Mijn Beste Beentje Voor

Een kleine ingreep met grote gevolgen...

Tag: osseointegratie

En dan is het ineens april!

8 april 2025 / / 1 reactie

Waar blijft de tijd! Na de stroeve start van het nieuwjaar ging het eigenlijk vrij vlot de goede kant op en al gauw maakte ik weer fijne wandelingen. In maart controle gehad bij de chirurg, deze was matig tevreden omdat hij toch wat botgroei en wazig beeld zag bij de pin. Dit zou kunnen duiden op een infectie maar kan ook door de toename van belasting komen. Ik had geen klachten die bij een infectie zouden kunnen passen, dus we wachten even af. Het stoma is zo nu en dan wel pijnlijk door wildvlees groei, maar dat zou eventueel verholpen kunnen worden door een relatief kleine ingreep. Omdat ik in juni op controle terug moet om de botgroei in de gaten te houden, besluit ik hiermee ook te wachten.
Ondertussen mocht ik een verstelbare prothese voet testen. Deze voet wikkelt heel soepel af en geeft ook energie terug. Grote voordeel is dat hij makkelijk te verstellen is zodat ik ook eens een andere schoen kan dragen of zelfs op blote voeten door huis kan lopen (wat ik sinds de amputatie heel erg mistte… ik had thuis nooit schoenen aan) Ook merkte ik dat ik bij wandelingen dan ook net een kleine aanpassing kon doen zodat ik net wat prettiger liep, zoals iets meer teendruk bij langere wandelingen, juist wat minder gewoon in huis. Hij is inmiddels aangevraagd en ik hoop dat ik op korte termijn groen licht van de zorgverzekering krijg, zodat ik net wat meer comfort ervaar bij het lopen.

Tijdens mijn eerste intake voor de Osseointegratie werd gevraagd naar het doel wat je hoopt te kunnen bereiken. Tijdens dat gesprek benoemde ik met name wat langere wandelingen te kunnen maken en als ik dan mocht dromen dat mijn man en ik samen onze lang gekoesterde stedentripjes konden gaan maken (lopend!)
Hoe verrast was ik dat mijn man voor mijn verjaardag dan ook een stedentrip naar Valencia had geboekt! We gingen het gewoon doen, terwijl ik me steeds maar ongerust maakte of ik het wel zou kunnen volhouden.

5 april was het dus zover, we vertrokken vroeg in de ochtend naar Valencia en zouden daar 2 nachten in een mooi hotel verblijven en hadden dan 3 dagen om de stad te verkennen.
Het is omgevlogen, maar wat hebben we enorm genoten! Een schitterende stad en er is zo enorm veel te zien dat we ogen tekort kwamen.

We hebben ontzettend veel gelopen door de stad, de parken, mooie plaatsen bezocht, heerlijk genoten van de Paella Valencia en dat met een temperatuur van 24 graden onder de prachtige palmbomen.

Nooit gedacht dat ik dit een half jaar na mijn ingreep zou kunnen doen.
We hebben dagelijks tussen de 20.000 en 23.000 stappen gemaakt, de hele dag op de been geweest en het was behoorlijk warm!
Ik heb letterlijk nergens last van gehad, het meeste ongemak kwam op de laatste dag door een inmiddels vrij pijnlijke linkervoet vanwege het vele lopen… het is ongelooflijk.
Geen wondjes, geen pijn, geen transpiratieproblemen, geen vacuumverlies, geen koker die niet blijft zitten maar gewoon lopen!
Dit bevestigd maar weer dat het voor mij een meer dan goede beslissing is geweest. Ook als zal er best hier en daar nog wel eens een kleine ingreep nodig zijn of zal ik zo nu en dan echt ook wel ongemak ervaren van het ‘stoma’, het weegt niet op tegen de vrijheid die ik hiermee terug heb gekregen. Dichter bij mijn eigen been ga ik, denk ik, niet komen.

Inmiddels geniet ik lekker na van ons heerlijke weekendje weg, blijf ik de foto’s bekijken en hoop ik dat ook hier het zonnetje nog blijft schijnen.
Goedkeuring van de zorgverzekeraar is inmiddels binnen, dus binnenkort zal ik dan mijn verstelbare voet gaan krijgen. Dan kan ik heerlijk zonder schoenen op 2 benen in de zon/tuin vertoeven.
Het zijn de kleine dingen die het doen, ik ben een gelukkig mens.

Tot binnenkort ergens weer!

XXX


Nieuwjaar!

2 januari 2025 / / 4 reacties

Ondanks dat ik me had voorgenomen voor het einde van het jaar nog even een update te geven is het er gewoonweg niet van gekomen.
Ik mocht 22 november mijn revalidatie afsluiten in Rijndam, wat we in stijl hebben gedaan met een grote zak vers gebakken worstenbroodjes uiteraard. Het lopen gaat goed, er waren van mijn kant uit geen vragen meer en opbouwen kan ik thuis verder.
De weken erna ben ik nog wel enkele keren terug geweest naar Rijndam Orthopedietechniek omdat ik een erg vervelende kraak voelde in mijn C-leg en het gevoel had dat hij me afremde bij het lopen. Een leenknie kreeg ik om te testen en bij deze voelde ik geen kraak en geen remming. Er is dus besloten om mijn eigen knie op te sturen voor nader onderzoek. Ondertussen mag ik de leenknie blijven gebruiken en kan ik dus gewoon lekker vooruit.

Controle bij dr Vledder was ook in orde. Alles zag er keurig uit en ik ‘ga als een speer’. Hij was ook blij te horen dat ik voor mezelf de goede beslissing heb genomen en ik wordt in maart 2025 pas weer terug verwacht als alles goed gaat. Oppassen dat ik niet te snel en teveel ineens doe, je wil geen overbelasting!

Ik ben inmiddels lekker met de hondjes aan de wandel en let erop dat ik dus niet al te grote afstanden al ga lopen. Maar elke dag een fijne wandeling gaat gewoon prima. De rest van de dag ook nog lekker op de been en inmiddels met mijn moeder begonnen met aqua therapie. In warm water spierversterkende oefeningen doen. Dit voelt erg fijn en ons voornemen is dan ook dit straks 2 keer per week te gaan doen.

Maar ja, dan komen de feestdagen eraan, drukke dagen, veel kluswerk ook gepland in de 2 weken vrij en dan komt net nu de tegenslag.
Kerst was erg fijn, gezellig met ons familietje hebben we verse frietjes gebakken en gegeten en er is veel plezier gemaakt en herinneringen opgehaald.
De dag erna had ik wat lichte pijnklachten, en dat weet ik aan de drukte, veel en lang staan/lopen en op andere schoenen dan ik gewend ben… even een dagje rust en dan komt het wel goed.
Zaterdag nam de pijn gedurende de dag fors toe en lopen werd ook echt lastig. Rustig aan gedaan, maar omdat ik het niet helemaal vertrouwde toch even bij lotgenoten gecheckt wat zij dachten. Iedereen was eigenlijk vrij duidelijk: Bel even met Rotterdam! Zondagochtend eerste werk naar de SEH gebeld van het Erasmus en mijn verhaal gedaan. Ik zou in de loop van de dag terug gebeld worden, kon even duren. Mocht ik koorts krijgen of ziek worden dan moest ik direct terug bellen. Weer een dagje op de bank waar uiteindelijk toch verhoging op kwam zetten, ik voelde me grieperig worden en de fantoompijn ging door het dak. Dus toch teruggebeld en daar kreeg ik direct de arts aan de lijn. Ik mocht ‘even’ langskomen, maar omdat het niet bij de deur was kon ik het ook aankijken tot maandag op de poli. Ik zou oxycodon extra in mogen nemen om de pijn onder controle te houden en als de temperatuur boven 38,5 kwam moest ik alsnog bellen.

We besloten het er maar op te wagen, dus paracetamol, ibuprofen en hop… oxycodon erbij. Wat voelde ik me ellendig! Een suf konijn wat op de bank lag te stuiteren van de fantoompijn. Ik viel steeds in slaap en kon alleen maar liggen/hangen met 2 honden die dicht tegen me aangekropen lagen.
Na een slapeloze nacht kon ik maandag naar de poli komen. Temperatuur bleef gelukkig steken op 38,2 dus dat was oke.
Verhaal gedaan, alles nagekeken en behalve dat er vocht in mijn stomp zat en dat mijn lymfeklieren in de lies waren opgezet zag ze niets vreemds. Er werd een CT geregeld, waar ik ook direct terecht kon. Hieruit bleek gelukkig ook niets geks, geen infecties aan het bot of abcessen. Omdat de pijn, koorts en algehele malaise toch twijfelachtig waren moest ik nog even bloedprikken. Als de ontstekingswaarden te hoog waren kreeg ik uit voorzorg toch een antibiotica kuur. Opgelucht gingen we op weg naar huis.

Dinsdag werd ik gebeld dat ik inderdaad een kuur ging krijgen. Een stevige van 14 dagen die in ieder geval alles wat er zou kunnen zitten en gemist is zou bestrijden.
Na de kuur kom ik dan weer op controle op de poli.

Oud en nieuw was voor ons dus een rustige avond. Lichtelijk misselijk van de kuur en moe van de pijn van de afgelopen dagen lekker op de bank onder een dekentje tv gekeken. Manlief was ook druk geweest met klussen en had ook lange dagen gemaakt. Vuurwerk keken we vanuit de achtertuin, het was prachtig!
De nacht ging gelukkig wat beter en met het zakken van de koorts werd de fantoompijn ook steeds minder.

Inmiddels is de koorts helemaal weg, net als de fantoompijn. De pijn aan mijn stomp begint ook minder scherp te worden en het lopen is ook minder pijnlijk nu, dus de kuur doet zijn werk wel.
Wat het nu precies is geweest weet ik niet, het kan zijn dat er een infectie sluimerde die nog niet zichtbaar was, dat er ergens anders iets rommelde wat op mijn been is geslagen… het is gissen.
Hoe dan ook, nog even geduld en dan kunnen we vast weer lekker aan de wandel en het zwemmen.

Een haperende start, maar we gaan natuurijk voor een heel mooi 2025!
Ik wens jullie dan ook allemaal het allerbeste. Een mooi, liefdevol, gezond, actief of lui, gezellig 2025. Dikke knuffels voor wie ze nodig heeft en spreek jullie weer snel.

XXX

Hoe het nu gaat

11 november 2024 / / 2 reacties

Weken vliegen voorbij, maar even tijd voor een update, gezien de vele berichtjes die ik steeds blijf krijgen.
Van 17 september tot 22 oktober heb ik wekelijks geoefend met belasten op een weegschaal, wekelijks met 5 kilogram extra. Dit was een langdradige tijd aangezien je verder niets kon doen behalve 2 x per dag 20 minuten op een weegschaal steunen.
22 oktober was echter de dag dag ik mijn prothese aangekoppeld kreeg, wat wel een mijlpaal is in de revalidatie! Dan mag je ineens op 2 benen staan.

De eerste week bestond uit 2 x per dag een serie oefeningen doen waarbij je je gewicht op verschillende manieren op de prothese kant laat steunen. Daarnaast mag je op gevoel je prothese steeds wat langer dragen, zonder dat je echt gaat lopen. Einde van deze week mocht ik als afsluiting toch even in de brug op en neer lopen en dat ging eigenlijk best prima.

De tweede week mocht ik naast mijn oefeningen aan het einde van de training met krukken lopen. Dit mocht ik thuis ook binnen oefenen. Met onze honden voor de voeten niet optimaal, dus ik heb die week met regelmaat rondjes om de tuintafel buiten gelopen. Dit voelde ook weer goed!

De derde week mocht ik buiten lopen met krukken en binnen met 1 kruk wat ook voorspoedig ging en al snel werden 2 krukken 1 kruk buiten en binnen een wandelstok.

Nu is het zover dat ik in principe zonder hulpmiddel kan en mag lopen zonder beperkingen, buiten nog met wandelstok.
De snelheid waarmee dit gaat is onvoorstelbaar en ik vind het nog moeilijk te bevatten dat ik gewoon weer op de been ben! Ik ben er nog lang niet, moet echt nog sterker worden en opbouwen, maar het begin is gemaakt en mijn rolstoel staat zelfs al ruim een week ongebruikt in een hoekje.
Als ik opsta doe ik mijn prothese aan, draag deze de hele dag en als we in de avond op de bank ploffen doe ik hem uit, maar voor een toiletbezoek of even wat pakken doe je hem ook zo weer aan en loop je dus weer zo weg! Ik ga weer lopend naar boven om naar bed te gaan.

Meer mobiliteit, geen pasproblemen met mijn koker meer, geen wondjes of andere ongemakken door het lopen met een koker, geen transpiratie problemen of vacuüm verlies meer, geen ‘net verkeerd’ zittende prothese, geen rugpijn door het scheef zitten maar wel zoveel meer gemak en comfort.

Ik maak weer wandelingetjes en zal mezelf echt nog wel tegen gaan komen, er zullen uiteraard zeker ook tegenslagen gaan zijn maar voor nu ben ik enorm blij en tevreden met hoe het gaat.
Het gaat heel snel, ik wil ook heel snel en daar moet ik nog wel wat op letten en dat probeer ik ook echt.

22 november mag ik mijn revalidatie in Rotterdam al af gaan sluiten. Ben er zelf verbaast over, maar zoals mijn fysio zei: Het is om door een ringetje te halen met een mooie strik erom: Ga ervan genieten!

Dat ga ik zeker doen!

XXX

Dag 3

1 september 2024 / / Geen reacties

De afgelopen nacht was wederom erg slecht, kan nauwelijks eten en ik ben zo suf dat ik steeds wegdommel.
Ik had mijn iPad ingepakt, lekker mijn guilty pleasure serietje (lees: Greys anatomie) kijken, dacht ik. Haaknaalden mee om wat Worry Worms achter te kunnen laten, maar eerlijk… alles ligt in de kast en mijn telefoon kan al nauwelijks aankijken zonder misselijk te worden. Geen radio, geen TV, geen geklets… ogen dicht en wegdoezelen, dan heb ik ook de minste pijn.
De artsen, de verpleging, de schoonmakers, de mensen van de maaltijden en drankjes zijn allemaal zo ontzettend lief! Ze proberen samen met mij van alles om wat binnen te krijgen. Zelfs glaasjes cola worden geopperd tegen de misselijkheid. Enige wat iets beter gaat is vanille vla 🫣 Steeds worden er anti-misselijkheid medicijnen in mijn infuus gespoten om me maar beter te laten voelen.
Mijn buurman van de kamer naast me piept elke keer dat hij een wandelingetje maakt even door de deur om me een goede dag te wensen, zo lief!

Vandaag zou dr van Waes komen om het verband te verwijderen, maar die laat aardig op zich wachten. De morfinepomp wordt wel uitgezet en ik krijg kortwerkende oxycodon aan mijn lijstje medicatie toegevoegd. Katheter gaat eraf en ik mag op de po-stoel naast mijn bed. De pijn arts heeft mijn bijwerkingen even besproken en ik kan niet veel anders doen dan hopen snel zonder de oxycodon te kunnen en het dan de tijd te geven om alle rotzooi uit mijn lijf te werken. Het zal wel even nodig hebben!

Half 6 komt hij binnen: dr van Waes, een bijzondere man, stel je voor: een echte militaire trauma chirurg die ontzettend veel heeft gezien en echt nergens van onder de indruk is. Ontzettend kundig in zijn werk en iedereen kijkt ook tegen hem op.
Nou, zegt hij, we zullen het er eens af gaan halen, dan kun je morgen naar huis!
Zonder waarschuwing pakt hij mijn pin vast, hop stomp in de lucht (ja dat was even een tegen het plafond moment) Schaar erdoorheen en wat pulken, en hop… daar is alles open en bloot.
Ik zie vooral de pin, vreemd dat aanraking van die pin niet pijnlijk is, en daarnaast een fikse winkelhaak met zo’n 30 krammen erin.
Morgen ga je zelf douchen, dan spoel je met de douchekop de stomp en vooral het stoma (dat noemen ze het gedeelte waar de pin uitsteekt) goed schoon. Beetje droogdeppen en dan op bed spoel je met Chloorhexidine, aan de lucht laten drogen en een gaasje erop, dat is het!
De daad wordt bij het woord gevoegd, matje eronder en ‘flats flats’ hij smijt zo enkele flinke scheuten chloorhexidine tegen het stoma. Het bijt enorm! Even wapperen, gaasje erop en klaar. Ik was te verbaasd wat er nu gebeurde en tegelijkertijd bekaf.

Na wederom een gebroken nacht voel ik me dan eindelijk ietsje beter, minder suf, maar wel nog wat misselijk.
Alles is klaar voor mijn ontslag, Patrick komt al vroeg deze kant op en ik wil al op tijd onder de douche.
De verpleegkundigen laten me lekker op mijn gemakje douchen en aanrommelen en het gaat eigenlijk erg goed. Ik voel me een ander mens! Na het douche krijg ik hulp met de chloorhexidine, waarbij de verpleegkundige met een lach verteld dat ze dat niet hetzelfde doen als de chirurg. Zij drenken enkele gaasjes en poetsen daarmee het stoma en de pin schoon. Gaasje rondom de pin om lekkend vocht te vangen en klaar!

Als Patrick er is haalt hij vast de medicatie op en eenmaal boven drinken we een bakje koffie (mijn eerste bakkie sinds mijn opname, en het smaakte me!) Wel nog steeds zware hoofdpijn die me misselijk maakt, maar we zijn blij dat we naar huis mogen.
Net na de middag zijn we weer in Boxtel. Er staat een bed in de kamer waar ik meteen in kan. Bekaf van de autorit, ben ik blij dat ik even plat kan.

Wordt vervolgd.

xxx

De dag

31 augustus 2024 / / 1 reactie

Nou, ik beloofde jullie op de hoogte te houden van mijn Osseo-avontuur en dat ga ik met vertraging nu maar eens doen.

26 augustus moesten we om 6.30 uur in het Erasmus MC melden voor opname. Ik zou als eerste in de ochtend geopereerd worden.
We besloten de avond ervoor naar Rotterdam te rijden en daar te overnachten. Na een wat rusteloze nacht meldde we ons ruim op tijd in het ziekenhuis, erg onwerkelijk als daar helemaal niemand rondloopt!

Eenmaal op mijn kamer geïnstalleerd moesten we alsnog een uur wachten, maar dan was het moment daar. Opname gesprekje, prachtige blauwe jas aan en hop, op bed. Patrick mocht me mee wegbrengen tot aan de liften en na een dikke zoen werd ik naar beneden gebracht.
Infuus werd geprikt, ontspannen praatjes met de verpleegkundigen aldaar en toen waren daar ineens dr van Waes en dr Vledder aan mijn bed. Er zou 7,5 cm extra bot weggehaald moeten worden om het implantaat goed in te kunnen slaan en ervoor te zorgen dat mijn knieën straks cosmetisch gezien ook gelijk zitten. Dat was even schrikken, toch wel wat meer dan in eerste instantie was gezegd.
Eenmaal op de OK om 09.00 uur werd ik omringd door een behoorlijk team mensen en iedereen stelde zich netjes voor en vertelde waar ze ervoor waren. Nog even wat geruststellende woorden en ik zakte in een dromeloze slaap (althans dat dacht ik, dat het zo handig ging)

De eerste blik op de klok was om kwart over 12. Geen idee waar ik was en ik had helse pijnen. De ene na de andere verpleegkundige/arts kwam aan mijn bed, steeds hoorde ik: We hebben u wat extra of wat anders gegeven, het zal zo minder worden! Ik heb letterlijk gesmeekt of ze me met een hamer knock out konden meppen… het was echt ondraaglijk. De tijd kroop voorbij, en ineens leek er verlichting te zijn! Tegelijkertijd kwamen er honderden mega grote mieren over het plafond naar me toe gekropen en raakt ik wat in paniek. Dit was het ook niet , er moest wat anders. (Bleek de Ketamine te zijn die me liet hallucineren)
Doot de hoeveelheid verschillende pijn medicatie kelderde mijn bloeddruk en zuurstof, dus extra vocht erbij, volle bak zuurstof en uiteindelijk een morfinepomp waar ik elke 6 minuten op de knop kon drukken tot het draaglijk was. Tegen 3 uur in de middag kwam ik wat op adem hierdoor. Draaierig, super suf maar de pijn was te handelen. Na een waterijsje mocht ik dan eindelijk naar mijn kamer terug.

Patrick wachtte me al op, en ondanks dat ik misselijk was bedacht ik me dat ik iets moest eten… medicatie op een nuchtere maag vallen niet zo goed bij me.
mijn mond leek wel met zand gespoeld, zo droog! Keelpijn, hoofdpijn, pijn in mijn boven rug en op mijn borst en misselijk… zo misselijk!
De pijn bleef ook behoorlijk heftig en elke keer dat ik op de ik op drukte werd ik duizeliger, dus je begrijpt: liever niet!

Maar: de chirurg kwam langs, vertelde dat alles erg goed was gegaan. Ik had een behoorlijk hard bot wat helaas hierdoor gespleten is bij het inslaan van de pin.
Niets negatiefs, alleen de revalidatie moet 3 weken later van start gaan en ik moet langzamer opbouwen met belasten.
Ik was erg moeilijk onder narcose te krijgen, dus een dubbele dosis gehad, beademingstube gekregen, wat de keelpijn en pijn op mijn borst en rug verklaart en daar bovenop de nodige pijn medicatie zorgt voor de bijwerkingen die ik heb en de lage bloeddruk.

wel ben ik keurig ingepakt en kom ik nu toch wel een stapje dichterbij als Robot-mom nu ik het resultaat zo zie.


De nacht was niet echt succesvol, hoewel ik eigenlijk mijn ogen nauwelijks open kan houden gedurende de dag.

Dinsdag wederom een hele slechte dag gehad. De chirurg kwam langs en vertelde me dat hij morgen het verband kwam verwijderen, de verzorging uit kwam leggen en dat ik dan snel naar huis kon.
Ik had daar op dat moment een hard hoofd in, kon niet eens overeind komen in mijn bed, maar goed, we gaan het zien!

Morgen meer!

Xxx

Daar is hij dan…

20 augustus 2024 / / Geen reacties

Vanmorgen eindelijk, na lang wachten in onzekerheid, werd ik gebeld met de definitieve datum voor de osseointegratie.

Het staat er!
Volgende week maandag wordt ik om 06.30 uur in het Erasmus MC verwacht en wordt ik aansluitend geopereerd.
Als alles goed gaat, de pijn onder controle is en het vochtverlies minimaal, mag ik naar huis (3-5 dagen waarschijnlijk)
En hierna gaat het beginnen… 2 x in de week revalideren in het Rijndam revalidatiecentrum.

De kriebels beginnen nu wel te komen, toch wel spannend.
Ook de gedachte dat deze week de laatste week is dat ik een koker en liner draag! Het weer de afgelopen weken was behoorlijk afzien met de nodige wondjes, pijntjes, striemen, en andere ontelbare ongemakken. Veel willen doen en weinig kunnen… Hopelijk gaat hier een einde aan komen en ben ik over een hele tijd beter mobiel zonder al deze ongemakken.

Nu maar even de laatste dingen regelen, taxivervoer… overnachting voor zondagavond… de was en het huis aan kant… nog even de kapper opzoeken en nog een feestje vieren aankomende zaterdag 🙂

Ondanks de spanningen en zenuwen ben ik er klaar voor… het komt goed!
We kunnen dit!

Ik zal jullie natuurlijk zoveel mogelijk op de hoogte houden.

Tot gauw!

XXX

Zomer!

27 juni 2024 / / Geen reacties

Daar is hij dan… de zomer… en hoe! (gelukkig maar een kleine week)

Maar goed, tijd voor een update.
Het ging allemaal niet zo lekker, overbelasting, slijmbeursontstekingen, pijn, enzovoorts. De rem moest erop en dat heb ik dus maar gedaan. Aantal behandelingen voor mijn rug gehad wat me goed heeft gedaan en waarna ik precies wist wanneer ik teveel deed en even terug naar af moest. Daarnaast zou ik een stompreconstructie moeten krijgen vanwege botgroei aan het uiteinde van mijn stomp.
Texel met mijn mams was gezellig geweest. We hadden het minste weer wat je je kunt bedenken als in: veel regen en 10 graden, dus erg koud. Maar we lieten ons niet weerhouden om leuke dingen te ondernemen en het eiland te ontdekken. Ik heb me neergelegd bij het gebruik van een scootmobiel, zo kon ik toch gaan fietsen met mams. De week was snel voorbij en ondanks het weer hebben we toch genoten.
Ook hebben we nog een geweldig familieweekend achter de rug in Limburg waar we enorm hebben genoten met zijn allen.
De informatie die ik in ging winnen in Rotterdam, het Erasmus, daar ga ik het maar even over hebben gezien de vele vragen 😉

Osseointegratie ofwel een klikprothese.
Aangezien ik, zoals je weet, nogal wat problemen blijf hebben met mijn koker en alles behalve meer mobiel wordt, bleef dit steeds in mijn hoofd terugkomen.
Toen amputatie in mijn gedachten begon te ontstaan een aantal jaren geleden, wezen mijn ouders me hierop, omdat ze dit op tv hadden gezien. Maar, was de kanttekening, dat is wel akelig hoor, weet niet of je dat ooit zou moeten willen!
Vreemd genoeg heb ik het altijd in gedachten gehouden en er steeds veel over gelezen en de artikelen gevolgd. Ingreep werd alleen in het Radboud gedaan door een arts waar ik samen met mijn vader destijds nogal ‘honds’ ben behandeld, zacht uitgedrukt. Dus nee… niks voor mij, ik ga dat gewoon zo wel doen.
Nu 2 jaar na mijn amputatie ben ik nog steeds verre van waar ik wil zijn. Namelijk gewoon elke dag mobiel en liefst kunnen wandelen en fietsen. Niet 1 keer in een half jaar, maar regelmatig.
Hormonen of niet… geen idee, maar mijn koker past de ene dag wel, de andere dag niet. Pijnplekken ontstaan en verdwijnen, wondjes hier en dan weer daar en dan de transpiratie… die is onwaarschijnlijk. Kamer stofzuigen, dan schuift mijn prothese met liner en al van mijn stomp. Tig keer per dag prothese uit, droogmaken en dan weer aan. Vreemd genoeg zit hij dan niet mee zo fijn als de eerste keer en door het zweten loop ik constant mijn liezen kapot.
Affijn, ik was er wel klaar mee!
Ik had het afgelopen jaar veel gelezen of het Erasmus en Rijndam waar ze inmiddels ook succesvol de ingreep toepassen. Positieve verhalen van mensen die hun vrijheid terug kregen, geen koker meer, hele dag mobiel zijn, prothese aan in 5 seconden en die zit ook altijd meteen goed in dezelfde stand. Gewoon op een stoel kunnen zitten, ga maar door.

Ik ben dus naar een informatie dag geweest en inmiddels heb ik de vervolgafspraak gehad bij de chirurg met alle scans en onderzoeken die daarbij horen. Vandaag de pre operatieve screening gehad en nu sta ik dus officieel op de wachtlijst voor een osseointegratie.
https://youtu.be/_-dWqfqgVek?si=SOo8p4GHfP_DF46O
Op deze link vind je een animatie wat laat zien waar ik nu op wacht, met dat verschil dat deze ingreep in een keer gaat in plaats van de getoonde 2 keer.

September/oktober is de verwachting dat ik aan de beurt ben, na de zomervakantie dus. Een nieuwe stap die ik nu ga maken, zonder ons pap aan mijn zij. Ik geloof graag dat hij met me meekijkt, maar het gemis is er.

Voor nu houd dat in dat ik dus de zomer een beetje ‘uitzit’.
Deze week met deze temperaturen is een drama. Ik probeer na opstaan gelijk de dingen te doen die kunnen en dan gaat mijn prothese in de hoek en rol ik de dag door. Niet wat ik wil, maar wel wat nu dus de situatie is.
Natuurlijk hoop ik op een mooie zomer, en geniet ik van het mooie weer, maar voor mijn kleine beetje mobiliteit mag de temperatuur zeker een eind naar beneden en dan het liefst niet zo vochtig ook. (een mens kan maar wensen hebben, toch?)

Ow ja, en onze jonge dame doet het ook goed. We hebben een hele fijne trainer gevonden die ons heeft geholpen met controle en inzicht. Ik kan zelfs een blokje met haar om in de rolstoel.
We gaan elke week naar jachttraining met haar en we moeten eraan blijven werken, maar ze is een lieverd. Een puberende lieverd, maar we kunnen haar niet meer missen.

Nou, tegen de tijd dat ik een datum heb zal ik wel weer aankloppen hier en dan neem ik jullie uiteraard mee in mijn avontuur.
Een pittig avontuur, flinke ingreep, lange revalidatie en een nieuw leerproces, maar op naar een mobieler leven.

Tot gauw!

XXX

© 2025 Mijn Beste Beentje Voor

Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑