Inmiddels is het een week geleden dat ik ben geopereerd en het gaat elke dag een beetje beter. Het zijn muizenstapjes… maar ook dat zijn stapjes! De vrije week van Patrick zit erop, hij had het maar druk met me afgelopen week en ik ben enorm blij dat hij er was.
Mijn allerliefste mams is nu bij me in huis en ik hoef me nergens zorgen om te maken, wat stiekem erg fijn is, maar wat ik ook wel erg moeilijk vind, want ik doe het liefst toch gewoon zelf mijn ding.
Omdat ik nog maar korte momenten kan zitten en echt af moet wisselen met het op bed liggen/zitten ben ik uiteraard enorm dankbaar voor alle hulp.
Ik heb enkele dagen met forse fantoompijn achter de rug, wat nu gelukkig lijkt af te zwakken tot enkele momenten per dag, met name het gevoel dat mijn tenen door een gehaktmolen worden gedraaid of dat mijn onderbeen met messen wordt doorboord. Dit in combinatie met zware stroom schokken maakt het niet heel ontspannen liggen. Voor het slapen gaan neem ik dan ook extra medicatie en gelukkig gaan de nachten inmiddels goed en slaap ik heerlijk.
De momenten die ik kan zitten worden over de dag ook wat langer, maar bukken in mijn rolstoel of op een kruk is een no-go, dan is de druk nog echt te hoog.
Het litteken ziet er super netjes en rustig uit, de zwelling is nog behoorlijk, maar al met al gaat het best goed.
Op dit moment is het vooral even de tijd doorkomen. Belasten mag ik absoluut niet. Voldoende rust, hooghouden, zorgen dat de spieren niet teveel verkorten, dat is de hoofdzaak.
De ochtenden vind ik het pittigst. Na een nacht op bed overeind komen is al een ding, maar dan is de pijn ook behoorlijk heftig. Alles bonkt en klopt en met het zweet op de rug hobbel ik dan richting badkamer. Inmiddels hebben we een manier gevonden waarop ik me makkelijk kan verzorgen zonder dat de hele douche gedroogd hoeft te worden, dat geeft mij weer wat meer rust.
Als ik eenmaal op mijn kruk zit is het een kwestie van gaas verwijderen, wond goed uitspoelen met de douchekop. Hierna het stoma flink met chloorhexidine spoelen (en ja dat bijt!) Schoon gaasje rond de opening vouwen en klaar is Tamaar!
Wassen, aankleden en dan op de billen naar beneden.
Eenmaal beneden ruim ik het aanrecht op, neem ik een klein ontbijtje en mijn voorraad medicatie en moet ik mezelf even een uurtje geven om op adem te komen. Dan zakt de pijn gelukkig af en ben ik de rest van de dag weer de ‘vrouw’.
Ik neem ook even de van de gelegenheid gebruik om iedereen te bedanken voor alle lieve berichtjes, appjes, kaartjes en de prachtige bloemen. Zo lief om te zien en lezen dat iedereen zo meeleeft!
11 september mogen de krammetjes eruit gehaald worden, dan zie ik dr. Vledder weer in het Erasmus.
Hierna zal ik naar Rijndam worden verwezen om voorzichtig te gaan starten met mijn revalidatie. Uiteraard hoop ik dat ik vooruit blijf gaan en tegen die tijd weer goed mobiel ben met mijn rolstoel.
En dan gaat het pas echt beginnen!
XXX
