Het is lang geleden dat ik hier wat heb neergezet, wat te maken heeft met het feit dat mijn hoofd er niet naar stond. Helaas heeft mijn vader geen goed nieuws gehad en uiteraard zijn we vooral daar mee bezig. Ik ga er verder niet op in, Maandag horen we meer, dus het zou fijn zijn als er maandag heel veel kaarsjes mogen branden voor mijn lieve paps.
Toch zal ik ook mijn verhaal maar eens neer tikken hier. Ik had gezwommen, gefietst en veel gelopen met een te grote koker inmiddels. Mijn koker bleek helaas nog een week op zich te laten wachten, dus dat betekende nog een week doorlopen. Maar goed, ook dat is weer voorbijgegaan.
Ik ben ook nog een dagje meegegaan naar Frank Jol in Amsterdam, samen met een ‘collegaatje’ die daar elke week traint.
Hoezo Amsterdam? Nou… Bij de Tolbrug wordt eraan gewerkt dat je mobiel bent, je zelf kunt redden, je doelen zijn behaald en dan laten ze je los. Hierna is er dus eigenlijk niets meer en moet je het maar zelf doen. Eens in de 3 maanden op amputatie spreekuur en als er iets is ga je naar de instrumentmaker of bel je de revalidatie arts. Prima natuurlijk, maar ik wil toch eigenlijk wel wat meer dan dit. Wandelen lukt weer, 3,5 km gehaald, maar ik wil eigenlijk wel meer! Ik wil graag langere afstanden lopen en het liefst niet op geasfalteerde paden, maar door de bossen en heuvelachtige gebieden. Daarvoor zal ik sterker moeten worden, belangrijke spiergroepen moeten trainen, een goed looppatroon moeten ontwikkelen en dan natuurlijk ook een goed passende prothese die perfect is om dit te kunnen halen. Ook zou ik graag eens kijken wat er qua sporten voor mij geschikt is en wat me kan liggen. Dromen najagen, doen waar ik vroeger gelukkig van werd. En daar kunnen ze me in Amsterdam volgens mij heel goed bij helpen! Ik mocht al even mee zwemmen en ook de fysio zette me al gauw aan het werk en daar heb ik echt 3 dagen spierpijn van gehad! Simpele oefeningen maar met grote impact dus. En je moet ze dan ook wel goed uitvoeren. Dat is het begin…
Inmiddels heeft de huisarts toch maar een injectie in mijn schouder gezet vanwege een fanatieke slijmbeursontsteking die gewoon niet van ophouden weet.
Mijn teamgesprek bij de revalidatie arts verliep ook goed. Ik gaf aan dat ik me inmiddels een beetje overbodig voelde in de groep. De groep werd ook drukker, dus er was al wat minder tijd om echt uitdagingen aan te gaan en eerlijk gezegd kan ik thuis ook prima wandelen en oefenen met traplopen. Mijn doelen waren behaald dus in overleg zou dit (vorige week) dus mijn laatste week zijn. Ik behaalde donderdag mijn Super Loopdiploma en heb vrijdag nog met de groep afscheid genomen. Ik zal de mannen en vrouw wel gaan missen. Mijn maatje Jan, ook bijna klaar, samen sleurde we elkaar overal door. Alex die helaas door tegenslagen er niet steeds bij kon zijn, maar wat een positieve man is dat! Ben die helaas ook sneller dan de bedoeling was een pauze in moest lassen vanwege heftige behandelingen. Leo de clown. Een grote fanatieke grappenmaker, leniger dan wie ook en voor de duvel niet bang! Jose die zo graag ook zo lekker rond wil lopen en Henk, een heerlijke fanatieke man die er helemaal klaar voor is om de uitdagingen aan te gaan
. 
Het is wel vreemd om dit zo achter je te laten.
Zaterdag ben ik gaan ’testfietsen’. Proberen welke fiets het beste bij me zou passen en die het veiligst is in verband met mijn been. Ook daar zijn we weer een heel stuk wijzer geworden, dus wie weet fietsen we volgende zomer wel lekker samen weer rondjes!
Woensdag mocht ik dan mijn nieuwe koker gaan halen. Deze was wel een heel stuk kleiner dan mijn vorige. Behoorlijk wat smaller maar ook zeker een stuk korter. Nu is het een echte brimloze koker, ook met een flexibele achterkant zodat ik met zitten daar geen last van heb. Dat is wel een verschil!
De koker voelde goed, en toen alles was vastgezet gingen de eerste stappen ook best prima. Eenmaal thuis wilde ik natuurlijk ook gewoon lekker lopen, alleen viel dat wel tegen! Ik moet toch wel wennen aan de koker en het is alsof mijn knie en voet net anders staan. Eigenlijk was ik blij dat ik gisteren in bed lag 😉
Vanmorgen leek het allemaal weer goed te voelen. Het lopen blijft toch ‘niet veilig’ voelen, dus gebruik ik mijn wandelstok maar weer even.
Tijdens het stofzuigen vanmorgen kwam ik er dus achter dat mijn gevoel klopte. Geen idee wat er precies gebeurde, maar ik zakte spontaan door mijn prothese knie terwijl ik echt dacht dat ik die goed had geplaatst. Hierdoor maakte ik dus een flinke smakker op mijn bil en wederom op mijn elleboog. Gelukkig is vallen op je prothese knie niet pijnlijk, maar de schrik zat er wel even in. Bij mijn vorige koker kon ik inmiddels vertrouwen op waar ik mijn voeten plaatste, dat is nu eigenlijk weg. Ik ga toch maar eens bellen of dit een kwestie is van een afstelling aanpassen of dat ik toch echt gewoon ook moet wennen aan het geheel.
Inmiddels is mijn papierwinkel bij het CBR ingediend en kan ik nu dus wachten op de oproep voor een rijtest. Als deze binnen is, dan kan ik contact opnemen met een rijschool om gewenningslessen te krijgen om dan hierna een rijtest af te laten nemen. Als dit dat allemaal in orde is mag ik mijn rijbewijs aan laten passen en kunnen we onze auto aan laten passen.
Dan zal ik eindelijk weer auto mogen rijden!!!!
Volgens mij was dit alles ongeveer wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Als er nieuwtjes zijn zal ik dat zeker weer hier laten weten, maar voor nu liggen de prioriteiten heel ergens anders…
Tot snel X