De zomervakantie is weer ten einde. We hebben ons prima vermaakt, lekker veel gefietst op Texel en genoten samen met de schoonouders. Thuis nog enkele keren met onze sloep uit varen geweest en van het mooie weer genoten. 
In het begin van de zomer voel ik ze weer… de ‘stroompjes’ in mijn knie. De pijn bij belasten neemt lichtjes toe, maar ik wil er niet aan denken. Negeer het zoveel mogelijk, maar val nog regelmatig ergens neer. Ik weet me inmiddels ook met regelmaat goed op te vangen, dus dat scheelt weer kapotte gezichten 😉 Blauwe plekken zitten altijd overal wel, dat hoort er schijnbaar bij.
De ‘stroompjes’ lopen net een andere route dan de eerste keer… zou het dan toch zo zijn dat de zenuwen een andere weg hebben gevonden en me nu weer gaan vervelen?
Ik wil en kan er niet aan toegeven en ga gewoon door met mijn dagelijkse dingen en geniet zoveel mogelijk van de vakantie. Tranen bewaar ik voor onder de douche… dat is even mijn momentje om te ontladen. Na een huilbui kan ik er weer tegenaan! Langzaamaan gedurende deze zomer merk ik dat ik weer steeds meer paracetamol en ibuprofen ga slikken om het nog een beetje aangenaam te houden. Het haalt de scherpte van de pijn af.
Ik besluit na de zoveelste val dat ik een afspraak ga maken bij mijn oude revalidatie-arts. Zij heeft me gezegd gehad dat ik altijd terug mocht komen als er geen vooruitgang was, zodat ze samen met mijn kon kijken wat in ieder geval verlichting zou brengen.
Weer een verwijzing vragen, opsturen, wachten… wachten…. bellen…. ik wil alleen maar weten of er iets gemaakt kan worden wat me op de been houd als mijn knie het begeeft. Zodat ik overeind blijf in plaats van ineens een wang langs de spachtelputz… Of zou amputatie andere mogelijkheden bieden?
Oktober mag ik langskomen. Niet bij mijn eigen revalidatie-arts aangezien die is gaan specialiseren. Krijg nu een consult van 2 uur bij een onbekende… 2 uur!!!! Ik heb maar 1 vraag!
We gaan het zien
[post-views]
