Het is weer even geleden, druk geweest, weinig nieuws te melden ook.
Maar goed, de pijn. Dat is inmiddels echt wel een dingetje aan het worden. Ik slikte al volle bak paracetamol en ibuprofen om de scherpe randjes eraf te halen, maar ik slaap ook weer slechter door mijn knie. Belasten is echt gemeen pijnlijk! Ik loop liever zo weinig mogelijk en fietsen alleen al het hoognodige (geen auto nu dus op de fiets boodschappen doen)
Omdat ik steeds meer last van maag en darmen krijg ga ik naar de huisarts. Daar praten we even wat en ik vind veel begrip bij haar. Ik vertel haar ook dat ik zou willen dat ze mijn been eraf haalde. Ze begreep me hierin, maar vertelde me ook dat als ik dat ooit echt zou willen, het enorm moeilijk zou zijn een arts te vinden die hierin meegaat. Ze schrijft me Amytriptiline voor, een van oorsprong anti-depressiva die goed pijnstillend werkt op zenuwpijn. Lage dosis beginnen en langzaam opbouwen. Net voor de feestdagen geeft ze me een zwaarder recept en dan spreken we elkaar in januari weer. 
Echt heel erg pijnstillend zijn ze niet helaas, ben enorm suf geweest maar slaap wel wat beter. Mijn maag is hier ook gelukkiger mee, maar inmiddels gebruik ik toch de ibuprofen er weer bij. Als ik meer op ga hogen met de amytriptiline mag ik geen auto meer rijden, dus dat vind ik niet echt een optie. Daarbij wil ik wel een beetje bij blijven en niet als een zombie hier zitten.
Ik ben ook mijn ‘onderzoek’ opnieuw gestart waar ik eind 2017 mee ben gestart, namelijk het inwinnen van informatie over het hoe en wat van een amputatie.
Het doosje morfine in de kast hier staart me elke dag wel een paar keer aan en ik laat ze staan, omdat ik me er zo vreselijk door voel, maar wat zou ik de pijn graag even aan de kant zetten… Even van dat “blok aan mijn been” af… of voor altijd….
[post-views]