachttijd van 3 maanden ongeveer, maar soms pikt hij er voor hem interessante gevallen tussenuit.

We gaan ervoor!

[post-views]

Inmiddels is het mei 2016.

Opnieuw een consult bij de reumatoloog.
Ze ziet er enigszins gefrustreerd uit dat ik nog altijd met 1 kruk loop en nauwelijks kan bewegen. Volgens haar is de ontsteking rustig en kan ik nu aan de slag bij de fysio. En dat zal ik dan ook volle bak moeten van haar, want er is werk aan de winkel. De pijn die ik nog altijd voel komt volgens haar doordat alles vastzit.

3 x in de week fysiotherapie om te mobiliseren is het motto. Er wordt met harde hand getracht om de strekking terug te krijgen in mijn been en dat lukt na enkele weken van zweet en tranen bijna volledig. De buiging is een ander verhaal, die blijft steken op 90 graden. Wat ze ook proberen, ik kom niet verder. Hardhandig, rustig aan, dry needlen, tapen, thuis volop oefenen… het maakt geen verschil. Ik schakel mijn osteopaat erbij in, bezoek een mensendieck therapeut, podotherapeut maar het baat niet.
Ik loop uiteindelijk wel zonder krukken, maar ben wel erg beperkt. Fietsen kan ik niet, kleine stukjes lopen gaat wel maar het blijft lastig.

Na de zomervakantie trek ik wederom aan de bel bij de orthopeed. Na een consult en een MRI scan (eindelijk) bij hem laat hij blijken dat het erg onduidelijk is wat het probleem is. Hij wil dat ik wordt gezien door zijn eigen fysiotherapeut omdat hij overweegt door te buigen. Echt overtuigd klinkt hij niet en hij geeft ook toe dat dit misschien ook niet de oplossing gaat zijn. De fysiotherapeut onderzoekt, voelt en noteert. Ook hij deelt de mening dat doorbuigen de laatste optie zou kunnen zijn, maar liever niet!

Eenmaal thuis ga ik informeren voor een second opinion bij Viasana in Mill. Iedereen roept dat ze daar knieproblemen oplossen, dus daar moet ik zijn.
Ik bespreek dit ook met de orthopeed en hij geeft me daar gelijk in. Mocht ik toch terugkomen op het doorbuigen dan hoef ik maar te bellen.
Medische gegevens worden doorgestuurd en in december mag ik bij de orthopeed aldaar op consult.

Na een uitgebreid gesprek en onderzoek is de arts vooral duidelijk. Hij geeft aan dat hij niet denkt dat er fouten zijn gemaakt, maar dat ik vooral pech heb gehad. 1 op de 3000 patienten krijgen complicaties na een kijkoperatie, helaas. Hij is ook van mening dat doorbuigen de laatste optie is, maar “met garantie tot de deur” zegt hij erbij. Omdat het volgens mij niet veel slechter kan, besluit ik hiervoor te gaan. Zijn voorkeur ging uit om dat te laten doen door mijn eigen orthopeed. Zo gezegd zo gedaan!

Na gebeld te hebben met de orthopeed wordt al snel het doorbuigen ingepland voor 18 januari 2017. Nu maar hopen dat dit gaat werken! Afspraak staat, fysio is ook besproken voor de maandag direct daarna want ik zal aan de bak moeten om te kunnen blijven buigen.

[post-views]