Even een update nu ik weer thuis ben. Dinsdag was het zover, ik mocht naar huis. Patrick zou me vanuit zijn werk ophalen, dan zouden we samen een frietje gaan eten (onze guilty pleasure bij de Frietheuvel) en dan naar huis.
Helaas was ik door de Oxicodon behoorlijk misselijk, maar kon toch genieten van ons gezamenlijke maaltijdje 😉
Eenmaal thuis waren de hondjes natuurlijk blij dat ik er weer was. Monty was heel voorzichtig, Chipo even uitbundig als altijd, die week ook niet meer van mijn zijde. We dronken nog even een bakje koffie met paps en mams en daarna zijn we heerlijk met de hondjes op de bank gaan liggen, blij dat we weer compleet waren.
Woensdag na een goede nacht opgestaan, beneden wat gerommeld en nadat de thuiszorg was geweest lekker buiten van de zon genoten.
De thuiszorg komt me nu voorlopig 2 x per dag conisch zwachtelen. Dit is om een goede vorm aan de stomp te geven zodat straks het aanmeten van de prothese ook goed gaat lukken. 
Tussendoor natuurlijk ook even plat gelegen, oefeningen van de fysio gedaan en vooral genoten van het weer thuis zijn en GEEN pijn hebben!
Het blijft nog steeds onwerkelijk dat ik geen pijn heb… nog altijd is er een stemmetje in mijn hoofd wat me vraagt, wanneer komt het? De stomp doet helemaal niet zeer, litteken is al erg mooi aan het genezen. Ik heb wel fantoomsensaties, soms wat fellere prikkels, maar dit is niet eens echt pijnlijk te noemen.
Fantoomsensaties: Dat is wel heel erg vreemd. Ik had er zoveel over gelezen en gehoord, maar het is gewoonweg niet uit te leggen hoe dat voelt. Ik voel mijn been nog helemaal tot mijn voet en tenen toe, maar kan ze niet echt bewegen. Als ik net in mijn rolstoel zit, voelt het alsof ik mijn been recht vooruit steek en dus zo overal tegenaan rij (wat dus helemaal niet kan) Na een tijdje voel ik mijn voet op de voetenplank staan, en als ik mezelf dan in de raam zie, staat er echt maar 1 voet. Soms voel ik wat tintelingen in mijn kuit en voet, of een steek in mijn voet. Met aankleden merk ik ook dat ik mijn stomp hoog optrek en dan mijn broek over mijn voet wil trekken, of even krabben in mijn knieholte… Het is bizar hoe je hersenen je voor de gek kunnen houden.
Maar goed, ik ben dolblij weer thuis te zijn, het gaat echt buitengewoon goed. Mijn oude pijn is weg, er is nauwelijks pijn. De genezing verloopt voorspoedig. Na 6,5 jaar vechten, alles proberen, stad en land afreizen kan ik nu echt opnieuw beginnen. Er zullen zeker ook nog wel dipjes komen, maar nu ben ik alleen maar heel gelukkig met de nieuwe ik.
In het bijzonder waan ik me ontzettend gelukkig dat ik ook zoveel steun en begrip van mijn naasten heb gehad. De onzekerheid is heel zwaar geweest, en ik hoop dat dit verzacht wordt nu ik er zo door gekomen ben. Pap en mam, ik ben heel blij dat jullie ondanks de angst achter me zijn blijven staan. Als het om mijn eigen kind zou gaan zou ik zeker net zo huiverig zijn, maar ik hoop dat jullie nu ook positief tegen dit avontuur aan kunnen en durven gaan kijken. Mijn stoere kids die het toch ook maar even moeten accepteren en die er zo goed mee omgaan. Mijn liefste man die me door dik en dun bleef steunen en altijd achter me is blijven staan, welke keuze ik ook zou maken. Ik hou van jullie allemaal <3
En natuurlijk ook alle lieve berichtjes, belletjes, kaartjes van jullie allemaal. Dat maakt dat ik me gesteund voel in mijn keuze, wat ook de terugkeer in de buitenwereld zoveel makkelijker maakt.
Ja, ik ben een gelukkig mens! Fijne dag allemaal X
