Een kleine ingreep met grote gevolgen...

Tag: prothese (Pagina 3 van 4)

Einde komt in zicht…

Deze week weer met revalideren begonnen. Helaas ook een start met een bijsmaakje… 2 mannen waar ik mee in de groep zit beleven allebei op dit moment spannende tijden. Dat voelt toch rot en gelukkig staan we er even bij stil.

Hierna moeten we toch aan de bak! Ik vraag de instrumentmaker even naar mijn koker te kijken omdat deze pijn geeft aan mijn zitbot.
Hij plant hierop dezelfde middag een afspraak om de koker wat weg te slijpen. Top!
Dan gaan Jan en ik met de fysio buiten ’wandelen’. We krijgen aanwijzingen waar we op moeten letten, maar het gaat prima.
Hierna de fitness, flink gewerkt en de fysio daar heeft meteen het fietsen aangevraagd. Ze gaat me helpen om op een gewone fiets te fietsen.

‘s-Middags naar Livit om mijn koker aan te passen. Hier ook ter sprake gebracht dat ik het mis om op blote voeten te lopen. Hij liet me daarop een verstelbare voet zien, maar dan ga ik wel het fijne voordeel van mijn side flex missen. Mijn huidige voet kan zijwaarts bewegen waardoor oneffenheden op de grond of aflopende stoepjes goed te doen zijn zonder dat ik extra druk op mijn stomp krijg. Maar hij stelde ons wel voor om me aan te leren mijn huidige voet zelf aan te passen. Dat onthouden we dus even!

Dinsdag weer terug naar de Tolbrug voor een voortgangsgesprek bij dr. Smit, mijn eeuwige held 🦸‍♂️
Hij ontving ons al met een brede glimlach, blij dat het zo goed gaat. Liet me zelfs weten dat hij me steeds ’mis liep’ omdat ik gelijk de hort op ben 🫢
Einddatum staat op 30 september en dat lijkt definitief. Zwemmen en fietsen staan nu op de eerste plaats. Fietsen wordt met spoed doorgezet, kan ik deze week al mee aan de slag.
Dan komt de sportvraag weer, vind ik lastig. ik was altijd heel actief, heel veel wandelen, fietsen, hardlopen, beetje Yoga maar vooral zelf bezig zijn. Ik ben geen teamsporter.
Toen kwam de vraag of ik een zwemprothese wilde gaan proberen. Oef… geen idee…
maar dr Smit zou dr Smit niet zijn als hij niet alles goed onderbouwd. Dat wandelen dat gaat me gewoon lukken. Lekker opbouwen, komt goed! Fietsen is erg goed, zowel voor conditie als voor balans en je rug! Prothese lopers vragen aanzienlijk meer van de rug, dus daar moet je lief voor zijn. Dit uitgelegd hebbende werd het zwemmen weer aangehaald. Niets is zo goed voor je rug en lijf als zwemmen! Probeer het eens! Nou, dat ga ik dus doen, volgende week. Daarnaast heb ik mijn buufjes beloofd mee te gaan zwemmen!
Hierop liet hij me een filmpje zien van een zwemprothese en dat is toch wel erg gaaf! Je maakt dan een zwemflipper vast aan je stomp met een universele koker. Buiten dat je op deze manier goed kunt zwemmen is dit ook nog eens een geweldige manier om je stomp sterker te maken, wat je uiteindelijk weer helpt met lopen en je dagelijkse dingen.
De flipper wil ik dan ook zeker eens uitproberen! Maar ook gewoon zwemmen. En met de motivatie dat het nu gewoonweg heel goed voor mijn lijf is, raak ik meer en meer enthousiast om dit op te gaan pakken. Het zwembad is hier 500 meter vandaan… geen excuus dus! Is mijn sport vraag misschien wel ineens opgelost 😊 Ja en uiteraard ook fitness oefeningen om sterk te blijven 😉

En de week is alweer doormidden… vanmorgen weer lekker door de Kampina gestruind en vanmiddag heerlijk rustig middagje.
Morgen gaan we weer aan de slag… misschien wel al met fietsen.

Tot gauw weer!

Weekje vrij

De eerste week vakantie van Patrick is alweer een feit, net als mijn eerste revalidatie vrije week. Wat een zomer weer hebben we toch! Bijna elke ochtend hebben we een wandeling gemaakt, variërend van 1 tot 2 kilometer, met de hondjes. Het wandelen gaat langzaam beter, ik moet echt op mijn prothese vertrouwen en dat is nog lastig. Ergens toch de angst om te struikelen of met je voet achter een ongelijk liggend steentje te blijven haken (en daar hebben we er hier nogal wat van;)) Af en toe ook lekker zwemmen en vooral genieten van de tuin en relaxen.
Inmiddels pakken we de fiets (ik de scoot) en rijden we ergens heen voor een wandelingetje. Zo ook vanmorgen, eerst een flinke ronde gereden en daarna nog even de Kampina in. Een route van 2,5 km is perfect! net wat verder dan anders, maar het is al wel tegen de 30 graden 🥵
Gewapend met water stappen we de bossen in en het wandelen gaat ook nu erg goed. Het is een verhard grindpad en ik moet vooral nog kijken waar ik loop, maar ook de ’heuveltjes’ gaan me redelijk goed af. Tussendoor even op adem komen, maar verder zonder problemen als pijn, transpireren, drukplekken kunnen lopen.


We doen nog wat boodschapjes en brengen de middag in de tuin door met zwemmen, lezen en luieren.
Maandag ga ik weer revalideren, maar deze week oefenen ’in het wild’ is zeker net zo belangrijk. De warmte is het grootste struikelblok om vooral veel te lopen, maar we willen allemaal zomer 🌞

Geniet van het zonnetje, goed smeren, goed drinken en tot gauw! 🦿🦩

Goed bezig!

De week is weer voorbij! Cliché… ik weet het… maar zo is het wel! Afgelopen week heb ik weer hard gewerkt, al zeg ik het zelf 😉
Afgelopen donderdag druk geweest met traplopen oefenen. Ik moet de rem-functie van mijn knie uitvogelen en vertrouwen, nou… dat valt nog niet mee! Eerst ben ik met een opstapje op de loopbrug begonnen om het gevoel een beetje te krijgen. Hierna zijn we nog op de trap gaan oefenen. Het voelt nog steeds eng om te doen. Eenmaal thuis even een hapje gegeten en daarna toch maar even langs de huisarts voor mijn schouder. Na mijn val van ruim 4 weken geleden geeft mijn schouder steeds meer problemen. Ik heb me destijds op mijn elleboog opgevangen, waardoor mijn schouder de klap heeft gekregen. De fysio’s hebben er al een paar keer naar gekeken en 1 spiergroep voelt wel wat beter, maar de nare pijn blijft. Nu lijkt het er toch op dat mijn pezen een flinke klap hebben gehad, misschien zelfs wel scheurtjes hebben opgelopen, afgaand op de pijn die ze geven. Ik moet mijn arm echt een tijdje rust geven, ondanks dat dat lastig gaat als ik in mijn rolstoel vertoef. Gelukkig loop ik steeds meer, dus ik hoop dat er gauw verbetering optreed. Het zal wel tijd nodig hebben.
Vrijdag weer een middagje Tolbrug, waar Jan geen zin had in houtbewerken en ik liever iets anders deed, vanwege mijn schouder. Geen probleem, we splitsen de groep en ik ga met Jan en de fysio lekker weer buiten aan de slag. Wandelend naar de Livit straat en daar de letterlijke hobbels oefenen die we tegen kunnen komen. Hij daagde ons extra uit om zonder stok te lopen, kijken of ik de balans ook kon vinden en tips om netjes te lopen. Het ging me niet slecht af, maar dat verdient nog heel wat aandacht 😉
Traplopen, hellinkjes op en af, ongelijk terrein… het ging allemaal goed. Uiteindelijk nog op de brandtrap aan het oefenen geweest en toen zat ons uurtje erop. Het was behoorlijk warm, dus bezweet en wel terug naar binnen.
Het sportuurtje speelde we Boccha, een soort van Jeux de Boules maar dan met zachte zware ballen voor in een zaal. Hierbij kwam houding nemen, ballen oprapen enzo aan de orde. Op het laatst nog even wat belangrijke planning info doorgenomen en toen op naar huis.

Zaterdag een lekkere rustige rommeldag, de garagedeur geschilderd en daarna nog even mee naar de Decathlon geweest. Al lopend via de andere kant van de parkeerplaats de hele Decathlon doorgelopen en dat ging eigenlijk ook wel goed. We besloten dan ook om Zondag ochtend een wandelingetje te proberen.

Nou, Zondagochtend, hondjes aan de lijn en samen met Patrick aan de wandel. We hadden voor de grap Strava aangezet, zodat we konden zien wat naast de passen ook de afstand zou zijn die we zouden lopen.

Zoals je ziet helemaal happy met de gelopen ronde van 1,88 KM. We wandelde over grindpaadjes, asfalt, stoepen met ongelijk liggende stenen en een heel stuk over het gras. Het ging goed, ik voelde geen enkel pijntje en had nergens last van, behalve dat het veel energie vraagt! Maar dat het zo goed ging gaf me aan de andere kant ook weer heel veel energie!

Eenmaal thuis uiteraard even rust en alles gecontroleerd, maar er was geen drukplekje of irritatie te vinden. Tijd voor een verfrissende douche en daarna samen met pa en ma de waanzinnige race van Max zitten kijken.

Vandaag weer vol goede moed richting Tolbrug waar ik ook weer bezig ben geweest met traplopen. Het gewoon naar boven en beneden lopen met bijzetten van mijn voet gaat perfect. Maar naar beneden zou ik dus voet over voet (alternerend) moeten kunnen. Ik moet mijn prothese voet dan net over de rand van de traptrede zetten en dan met mijn goede been doorstappen naar de volgende trede. Doordat ik dan mijn gewicht op mijn prothese been heb, buigt deze geremd door. Dat betekend dat mijn prothese been waar ik volledig op leun dan heel langzaam doorbuigt zodat ik mijn gezonde been rustig kan neerzetten op de trede lager. Klinkt ingewikkeld, maar als mijn therapeuten er weer zijn zal ik eens vragen of ze het filmen. Het ging in ieder geval een stuk beter nu!
Bij de fitness ook nog op de hometrainer gezeten om te kijken of er problemen zouden kunnen zijn als ik zelf wil gaan fietsen. Ook dit zag er erg positief uit!

Nou, veel geoefend en gedaan! Volgende week krijgt Patrick vakantie, dan gaan we samen ook lekker wandelingetjes maken. Ik heb dan ook even een weekje revalidatie-verlof… dat heb ik wel even verdiend.
Voor nu gaan we weer even proberen om de heetste dagen door te komen.

Tot gauw allemaal!

Liefs

Woensdag… oeps!

Geen maandag of dinsdag deze keer, maar woensdag dus. Sorry buuf! 😉
Maar goed, vorige week dus lekker geoefend met lopen. Ik werd met mijn therapie maatje Jan de gangen doorgestuurd. Samen met de therapeuten afgesproken dat ik mijn prothese op gevoel ga dragen. Dus bij geen klachten gewoon aanhouden. Uiteraard tussendoor checken op plekjes en irritaties. Dit lijkt goed te werken voor me. Donderdagmiddag de teambespreking, hier waren we eigenlijk ook zo klaar. Fysio en arts zijn zeer tevreden en blij dat het zo goed is uitgepakt. De chirurg wilde me graag binnenkort even zien, dus daar wordt een afspraak mee gemaakt. Vrijdagochtend moest ik bij Livit langs, daar heeft Cornelis wat aanpassingen gedaan. De lotusverbinding ertussenuit gehaald en mijn onderbeen iets naar buiten geplaatst. Voor mijn gevoel sta ik nu wat stabieler. Hierna (wederom vergeten door de taxi, dus vrij laat) weer naar huis om te eten en daarna weer naar de Tolbrug. Hier gingen we houtbewerken! We maken een duwstok pinguin 🐧 Flink zagen met decoupeerzaag, snoeren over de grond, vijlen en schuren maar alles vol kunnen houden op 2 benen.

Na dit uurtje alles weer stofvrij maken en na een korte pauze naar de sportzaal.
Hier kregen we valtraining, waar je dus op moet letten als je valt. Ik gaf al aan dat ik dit wel eerder kon gebruiken, maar of ik bij mijn enorm harde val had kunnen bedenken dat ik mijn armen voor mijn borst moest kruisen en zo zijwaarts moest draaien dat ik niet op mijn schouder of stomp zou vallen, betwijfel ik!
Hoe dan ook, het was wel grappig om te doen. Hierna moesten we oefenen om op de grond te gaan liggen vanuit stand en daarna op staan.
Als afsluiter gingen we nog wat tafeltennis spelen.

Eenmaal thuis aan het eten begonnen, ook maar eens op 2 benen!

Na het eten leek het me mooi geweest en heb ik Perry bedankt en in de hoek gezet. Morgen vieren we feest, dus hoopte dan ook wat te kunnen lopen.
Helaas kreeg ik in de avond gemeen last van hitte uitslag op mijn stomp, dus de rest van het weekend met een naakt stompie rondgereden.

Maandag was het gelukkig wat minder warm, en kon ik mijn prothese weer aan. Bij Cornelis nog even mijn liner wat korter laten knippen en toen met de fysio gaan lopen. Eerst binnen, recht stuk, hoekjes om, draaien. Daarna gingen Jan en ik met de fysio naar buiten. We liepen rond het revalidatiecentrum naar de Livitstraat. Een oefen parcour met hindernissen. Verschillende ondergronden, ongelijke stoepjes, hellingkjes, trap op en trap af… het ging verassend goed!
Hierna weer terug naar binnen waarna de fitness op het programma stond.
Ook hier hard gewerkt. De nadruk voor mij ligt op kracht trainen. Mijn rug, buik, been en stomp sterker maken. Het uurtje vloog voorbij en hierna konden we weer naar huis.

Inmiddels draag ik mijn prothese de hele dag. Wel met de nodige zit pauzes uiteraard. Maar ik probeer zoveel mogelijk uit. Koken, de was doen, was ophangen, stofzuigen. Als ik ergens tegenaan loop kan ik dat bij de therapie weer aangeven zodat zij meekijken. Ik denk dat Perry en ik wel vriendjes blijven!

Vandaag lekker weer samen met Perry rommelen, hierna wordt het weer warmer en dus ook weer een beetje meer oppassen voor uitslag/wondjes enzo. Maar goed, dat nemen we voor lief, al rollend red ik me ook prima!

tot de volgende!

liefs Tamara

Het is weer maandag

Weer een week voorbij! Afgelopen Vrijdagochtend een belletje van de revalidatie arts ter voorbereiding van de teambespreking komende donderdag. Niets dan lof, erg tevreden dus eigenlijk waren we ook zo weer klaar.

Vandaag was ik voor de verandering om 08.15 uur al op de Tolbrug! Als de therapie eenmaal begint, trek ik mijn prothese aan en begin ondertussen in de loopbrug wat heen en weer te lopen. Als Baukje er is gaan we met krukken de gang op. Dit gaat ook weer goed en ik mag al gauw lekker zelf rondwandelen. Jan en ik hebben dus hoofdzakelijk samen al kletsend door de gangen gestruind en de complimentjes die ons werden toegeworpen in ontvangst genomen. Erg leuk! Tussendoor nog met Baukje samen gekeken of mijn houding goed is en of ik voldoende steun pak als ik stilsta. Dit is allemaal perfect. Ik heb afgelopen weekend lekker met de rollator in de tuin meters gemaakt en op 2 benen gekookt. Oefening baart kunst.

Volgens Edwin is 1 kruk of wandelstok ook genoeg, en dat besef ik me ook, maar eerst maar eens even zo aan de wandel. Als Jan trap gaat lopen neemt Edwin me mee op sleeptouw. Dat ga jij ook eens proberen! Jan loopt keurig de trap op en af en dan zegt Edwin dat ik het ook maar eens moet doen. Ik geef 1 kruk aan hem en stap de trap rustig op en stap zo naar boven tot Edwin’s verrassing. ‘Nou’ , zegt hij, ‘Ik denk je pakt even een trede of 3’. Maar goed, dus ook weer naar beneden en dat ging ook prima. Toch wel prettiger dan op je billen moet ik zeggen.
Dan bespreken we het alternerend trap aflopen (voet over voet, zoals je eigenlijk normaal de trap afloopt) Jan moet dat goed kunnen omdat hij zijn knie nog heeft. Mijn prothese is hier ook voor geschikt en dat wil Edwin me even laten voelen. Het komt erop neer dat ik mij prothese voet halverwege over de rand van de trede neerzet en dan met mijn gezonde been een trede lager zet, terwijl mijn gewicht op de prothese drukt. Hierdoor gaat de rem in mijn prothese werken en zakt deze vertraagd door, waardoor je dus naar beneden kunt lopen. We hebben dit geprobeerd, maar het is nog erg eng om te doen. Eerst maar eens het volle vertrouwen in mijn prothese vinden. Wel erg grappig om eens te voelen, omdat ik echt dacht dat Edwin mijn prothese tegendruk gaf!

Na een dik uur flink gelopen en geoefend te hebben nog een uurtje fitness erachteraan en daarna lekker voldaan naar huis.
Hopelijk kan ik de komende dagen de draagtijd lekker opbouwen. Dan kan ik ook steeds beter wennen en oefenen. Vrijdag nog wat kleine aanpassingen laten doen aan de koker en knie. De koker mag nog wat lager gesneden worden in mijn lies en de lotus adapter ( waarmee ik mijn onderbeen kan draaien) wordt eruit gehaald om te kijken of mijn knieën dan iets meer op hetzelfde niveau uitkomen. We gaan het zien!

Eerst even deze 2 pittig hete dagen zien door te komen, doe het rustig aan en blijf genoeg drinken 😀

Kippenvel

Nou, vandaag weer een uur prothesegroep op de planning, wederom geen taxi 😡 Na kwaad aan de telefoon te hebben gezeten werd er uiteindelijk een taxibus langs gestuurd. Deze bus zat al behoorlijk vol en moest nog mensen ophalen… wederom te laat dus!

Maar…. eenmaal binnen mocht ik gelijk mijn prothese uit de kast pakken en aan doen. omdat we met 3 mensen in de loopbrug stonden was dat even puzzelen, maar ik kon toch mooi op en neer stappen. ik zakte nog net niet genoeg in mijn koker, maar dat wordt hopelijk beter als ik meer ga lopen, anders zal mijn koker aangepast moeten worden. Toen Edwin terug kwam, had hij de rollator bij. ‘Ga hier maar eens mee lopen!’ Ik stapte erachter en wandelde op mijn gemakje door de oefenruimte, wat verrassend goed ging. Toen stuurde hij me achter Jan aan, de gangen door. Ik wandelde zo dus rustig naar de wachtruimte en weer terug. Helaas zat toen de tijd erop.

Eenmaal terug, de prothese (Perry gedoopt) terug in de tas en de kast gezet. Hierna mijn stomp gecontroleerd en alles was eigenlijk prima. ‘Nou’, zei Edwin, ‘morgen kun je de prothese wel mee naar huis nemen!’ Lichtelijk teleurgesteld vertelde ik hem dat ik er morgen niet was. ’Dan wordt dat maandag’.
Baukje zei toen, ‘wat maakt het dan uit of ze hem nu of maandag meeneemt? misschien helpt het wel met slinken van de stomp als ze hem wat meer aanheeft?’
Daar had Edwin niets van terug en dus pakte Baukje mijn ”Perry” weer uit de kast. Ik mag er thuis mee oefenen… “ga niet meteen een blokje rond, maar ga eerst eens dragen, staan, belasten, eventueel met een rollator wat stukjes in huis lopen, maar RUSTIG AAN! Stomp in de gaten houden maar daar vertrouwen we je volledig in” Ik krijg een Opbouwschema mee en met een blij hoofd mocht ik toen gaan.
‘Ohhh’ zei Baukje, ‘ik heb gewoon Kippenvel! Vind dat altijd zo een bijzonder moment als de tas mee naar huis mag!’ En die Kippenvel had ik ook toen ik met mijn Perry de deur uit rolde… Weer een stap verder!

En zo staat Perry ineens thuis 😊

Eindelijk maandag!

Wat kun je ergens naar uitkijken! Vandaag was het eindelijk de dag dat ik serieus met mijn spiksplinternieuwe prothese mag gaan lopen. Ik heb afgelopen weekend mijn liner weer voor hele dagen aangehad zonder problemen, dus kom maar op!

Natuurlijk was ik om half 8 al klaar en had dus tijd genoeg, de taxi komt toch pas rond 8.15 uur. Maar helaas, geen taxi. Half 9 nog niet, dus ik bel de centrale, voicemail!!!
Ik bleef het proberen, maar kreeg geen gehoor. Ik snapte er niets van. Nou, daar gaat mijn uurtje lopen voor vandaag! Het zit allemaal niet mee.
Om kwart over 9 belt de centrale me op… ze hadden een gemiste oproep (…of 30 denk ik) ‘Ow g*dverdeg*dver… dat is helemaal fout gegaan… hij komt eraan!’
Tja, om half 10 stapte ik dus in en reed om 10 voor 10 de oefenruimte in. De fysio en revalidatiearts blij verrast dat ik nog was gekomen. Mijn prothese stond startklaar, dus er werd tegen me gezegd, trek hem maar aan en loop maar weg!

Heel blij dat ik toch nog even de mogelijkheid kreeg om te lopen. De prothese aantrekken ging goed. Eerst met vaste knie heen en weer lopen, daarna de vergrendeling ervan af en even oefenen. Hierna kon ik in de loopbrug nog even wat heen en weer lopen onder toeziend oog van iedereen. Het viel zeker niet tegen!

Eerste stappen met mijn nieuwe prothese

Na een kwartiertje moest ik weer afscheid nemen en werd hij in de kast netjes opgeborgen. Donderdag mogen we weer samen spelen, dus daar kijk ik weer naar uit!

Leg-Day!

Vandaag is het zover, ik mag kennis gaan maken met een nieuwe liefde in mijn leven, mijn partner in crime en letterlijke steun en toeverlaat: mijn prothese!

Eerste kennismaking met mijn prothese.

Eenmaal bij Livit aangekomen moest ik met Cornelis mijn koker gaan passen. Staand in de loopbrug moest ik mijn stomp in de koker laten zakken en al steunend op een stompsteun kon ik mijn gewicht erop duwen. Je hoort op dat moment bij het ventiel de lucht ontsnappen en zo zuigt de koker als het ware vacuum. Na controle zit de koker ook echt muurvast!
Omdat de rand tegen mijn zitbot drukt, wordt dit nog wat ingekort. Ik heb een brimloze koker wat betekend dat ik niet op mijn zitbot afsteun, wat zitten ook makkelijker maakt, en eventueel fietsen bijvoorbeeld.
Er worden nog wat maten genomen en dan gaat de instrumentmaker hem ’in elkaar schroeven’.

Na 10 minuten is hij terug. De rand is ingekort en afgewerkt, mijn knie zit eronder en mijn voet inclusief nieuwe stapper maakt het geheel af.
Hij zet de knie even op slot, zodat ik niet onverwacht doorzak en dan kan ik wederom in de koker stappen. De lucht ontsnapt en mijn ’been’ zit vast! Ik sta zowaar weer op 2 benen!
Ik loop heen en weer met een stijf been om even te voelen hoe het is, dit gaat vrij soepel. Dan haalt hij de knie van het slot. Als ik iets achterover hang op mijn voet, buigt de knie, zodat je kunt gaan zitten. Bij het staan moet je meer naar voren leunen en je been goed strekken. Dit voelt vrij natuurlijk.
Nu dus eens lopen met een losse knie… door mijn nog beurse stomp is dit wat lastiger. De zwaai naar voren is pijnlijk omdat ik dan duidelijk het gewicht van de prothese aan mijn liner voel trekken. Toch lukt het me! Als ik mijn been naar voren beweeg en de hak raakt de grond moet ik het prothesebeen strekken, dus een beetje in de knie drukken zeg maar. Hierdoor vergrendeld hij en kun je je stap afmaken. Als je met je goede voet naar voren stapt voel je de prothese knie weer buigen.

Het principe is duidelijk, dat snapte ik eigenlijk heel snel. Ook het gaan zitten en opstaan lukte me. Maar nogmaals, de pijn van de val werkt nog wat tegen. Hoe dan ook gaan we nu dus hard aan het werk om de been- en bilspieren sterker te maken en vanaf maandag oefenen, oefenen, oefenen!

Maar eerst rust… de liner staat weer schoon op zijn kapstok, stompkous aan, de was draait, dus nu even samen met de hondjes en een bakkie op de bank.

Volgende week meer! X

Opkrabbelen

Nou inmiddels zijn we een week verder na mijn val. Afspraak voor de passing van mijn prothese ging uiteraard niet door. De zwelling viel mee, maar de pijn en een wondje zorgden ervoor dat ik mijn liner ook niet aankon. De hele week veel gekoeld, zwachtelen en stompkous afwisselen en dat moest het doen. Mijn stomp ontwikkelde alle kleuren van de regenboog en het wondje had al gauw een keurig korstje. Als ik de liner aankon, mocht ik hem dragen. Mijn stompkous was te kort en zakt daardoor steeds af, wat niet prettig zit. Ik wacht nog op een langere. Dan heb ik het nog niet over de zwachtels… daar heb ik inmiddels een grondige hekel aan! Zo zwachtel ik mezelf keurig netjes in… en dan ga ik even naar het toilet en dan ligt de zwachtel dus, hop, aan mijn denkbeeldige rechtervoet op de grond. Dat zwachtelen is dus ongeveer een dagtaak, aangezien ik ook niet zo een stilzitter ben. Liever niet dus!

Na enkele keren opstaan
Vers gezwachteld

Maar goed, vrijdagochtend, liner aan, lukt ook en het voelt heerlijk! Rogier kwam Jan, mijn revalidatiemaatje, en mij halen voor een uurtje in de gymzaal. We gingen op de mat. Jan en ik moesten op een dikke mat plaatsnemen en kregen een bal om over te rollen. Een beetje grinnikend gingen we aan de slag, maar de oefeningen werden al gauw moeilijker gemaakt om de rompbalans te trainen. Langzaam aan verging het grinniken ons en kregen we het serieus warm. Toen we de ballen moesten gaan gooien en vangen kwam de keeperstraining van Jan van lang geleden naar boven en als een volleerd keeper dook hij naar links en rechts met een flinke kreun. Op zijn beurt liet hij me ook flinke duiken maken, wat toch wel erg hilarisch moet zijn geweest om te zien. Na nog enkele val-oefeningen om je schouder te beschermen ( dat hadden ze wel eerder mogen doen… door mijn val ben ik zo op mijn elleboog gevallen dat mijn schouder een dusdanige klap heeft gehad dat mijn schouderpees uiteindelijk ontstoken is geraakt, waardoor zelfs rollen een uitdaging is) Maar goed, dit is dus voor de volgende keer. Als afsluiter van de training mochten we nog even terug in onze kindertijd en gingen we een koprol maken. Met een beetje hulp lukte dit ons allebei en daarna hadden we de smaak te pakken! Jan bleef maar op en neer rollen en begon allerlei kunsten te vertonen tot ons plezier en ook ik kon enkele koprollen maken, zelfs met een heus ‘hupje’ vooraf 😀
Na een glaasje water werden we nog even afgemat in de fitness ruimte en toen zat de ochtend erop!
Eenmaal thuis vond ik dat de stofzuiger er nog even door mocht, wasje aanzetten en toen bedacht ik me dat ik mijn liner even moest afrollen om mijn stomp te controleren. Helaas bleek dus dat mijn wondje toch open was gegaan, waarschijnlijk tijdens onze stunts op de mat. Liner dus weer uit, ontsmetten en schoonmaken, wondje verzorgen en terug naar de stompkous. Mijn stomp is inmiddels van blauwpaars naar mosterdgeel (en dan bedoel ik ook ECHT geel) verkleurd, maar ik bespaar jullie de foto 😉

Uiteindelijk heeft sudocreme in combi met pleisters ervoor gezorgd dat het wondje weer is gesloten en een mooi korstje heeft. Afgelopen maandag heeft de revalidatie arts alles nogmaals bekeken en hij was tevreden. De instrumentmaker keek even mee en wilde nog even mijn stomp omvang meten voor de zekerheid. Hij en de revalidatie arts gaven groen licht om donderdag de liner aan te doen om mijn prothese te passen en af te stellen. Tussen de laatste meting en nu zaten echter wel 2 centimeters. De stomkous is dus niet voldoende en ik stelde voor om dan maar weer stevig te gaan zwachtelen. Dan donderdag nogmaals meten, liner aan en passen/afstellen. Hierna weer terug naar zwachtelen zodat het korstje verder kan genezen en ik hopelijk volgende week maandag met mijn looptraining kan gaan beginnen.
Mijn maatje Jan zag ik maandag vol vertrouwen op zijn nieuwe prothese stappen maken. Zo gaaf om dat te zien, dat glunderende gezicht. Nu wil ik ook!!!

Nieuwe ontwikkelingen

Nou, er is weer een week voorbij gevlogen. De tijd gaat zo snel… Afgelopen donderdag mocht ik voor het eerst in de prothese groep starten. Hier worden we in groepsverband klaargestoomd om onze eerste stappen te gaan zetten in de wondere wijde wereld. Ik zit in een groep met nu nog 3 andere patiënten met beenamputaties. We hebben ook gelijk afscheid genomen van 1 man, die zijn traject afsloot met een heus loop diploma!
We zijn in de oefenzaal gezamenlijk bezig met 2 gespecialiseerde fysiotherapeuten. We mochten weer met de airboot lopen, de nodige oefeningen doen en er was uiteraard ook plaats voor een lolletje. Hierna een korte pauze en toen startte de module mobiliteit. Hier leren we eigenlijk alles wat we willen kunnen zonder prothese, omdat je ook op deze manier zelfredzaam moet kunnen zijn.
In de middag moest ik nog even terug voor de teambespreking. Hier trof ik mijn revalidatiearts, mijn held, dr. Smit samen met fysio en maatschappelijk werk/coach. Er werd doorgenomen wat mijn gestelde doelen waren, waar de arts erg tevreden mee was. Het beloop van mijn traject gaat ook erg snel, wat hem niet echt verraste. Het doel wat de arts als notitie liet zetten was ook een hele mooie: Tamara kan over 6 weken 500 meter buiten zelfstandig lopen met prothese. WOW!
Maandag wordt mijn liner aangemeten en gaat mijn PPP naar de instrumentmaker zodat mijn prothese kan worden besteld. Dan zal ik op korte termijn een koker aangemeten gaan krijgen en gaat alles ineens in stroomversnelling. Ik heb er enorm veel zin in en kan niet wachten.

Vorige week stond toch nog onverwachts mijn verhaal in het Brabants Centrum. Henk had er een erg mooi stukje van gemaakt en ik heb enorm veel lieve, hartverwarmende en leuke reacties mogen ontvangen.

Uiteraard moest Monty met me mee op de foto, zoals hij altijd bij me is, zo ook hier 🙂

Nou, het is inmiddels weer weekend. Geniet ervan, het weer beloofd weer wat beter te worden!

Tot gauw weer!
Liefs XXX

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

© 2025 Mijn Beste Beentje Voor

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑