Tag: meniscus

31 januari 2016 mag ik het drukverband eraf halen en ik zie een grote dikke bolle knie vol vocht. De wondjes zien er netjes uit, de huid is strak gespannen.

Ik zou nu ook rustig aan moeten afbouwen met de krukken en langzaam aan gaan belasten. Ik heb echter wel heel veel pijn en bewegen gaat nauwelijks door het vocht en die pijn. Slik nog steeds volop pijnstillers om de dag door te komen. Na een week waar het niet beter gaat, neem ik contact op met de afdeling orthopedie. Hier krijg ik te horen dat ik geduld moet hebben en niets moet forceren.
Na twee weken en bij de fysio te zijn geweest is er niet veel veranderd. De fysio noemde het een fors ski-trauma (heb alleen nog nooit op een ski gestaan…) wat tijd nodig heeft. De ontsteking is waarschijnlijk chronisch en daarom krijg ik nu wederom een kuur van 2 weken met ontstekingsremmers. Verder lichte bewegingen met de fysiotherapeut en intensief koelen na afloop.

Ik hobbel maar door, kuur afgemaakt en nog altijd geen vooruitgang. Krukken heb ik nog steeds nodig en bewegen kan ik nauwelijks. Inmiddels krijg ik 9 maart een injectie van de orthopeed voor mijn ontsteking en verteld de orthopeed dat hij me overdraagt aan de reumatoloog. Succes!

Na een week of 4 kom ik bij de reumatoloog en zij bekijkt mijn knie en functioneren en is niet gelukkig met wat ze ziet. Bloedonderzoek wordt gedaan en daar komt niets uit wat op een reumatische aandoening lijkt. Ik krijg weer een voorschrift om 3 weken ibuprofen te slikken (1800 mg + paracetamol) Ik moet ook echt gaan bewegen en de krukken weg gaan laten. Ze stuurt me nog door naar de orthopeed in het JBZ om een MRI te vragen (kunt u een meniscus probleem uitsluiten?)

Bij de fysio stuit ik op het probleem dat ze me niet kunnen behandelen zolang die ontsteking er zit. Alles wat ik doe maakt mijn knie reactief en dat willen we juist weer niet.

De orthopeed in het JBZ wil me op zijn consult zien. Ik leg het verhaal uit en krijg te horen: Luister eens, IK heb niet in uw knie gezeten, dus IK ga ook niets doen. U zult terug moeten naar uw eigen orthopeed.
TJA!

Bellen met de orthopeed met de vraag wat nu levert niet veel op. Heb geduld en doe wat kan.

Zo hobbelen we dus door met een dikke en inmiddels stijve knie.

[post-views]

29 januari 2016: Ik moet me nuchter melden om 11.15 uur in het st Anna ziekenhuis in Geldrop voor de kijkoperatie van mijn rechterknie. De opname volgt en dan is het wachten tot ik aan de beurt ben. Rond 11.45 uur moet ik richting OK. In een aparte ruimte wordt ik overgeplaatst op een ander bed, infuus erin, 10 keer je gegevens opnoemen en de orthopeed komt nog even een pijl tekenen op de juiste knie. Nu weer wachten en ik heb het koud… zo ontzettend koud!
12.45 uur ga ik de OK binnen en hier is het zowaar nog kouder! Ik krijg uitleg en dan een ruggenprik. Ik voel mijn billen en benen warm worden, tintelen en dan ineens lijken ze niet meer van mij. Mijn bovenlijf rammelt letterlijk van de kou. Er worden 2 incisies gemaakt in mijn knie en de apparatuur levert nogal wat gestuntel op voor alles klaar is en er begonnen kan worden. Op het beeld zie ik duidelijk waar mijn boven- en onderbeen samenkomen en er dwarrelen witte schilfers rond. Stukjes kraakbeen en strengetjes weefsel volgens de orthopeed. Hij spoelt regelmatig alles schoon en bekijkt mijn meniscus. Deze lijkt niet echt beschadigd op een heel klein rafeltje na. De kop van mijn bovenbeen laat echter wel een flinke beschadiging zien. Dit wordt netjes glad geschaafd en er worden hier en daar nog wat losse stukjes tussen mijn gewricht uitgepulkt. Er is echter ook abnormaal veel ontstekingsweefsel aanwezig wat de orthopeed toch wel verbaasd. Dit had hij niet verwacht lijkt wel. Het gestuntel, het bezorgde gezicht van de orthopeed en het opgewonden gefluister met de verpleegkundige aldaar maakt dat zich een klompje in mijn onderbuik vormt… wat nu weer! Er wordt een stukje afgeknipt en op kweek gezet. Tegen 14.00 uur ben ik terug op de uitslaap kamer en ik bibber letterlijk mijn bed uit. Mijn temp blijkt nog maar amper 36 graden dus ik krijg een warmte deken om op te warmen. Na ruim een uur begin ik me pas weer wat comfortabeler te voelen.
Om 16.00 uur mag ik terug naar de afdeling. Pijn begint toe te slaan maar mijn billen zijn nog helemaal doof.

Als ik zelf heb geplast mag ik naar huis, dus ik vraag om een glaasje drinken. Ik krijg een beschuitje en een potje thee. Na enige tijd moet ik dan toch naar het toilet en dan mag ik aankleden en bellen dat ik opgehaald mag worden. Met paracetamol en diclofenac op zak ga ik naar huis. Geduld hebben en rustig aan, over een week of 2 ben je weer op de been!

[post-views]