Mijn Beste Beentje Voor

Een kleine ingreep met grote gevolgen...

Tag: knie (Pagina 1 van 10)

En dan is het april…

2 april 2024 / / 2 reacties

Zomaar… 2 keer knipperen en het is alweer april.
Dat is natuurlijk niet helemaal zo, de afgelopen maanden zijn we gewoon in de weer geweest met vanalles en nog wat. Onze jongste telg blijkt een echt pittige dame te zijn waar ik mijn handen meer dan vol aan heb. Einde van de dag hangt de tong letterlijk op de schoenen. Super lief, zoooooo veel energie en ze trekt ook zo aan de lijn dat ik niet met haar kan wandelen 🙁 Als het weer het toelaat, want wat hebben we een regen gehad de laatste tijd… alles is blubber) zet ik haar achterin de auto met Chipo en rijd ik in de buurt naar een plekje waar ik haar vanuit de kofferbak zo los kan laten rennen. Vind ze heerlijk natuurlijk, en gelukkig komt ze ook steeds goed terug bij me als ik fluit. Niet zoals ik het zou willen, maar het is even niet anders.

Nah, 18 maart was het zover, ik kreeg mijn C-leg, mijn nieuwe knie. Goedgekeurd en nu mag ik daar de komende jaren dus mee vooruit.

De afgelopen maanden gingen helaas niet zo best. Veel pijnklachten van mijn koker, niet echt goed kunnen lopen en al helemaal geen afstanden kunnen maken. Dan paste hij weer wel, dan weer niet, dan knelde alles af, dan weer te los… ik wist het gewoonweg niet meer. Waar ligt het aan? Gewicht is stabiel, stomp is stabiel… hormonen? Lijkt de enige verklaring. De pijn? zeg het maar!

Na een week op de C-leg wat aanpassingen gedaan, maar dat maakte geen verschil. De week erna wederom terug en wederom vanalles aangepast, maar ook nu weer niet het gewenste verschil. De pijn lijkt echt zenuw gerelateerd te zijn, dus lastig om daar iets aan te doen.

Na een consult met mijn revalidatiearts is er een echo en röntgen ingepland om dingen uit te sluiten. Komt hier niets naar voren dan is het toch echt aannemelijk dat de zenuwen dus ergens wringen. Omdat ik “toch niets kapot kan lopen” hield ik mijn prothese zo lang mogelijk aan, ondanks de pijn, omdat het toch wel handig is om alles op 2 benen te doen. Dat ik ging waggelen hierdoor nam ik voor lief, maar dat is nu door mijn fysio ook even on hold gezet…

Inmiddels heb ik vermoedelijk een slijmbeursontsteking in mijn heup en is mijn SI-gewricht “ontwricht”. Dus in plaats dat er wordt gezegd: geen wondjes, dus loop maar door, kreeg ik nu dus te horen dat ik bij een afwijkend looppatroon mijn prothese uit moet doen en moet gaan rollen. Eerst de rest van mijn lijf weer op orde, onderzoeken afwachten en dan weer verder.

Dat ik hier enorm van baal is zacht uitgedrukt… Over drie weken gaan we naar Texel met de hondjes, daar wil ik toch wel heel graag wat wandelen! Met dat in mijn hoofd leg ik me er nu maar even bij neer. Ontstekingsremmers, oefeningen en afspraken bij een manueel therapeut is het plan. En dan duimen dat ik dat weekje toch een beetje mobiel kan zijn.

Ik ben bijna 2 jaar verder na mijn operatie. Natuurlijk ben ik al enorm blij dat ik weer op de been ben en me weer kan redden in het dagelijks leven zonder pijn. Maar ja… als je hebt geproefd van ‘meer’, dan wil je natuurlijk ook graag meer!
Ik vraag geen onmogelijke dingen, wil gewoon graag wandelingen kunnen maken, kunnen fietsen en mobiel zijn. Ik hoef geen topsport te bedrijven, geen marathons te lopen of me met Crossfit in het zweet te werken. Dat wandelen: dat kan… Dat fietsen: dat kan… Mobiel zijn: dat kan… als mijn koker geen klachten zou geven.
Ik zou mezelf ook niet zijn als ik me hier niet in zou gaan verdiepen, dus dat is wat ik de komende tijd nog meer ga doen. Allereerst door aanstaande vrijdag eens heel veel informatie in te gaan winnen. Vandaar uit zien we verder.

Ja, mijn hoofddoel blijft nog steeds het kunnen wandelen, en daar blijf ik voor gaan, ondanks dat ik dit nu vanuit mijn rolstoel aan het tikken ben.
Iemand vertelde me dat 50 het nieuwe 30 is… dat wil ik wel eens ondervinden hahaha.
Ik heb in ieder geval wel een hele fijne verjaardag gevierd, dus ik kan in ieder geval positief afsluiten hier 😉

Tot snel
XXX

En toen was het stil…

2 januari 2024 / / 3 reacties

Ik wens iedereen een mooi, liefdevol 2024 omringd door de liefste mensen om je heen.

December was voor mij een maand met een zwarte rand… Op 13 december is om 02.50 uur in bijzijn van mij, mijn zus en mijn moeder, mijn vader overleden. Het gemis is meer dan enorm maar we koesteren de mooie herinneringen die we aan en met hem hebben gemaakt. Lieve pap, mijn maatje, mijn beste vriend, steun en toeverlaat… je zit in mijn hart en ik denk aan je… elke dag!

Eigenlijk valt alles in het niet wat er is gebeurd de afgelopen tijd. Toch zal ik even kort een update plaatsen.

7 december was ik bij Frank Jol om mijn knietest af te ronden. Met paps ging het niet zo goed, hij was net terug uit het ziekenhuis, dus ik ging met een blok in mijn maag richting Amsterdam. Eenmaal daar kon ik de 6 minuten looptest doen en dat was het laatste stukje. Na overleg, ook over de thuissituatie, werd besloten om dezelfde ochtend nog naar mijn oude knie terug te wisselen. Omdat dit vlot verliep herhaalde we de tests ook op deze knie nogmaals en dat maakte mijn dossier voor de aanvraag eigenlijk compleet. Ik voelde me wel behoorlijk teruggeworpen na de kniewissel. De onzekerheid, struikelgevoeligheid en vooral het energie verbruik en de verzuring had ik absoluut niet gemist. Niet gedacht dat ik dat na zo een korte periode zo zou ervaren.
Omdat alles was afgerond besloot ik ook even een pauze te nemen en pas in het nieuwe jaar weer naar Amsterdam te gaan. Ik had behoorlijk last van mijn stomp, mijn koker zat niet fijn, maar Carsten gaf ook aan dat de thuissituatie nu zo stressvol was dat hij niet echt iets concreets durfde aan te passen. Ik moest mijn gewicht even goed in de gaten houden en het aankijken. Als het echt niet ging kon ik bellen.
Ik wilde graag bij mijn vader in de buurt zijn en daarnaast zouden we zondag onze pup op gaan halen, wat ook het nodige werk met zich mee zou brengen.

Vrijdags haalde we voor ons pap een prachtige grote kerstboom, dat wilde hij zo graag! Hij vond het zo mooi. Zondags reden we in alle vroegte naar Weerselo om ons kleine meisje op te gaan halen. De rit naar huis liep voorspoedig en eenmaal thuis maakte ze kennis met Chipo onze Teckel. Dit ging ook meteen goed en samen rende en speelde ze wat af! Patrick was ook de hele week vrij nu, dus we konden alle aandacht besteden aan deze handenbinder.
Maandag gingen we nog bij pap langs om haar even te laten zien, het ging niet goed met hem, maar hij heeft haar nog even geknuffeld. Ik ben in de tussentijd samen met mijn zus veel thuis geweest. We zagen ons pap zo vechten en het ging ook allemaal zo snel. Die woensdag ochtend vroeg blies hij zijn laatste adem uit..

En dan komt die achtbaan… bellen, regelen, alles gaat ineens in stroomversnelling. De hele nacht door gebeurde er van alles en we kregen elke dag een to-do lijst wat we allemaal moesten om het afscheid te regelen.
Woensdag de 20e namen we afscheid van ons pap. Er was een mooie dienst bij het Dommeltje waar we met alle familie, vrienden en collega’s van ons pap afscheid namen. Na de koffietafel brachten we hem, in onze eigen auto (hij was groot liefhebber van onze Dodge, daar reed hij heel graag in) naar Eindhoven onder begeleiding van een een aantal vrachtwagens waaronder de wagen waar hij het laatst in heeft gereden. Ik denk graag dat hij van boven mee heeft genoten, de prachtige stoet wagens die helemaal binnendoor naar Eindhoven reden als laatste groet.

Hoe vreemd is het dan dat kerst voor de deur staat… geen zin in, maar toch wilde we gezellig samen zijn. Samen met ons mam een fijne dag doorgebracht, lekker gegeten, gepraat, spelletje gedaan en herinneringen opgehaald. Met oud en nieuw besloten de kinderen de traditie van opa voort te zetten en bij oma oliebollen te gaan bakken. Oudjaar zaten we dus aan de oliebollen en hebben we met ons pap in gedachten het nieuwe jaar met vuurwerk geopend. Ik hoop dat hij heeft genoten van het prachtige vuurwerk.

En nu… ineens is het 2024… alles gaat weer door, en toch ook weer niet.
Ik mis het app-je op donderdagavond: Koffie morgen? altijd standaard met 3 koffiekop emojis. Ik mis het naast je aan tafel zitten. Ik mis je videobelletjes. We mistte je shag-geur in onze kleren. Ik mis jou!!!

En toch… vanmorgen weer gebeld of ik bij Frank Jol terecht kan. Sinds de laatste afspraak kan ik nauwelijks fatsoenlijk lopen, ben zelfs enkele dagen volledig van de been geweest. Is het stress… slecht slapen… snipverkouden zijn… het zal allemaal wel meerwerken, maar ik wil ook wel vooruit.
Ik moet vooruit!

Ik wil weer wandelen, normaal het huishouden doen en met de honden erop uit kunnen. Ik hoop dat mijn aanvraag voor de C-leg wordt goedgekeurd zodat ik daar mee verder kan, maar dan moeten mijn klachten van nu ook onder controle zijn.
Dat wordt nu dus weer het eerste doel van het jaar: Terug op de been!

Tot de volgende

XXX

Het is wat het is en toch is het niet wat het zou moeten zijn…

1 december 2023 / / 1 reactie

Ik weet deze keer niet zo goed waar ik moet beginnen… er zijn zoveel dingen gebeurd en gaande, zowel hele leuke en mooie dingen als ontzettende verdrietige dingen. Dit laatste zal ik als eerste toch even aanhalen, hoewel ik erover twijfelde er iets over te zeggen.
We zijn in twee weken tijd van voorbereidingen voor een weekendje weg met ons pap en mam gegaan naar een ziekenhuisopname en het slechtste gesprek wat je je maar kunt indenken. Alsof de grond onder je wordt weggeslagen.

Ondertussen is er bij ons ook een klein lichtpuntje waar we enorm dankbaar voor zijn in deze moeilijke tijd. Er komt weer een pup bij ons wonen!

Dit prachtige lieve meisje, Jaidy genaamd, komt vanaf 10 december ons gezinnetje uitbreiden. We hopen dat ze ons veel vreugde zal brengen, zeker nu.

En dan is er ook nog een testtraject waar ik instapte. Ik mocht de C-leg van Ottobock gaan testen om te kijken of ik daar voordeel uit kon halen. Woensdag de 15e was het zover. Mijn knie werd verwisseld voor de C-leg. De eerste stappen voelde heel erg vreemd en onwerkelijk. Maar al gauw ging het behoorlijk goed zelfs! Alsof het lopen een soort van vanzelf ging, zo apart!
We hebben vanalles uitgeprobeerd: lopen, opstappen, bukken, helling op en af lopen, trap aflopen. Zo eng maar tegelijkertijd ook zo prettig.
Met genoeg vertrouwen ging ik op weg naar huis. het weekend zouden we naar Texel gaan, dus ik zou genoeg kunnen oefenen.

Wat merkte ik bij het testen van deze knie vooral?
Energie verbruik… dat was wat me het allermeest opviel. De loopbeweging gaat vanzelf, mijn voet wordt door de knie naar voren bewogen bij het lopen, dus ik hoef niet vanuit mijn heup mijn prothese naar voren te zwaaien. Dit scheel enorm veel energie bij het wandelen. Hierdoor ben ik er ook zeker van dat mijn voet op de juiste plek is als ik mijn stap maak, waardoor ik ook veel minder op hoef te letten waar ik mijn voet neerzet. Ik kan gerust lekker rondkijken als ik aan het wandelen ben in plaats van naar de stoep te staren. Zeker met je handen vol (boodschappentas, wasmand, noem maar op) is dit een uitkomst. Als je onverwachts op een scheve stoeptegel stapt wordt je een soort van opgevangen. Met mijn huidige knie zit/lig ik dan op de grond, wat nogal eens een keer gebeurde met de hond uitlaten 😉
Binnen huis kan ik veel makkelijker manoeuvreren door de kamer. Korte bochtjes lopen, omdraaien, in de keuken rondlopen. Ook het bukken gaat echt met goed verdeeld gewicht en deze knie blokkeert ook bij druk in buig stand, dus ik kan gewoon met gebogen knieën volle steun nemen. Dit ontlast mijn linkerbeen aanzienlijk wat minder knie en enkel pijntjes geeft.
Ik kan voet over voet de trap aflopen! Dit gaat zoveel sneller maar ook zoveel makkelijker dan steeds weer bij moeten stappen. Schuine hellingen af en oplopen gaat ook zoveel makkelijker! En dan heb ik dat nog niet eens helemaal goed onder de knie 😉
Nou ja, ik ging met Jelle samen wandelen, ronde van 6 km gelopen zonder rustpauze en eenmaal thuis kon ik gewoon ook daar nog mijn ding doen!

Op Texel heb ik de duinen beklommen waarvan ik dacht dat ik die nooit meer zou kunnen lopen. Op het strand in het losse zand gewandeld en gewoonweg niet gestruikeld of gevallen. Dat was wel het bewijs dat dit me zoveel meer brengt dan wat ik had durven hopen, en dan heb ik hem nog maar net.

Inmiddels ben ik mijn testen aan het afronden in Amsterdam, hierna moet ik terug naar mijn eigen knie. Hier worden dezelfde testen mee afgenomen en dan moeten we met een goede onderbouwing naar de zorgverzekering. Blijkt dat dat ook nog even een dingetje is, zo op het einde van het jaar. Mijn zorgverzekering is 180 graden gedraaid in de vergoedingen voor prothesezorg volgend jaar, dus dit is wel even een punt van aandacht. Gelukkig wordt ik ook hierin heel fijn geadviseerd.

We hopen dus dat het in het nieuwe jaar op dit vlak positief gaat uitpakken. Dat ik dan vele zorgeloze kilometers mag maken met onze hondje.

Maar goed, we moeten positief blijven, echter vervaagd het allemaal wel op dit moment en is mijn hoofd eigenlijk alleen bij mijn pap en mam. Er zijn geen wensen, alleen dat we nog wat tijd gezellig met ons allen door mogen brengen en daar gaan we allemaal ons enorme best voor doen om dat voor elkaar te krijgen.

Ik hou van je, pap!!!

X

Het ging zo lekker…

22 juni 2023 / / 4 reacties

Geen nieuws is goed nieuws zeggen we hier meestal… dat is eigenlijk ook zo.
Toen ik ben gestart met 3 keer in de week trainen, elke dag een stukje lopen ging het steeds een beetje beter. We besloten dat we voor een fiets gingen kijken, zodat we er samen weer lekker op uit konden, en ik ook wat mobieler was met de boodschapjes enzo. In Schijndel gingen we kijken naar een soortgelijke fiets als van ons pap en mam omdat ik daar zo fijn mee heb gefietst. Het zijn elektrische vouwfietsen, licht in gewicht en voor mij goed te handelen.
Proefritje gemaakt, en met een aangepaste zadelpen (zadel iets verder naar achteren) en een verstelbaar stuur was dit een ideale fiets voor mij. Een mooie rode is het geworden!

Na een week mochten we hem ophalen en konden we heerlijk gaan fietsen. Het weer was prachtig, dus de nodige kilometers gemaakt.
Het weer… het werd warmer…en warmer…en warmer…
En dan wordt het ook wel een beetje lastiger om goed te bijven lopen. We waren ook druk in de tuin bezig met van alles, dus aan beweging geen gebrek.
Maar ja, warmte betekend extra transpireren, zeker in mijn koker, en dat is niet altijd handig. Met tijden druppelde het zweet zo uit mijn ventiel en liep ik met natte plekken in mijn broek rond.
Te lang doorlopen betekend huid irritatie en wondjes lopen, dus je moet wel op tijd je prothese uitdoen, afdrogen, huid drogen en alles weer aantrekken… soms wel 7-10 keer per dag!

Nu loop ik al sinds augustus vorig jaar met schouderproblemen en een slijmbeursontsteking die gaat en komt (overblijfsel van alle valpartijen in het verleden.)
Het aantrekken van mijn prothese gebeurt met een aantrek-zak (zoals je misschien kent van de steunkousen aantrekken?)
Ik trek de zak dubbel over mijn stomp aan, dan stap ik in mijn koker en haal het handvat van de zak aan de onderkant door het ventielgat naar buiten. Terwijl ik dan druk uitoefen moet ik gebukt de zak onder uit dat ventiel trekken zodat er een vacuüm ontstaat tussen mijn koker en mijn huid. Helaas heb ik van het begin af aan al steeds veel moeite met het uittrekken van die zak. Dit gaat heel erg lastig en is behoorlijk zwaar. Als ik dat al een keer extra op een dag moet doen, dan voel ik dat al in mijn schouders en vingers… en nu dus zo vaak op een dag!
Gevolg is dat ik inmiddels een chronische peesontsteking heb en af en aan een slijmbeurs die niet rustig is. Dit geeft zoveel last dat ik ‘s-nachts niet goed kan slapen en mijn arm ook niet boven mijn schouder kan tillen.
Een bezoek aan de huisarts maakte dan ook duidelijk dat er echt iets moest gaan veranderen en dat mijn schouders echt tot rust moeten komen.
Maar ja, rust aan mijn schouders betekend geen prothese aan, dus niet lopen, maar ik moet toch mijn rolstoel vooruit krijgen of met krukken/looprek me verplaatsen… dus eigenlijk geen haalbare kaart op deze manier.
Daar komt bij dat ik nu dus niet ga wandelen en fietsen (want extra transpireren) Handbike gaat niet met mijn schouders en trainen is ook op een laag pitje, omdat ik dat ook nogal met gewichtjes en armen deed. Terug naar af dus en dat was helemaal niet de bedoeling! Mijn prothese zit als een huis, geen pijntjes, lopen ging fijn, eindelijk zoals het zou moeten zijn en dan krijg je dit weer.

Bij de bespreking kwamen ze niet verder dan dat ik iemand maar moest laten helpen met aantrekken (en dat werkt natuurlijk niet)
Woensdag een gesprek aangevraagd met Ivo, uitgelegd wat er speelt en dat ik nu dus eigenijk nog maar heel weinig kan en de zomer moet nog beginnen!
Daarbij wil ik mijn schouders niet helemaal om zeep helpen, want met 1 been heb ik juist die armen toch altijd wel heel hard nodig!
Gelukkig snapte hij me en gaf hij aan dat het dan toch echt een overstap naar een ander systeem moest worden. Een koker met een liner, zodat het aantrekken geen extra belasting zou zijn voor mijn schouders. Het transpireren lost niet op, dat weet ik ook en daar kan ik prima mee leven, maar mijn schouders zijn enorm dankbaar voor deze beslissing.

Dit wordt dus nu besproken, evenals het aanmeten, op welke manier dit zal gaan, en uiteraard de aanvraag bij de ziektekosten verzekeraar (niet geheel onbelangrijk) Toch hoopt hij dat we dit op korte termijn in gang kunnen zetten zodat we zo snel mogelijk over kunnen naar een liner.
Dit betekend ook weer wennen, testkoker, aanpassingen enzovoorts.

En zo blijven we puzzelen… niets is zeker!
Ondanks alles hoop ik wel dat we een fijne zomer gaan krijgen want ik wordt toch ook altijd wel blij als we lekker buiten kunnen vertoeven, zonnetje, windje… heerlijk.
En zoals een echte Hollander betaamd… die 30 + graden, dat hoeft niet zo nodig 😉

Ik hou jullie op de hoogte!

Hoe het gaat…

9 februari 2023 / / 1 reactie

Elke week hier neerzetten hoe vaak ik heb gewandeld is niet echt interessant, dus het is weer eventjes geleden. De afgelopen tijd lekker getraind en elke dag een wandeling gemaakt van 2-3 km. Daarnaast ook de normale beslommeringen, eigenlijk alles wat ik deed voordat ik knie problemen kreeg 🙂 Hoe gaaf is dat!
Mijn koker zat perfect wat ook een startsein was om een kopie te gaan maken naar een definitieve koker. Vorige week donderdag was het zover, de eerste stap in dit proces. Jordy ging mijn huidige koker vol storten met gips, zodat er een exacte kopie ontstaat van mijn testkoker. Op dit gipsmodel wordt dan een definitieve koker gemaakt met een zachte siliconen sleeve erin verwerkt. Hierdoor wordt het draagcomfort een stukje prettiger, omdat de randen dan zacht zijn. Op de vraag welke kleur ik graag zou willen, noemde ik dan ook gniffelend Zilver! Hij liet me een gave zilveren carbon stof zien, nou, dat leek me wel wat! Dat zou het gaan worden. Begin maart zou hij dan klaar zijn, dus nog even geduld.

Zaterdag avond liepen we na de verjaardag van ons pap naar huis, en hoorde ik mijn ‘been’ piepen. Ik voelde niet waar het vandaan kwam, maar ik hoorde het wel. Thuis leek er ook lucht in mijn koker te zitten. Zondags merkte ik dat ik tijdens het zitten echt behoorlijk lucht hapte, maar ook bij het lopen voelde ik lucht ontstaan onderin mijn koker. Hoe ik hem ook probeerde aan te trekken, hij zat gewoon niet helemaal lekker. Lopen ging gewoon goed, maar toch voelde het anders. Ik besloot even een mailtje met mijn bevindingen te sturen, zou het ventiel misschien lucht lekken? Een scheurtje? In overleg keek ik het aan tot vandaag, maar het voelde elke dag wat minder. Echt wandelen durfde ik de afgelopen dagen niet.

Vandaag dus naar de fysio waar Ivo langs kwam om polshoogte te nemen. Samen gekeken, overlegd, ander ventiel dopje erop. Toch het vermoeden dat de koker wat gaapt aan de zijkant en dat daar de lucht binnen sluipt. Ik ben niet merkbaar afgevallen, maar wel dagelijks een stuk actiever geworden. Heeft mijn altijd stabiele stomp nu ineens besloten dat het tijd wordt om nog een beetje te slinken? Net nu een kopie is gemaakt? Na een belletje wordt ik in de DugOut verwacht, zodat Jordy even kan kijken.

Daar staat ie dan…

Frank komt even kijken en baalt er zichtbaar van dat dit juist nu duidelijk wordt. Als ik mijn prothese aan doe, controleert hij alles en kan zowat zijn hele hand via de zijkant mijn koker in schuiven. Dat is te veel ruimte. Merkstift erbij, er wordt gestreept en getekend en gemeten en dan wordt er even hard nagedacht. Het gipsen kopie wordt uit de kast gehaald en vastgezet. Zijn tekening neemt hij over op het kopie en er moet ‘eventjes 3 cm weggeschuurd’ worden. Boormachine, vijlen, schuren… er wordt flink geknutseld.

Kunstenaar aan het werk.

Als het naar zijn zin is, wordt mijn koker over de gipsen kopie geschoven en op deze manier stoken ze de koker warm zodat ze hem kunnen laten krimpen op de goede maat. Na weer een pasronde wordt de rand nog aangepast en dan kan hij weer aan. Zijn ’tattoo’ laat hij er voorlopig even op staan, dat maakt me niet uit. Mijn koker zit weer vertrouwd stevig om mijn stomp, geen gewiebel en gewoon vast. Komende dagen lekker lopen, voelen en noteren, maandag even binnen wippen om te laten weten hoe het gaat.

In een uurtje 3 cm van mijn heupen kwijt 🙂

Als we het nog even over de kleur hebben, blijkt dat de zilveren carbon niet meer leverbaar is. Ik geef aan dat ik liever geen zwarte koker wil, waarop Frank me wijst op een andere mogelijkheid. Ga maar eens kijken of je een metertje Lycra kunt vinden naar je zin. Daar kunnen we je koker dan van maken!

Zilver glitter lycra

Nou, dan dus toch zilver glitter! Stofje is besteld, kan ik dat van de week gelijk even afgeven.
Maar eerst even kijken of mijn koker nu goed is en goed blijft zitten. Als de fysio en Frank dan groen licht geven, kan alsnog een start gemaakt worden met mijn nieuwe koker.

Tot binnenkort, wie weet kom ik je ergens tegen al wandelend 🙂

XXX

Here we go!

12 januari 2023 / / 2 reacties

Duurde allemaal iets langer dan de bedoeling was, maar ik ben er weer! Hopelijk hebben jullie allemaal fijne dagen achter de rug en gaan ook jullie dit jaar weer fantastisch maken.

.
Hier ging het einde van vorig jaar eigenlijk steeds een beetje beter… ik kon steeds wat meer lopen met minder pijn en dat geeft een burger moed. De echo was 29 december en 4 januari had ik een consult met de revalidatie arts. Wat ik al dacht, er was eigenlijk niets geks te zien. Een vochtplekje achter het litteken wat nog geen cm groot was en, wat we dus ook dachten, een restje van wat er heeft gezeten. Uiteindelijk ben ik er dus toch doorheen gaan lopen, wat helaas wel enkele weken heeft geduurd, maar het gaat de goede kant op!

6 januari zaten mijn man en ik bij Frank, hij legde ook aan Patrick uit wat zijn werkwijze is en hoe hij denkt en redeneert. Mijn prothese is wat aangepast, zodat ik hem nu op de juiste manier kan dragen omdat de pijnplek weg is. We hebben afgesproken dat ik de komende 2 weken lekker ga trainen, wandelen, alles gewoon ga doen en dan gaan we naar een definitieve koker. Deze wordt ook een koker zonder liner maar met een zachte sleeve erin, zodat deze heel comfortabel zit. Een tussenstap naar eventueel een koker met liner, maar wel dat ik dit ook ervaren heb, hoe dit zit. Goed plan!
Nog even lekker een uurtje zwemmen en daarna hadden we een heerlijke lunch georganiseerd met zijn allen in het Chalet. Het was allemaal overheerlijk en super gezellig.

Het weekend hebben we weer eens lekker met de hondjes in de Kampina gewandeld, wat ook zo fijn is om dat weer te kunnen! Gelijk even een reminder dat ik, bij transpiratie, toch tussendoor beter even mijn koker en stomp kan drogen, aangezien ik nu net het laatste stukje mijn huid kapot liep. Maar met bepanthen smeren doet wonderen en gelukkig viel het dus mee.

Hoe zuur is het dan dat je, net nu je weer aan de slag kunt, ziek wordt. Mijn maag en darmen sputteren al even tegen en ik voel me echt niet lekker. Geen trainen, maar wel naar de huisarts. Darmproblemen zitten wel in de familie en nu mag ik eraan geloven. Het is hardnekkig, maar ik probeer tussendoor toch mijn meters te maken en alles zoveel mogelijk te doen. Taxiritjes naar Amsterdam gaan me nu even niet lukken en daar is dan weer dat baal-moment. Weer niet zoals ik had gehoopt.

Ondanks deze strubbels ben ik wel gewoon gaan lessen, want de 18e heb ik mijn rijtest. Om 08.30 uur ben ik aan de beurt. Gekke is dat het me geen moeite kost om met links te rijden, het gaat als vanzelf, dus ik maak me geen zorgen. Als ik dan maar wel fit ben!

Hoe dan ook, we kunnen weer vooruit en aan de slag! Op het laatste moment toch nog lopend het nieuwe jaar in gegaan en niet van plan daar voorlopig mee te stoppen.

Maak er wat moois van dit jaar, lieve mensen!
X

Fix You

19 december 2022 / / Geen reacties

When you try your best, but you don’t succeed
When you get what you want, but not what you need…

Het jaar is bijna ten einde, een jaar waarin heel veel is gebeurd en waar we met ons gezin het nodige achter de kiezen kregen. Ook een jaar waarin ik eindelijk werd gehoord… waarin ik werd geholpen en waarin mijn revalidatie arts mijn leven veranderde, voorgoed!

En wat voor verandering… Ze namen mijn been, maar ook mijn eindeloze, gekmakende pijn! Ik voelde opluchting en verbazing maar ook twijfel: Blijft de pijn weg?
Ja, de pijn is echt weg! Fantoompijn heb ik nauwelijks, maar ik voel wel mijn rechtervoet elke dag. Die staat in een vreemde hoek, mijn tenen zitten soms klem, tintelingen en af en toe een stroomstootje. Sensaties noemen ze dat. Het is niet uit te leggen, maar staat tot niets vergeleken met de pijn waar ik vandaan kom.

En als je dan je been ineens mist, dan ga je een keer vallen. Je vergeet het, je struikelt en je denkt in een split second dat je die stap kunt zetten om jezelf op te vangen. Die stap eindigt dan in een val op je stomp en die pijn is misselijkmakend op dat moment. Hierna ga je niet meer achteloos hinkelend de kamer door, je leert ervan.
Wat ik niet verwachtte is dat juist het litteken van die val me nu, 6 maanden later, zo belemmerd in het lopen. De pijn voelde ik al langer, maar dat werd weggeschoven onder een koker die niet goed past. Nu heb ik een perfect passende koker en de pijn blijft.
29 december krijg ik een echo en dan heb ik 4 januari de uitslag. Ik hoop stiekem dat er iets uitkomt waar wat aan gedaan kan worden. Wat dan ook!
Ook hoop ik bij geen uitkomst dat mijn instrument maker een plan B heeft, waar ik ook niet echt aan twijfel.

Tja, hoe voortvarend het dan ging, zo ga ik nog rollend het oude jaar uit.
Ik baal ervan, best stevig hoor. Ik train flink, ben veel sterker geworden, mijn balans is beter en de stukjes die ik KAN lopen, loop ik zo goed en netjes…
Ik wil weer de atletiekbaan op en rondjes lopen, met of zonder handtas* (*Onze werknaam voor een prachtige paarse kettlebell van 6 kg)
Dit komt weer, nu even niet, maar het komt!

Click here to display content from YouTube.
Learn more in YouTube’s privacy policy.

Open "Coldplay – Fix You (Official Video)" directly
Fix you van Coldplay

Soms is het fijn om even te balen, tranen laten stromen en alles klote te vinden. Daarna kan ik gewoon weer de gezellige IK zijn, vol goede moed.

En weet je… ik heb zo gewoon mijn eerste gewenning les in een aangepaste auto. Ik vind het super spannend, maar hopelijk betekend het nieuwe jaar dan ook weer een stukje meer vrijheid.

En het allerbelangrijkste is toch wel dat we dit jaar af mogen sluiten met heel positief nieuws van Paps. De chemo slaat aan, we hebben ons eerste chocoladebollen momentje gehad en we hopen met heel ons hart dat we nog enorm veel van die momentjes mogen delen. Mam je bent een kanjer hoe je het allemaal doet, zo trots!
Hou van jullie, Pap en Mam <3 Samen knokken we door!

Ik wens iedereen hele mooie kerstdagen samen met familie, vrienden en geliefden om je heen. Dat de sterretjes die op ons neerkijken extra mogen stralen.
En 2023… kom maar op! We gaan er een mooi jaar met vele herinneringen van maken.

X

Weer even bijpraten

4 oktober 2022 / / 1 reactie

Goh, wat gaan de dagen toch snel voorbij!
Na mijn valpartij de laatste keer dat ik hier schreef, heb ik toch gebeld en kon ik direct diezelfde avond bij Livit terecht voor het opnieuw afstellen van mijn knie. Er is hard gewerkt, dingen aangepast en geprobeerd en het leek inderdaad beter te voelen, dus vol goede moed ging ik weer naar huis. Helaas was dat gevoel van korte duur, omdat ik nog steeds niet lekker kan lopen. Ik heb vaak het gevoel te struikelen of door mijn knie te zakken, omdat ik voor mijn gevoel teveel op mijn tenen loop? Ik weet het niet, maar mijn hoofd was er ook niet bij dus heb ik het voor even maar zo gelaten.

Inmiddels zijn we weer een tijdje verder en vorige week mocht ik naar de eerste afspraak komen bij team Frank Jol in Amsterdam. Alle papieren waren overgedragen en ik had van te voren aangegeven dat ik op het moment eigenlijk helemaal niet lekker kan lopen en dat ik zelfs weer te diep in mijn koker lijk te zakken. Ook lijkt mijn liner te ruim inmiddels. Frank zou dus bij de fysio even meekijken.
Ik had een gezellige taxirit naar Amsterdam, dus de tijd vloog. Eenmaal daar, de wandeling naar het ’tuinhuis’ waar de fysio zit. We hebben een fijn gesprek gehad en Frank legde me uit dat mijn koker voor een actieve levensstijl EN zeker in het begin van je prothese-leven eigenlijk helemaal niet goed is. Je kan wel lekker zitten en makkelijk naar het toilet ermee! Maar voor nu heb je weinig ondersteuning waardoor je “rijd in een auto met flinke overstuur” of dat je “fietst met platte banden”. De uitlijning liet ook te wensen over, ik zou er op dit moment niet veel meer mee gaan kunnen dan dat ik nu deed. Rondom huis en met krukken.
Zo gauw als de zorgverzekering akkoord geeft wil hij 3 intensieve dagen plannen waarin we gaan gipsen, koker passen, prothese uitlijnen en zorgen dat het perfect zit. EN… je gaat niet lekker zitten, maar wel heel veel beter lopen!!! Tot die tijd moet ik me er maar bij neerleggen, het is nu even zo, maar ook zonder prothese kan ik flink aan de bak.

Dat heb ik inderdaad gemerkt! Ik ga nu 2 keer in de week naar Amsterdam voor fysiotherapie en hydrotherapie. Bij de fysio werken we hard aan de nodige spiergroepen die ervoor gaan zorgen dat je straks stevig op 2 benen kunt staan en lopen. Bij de hydrotherapie wisselen we banen zwemmen af met oefeningen om je beenpieren sterker te maken. Goed voor je balans. De twee uur dat ik daar ben vliegen voorbij en het voelt ergens ook heel fijn om zo bezig te zijn. Even je gedachten verzetten, zeker in deze tijd.

Uitzicht op de atletiekbaan, sportveld en rechts de dug-out waar Frank zit.

Nou tot zover mijn update, met ware spierpijn getypt 😀
Tot gauw!

X

Veel gebeurd…

15 september 2022 / / 2 reacties

Het is lang geleden dat ik hier wat heb neergezet, wat te maken heeft met het feit dat mijn hoofd er niet naar stond. Helaas heeft mijn vader geen goed nieuws gehad en uiteraard zijn we vooral daar mee bezig. Ik ga er verder niet op in, Maandag horen we meer, dus het zou fijn zijn als er maandag heel veel kaarsjes mogen branden voor mijn lieve paps.

Toch zal ik ook mijn verhaal maar eens neer tikken hier. Ik had gezwommen, gefietst en veel gelopen met een te grote koker inmiddels. Mijn koker bleek helaas nog een week op zich te laten wachten, dus dat betekende nog een week doorlopen. Maar goed, ook dat is weer voorbijgegaan.

Ik ben ook nog een dagje meegegaan naar Frank Jol in Amsterdam, samen met een ‘collegaatje’ die daar elke week traint.
Hoezo Amsterdam? Nou… Bij de Tolbrug wordt eraan gewerkt dat je mobiel bent, je zelf kunt redden, je doelen zijn behaald en dan laten ze je los. Hierna is er dus eigenlijk niets meer en moet je het maar zelf doen. Eens in de 3 maanden op amputatie spreekuur en als er iets is ga je naar de instrumentmaker of bel je de revalidatie arts. Prima natuurlijk, maar ik wil toch eigenlijk wel wat meer dan dit. Wandelen lukt weer, 3,5 km gehaald, maar ik wil eigenlijk wel meer! Ik wil graag langere afstanden lopen en het liefst niet op geasfalteerde paden, maar door de bossen en heuvelachtige gebieden. Daarvoor zal ik sterker moeten worden, belangrijke spiergroepen moeten trainen, een goed looppatroon moeten ontwikkelen en dan natuurlijk ook een goed passende prothese die perfect is om dit te kunnen halen. Ook zou ik graag eens kijken wat er qua sporten voor mij geschikt is en wat me kan liggen. Dromen najagen, doen waar ik vroeger gelukkig van werd. En daar kunnen ze me in Amsterdam volgens mij heel goed bij helpen! Ik mocht al even mee zwemmen en ook de fysio zette me al gauw aan het werk en daar heb ik echt 3 dagen spierpijn van gehad! Simpele oefeningen maar met grote impact dus. En je moet ze dan ook wel goed uitvoeren. Dat is het begin…

Inmiddels heeft de huisarts toch maar een injectie in mijn schouder gezet vanwege een fanatieke slijmbeursontsteking die gewoon niet van ophouden weet.
Mijn teamgesprek bij de revalidatie arts verliep ook goed. Ik gaf aan dat ik me inmiddels een beetje overbodig voelde in de groep. De groep werd ook drukker, dus er was al wat minder tijd om echt uitdagingen aan te gaan en eerlijk gezegd kan ik thuis ook prima wandelen en oefenen met traplopen. Mijn doelen waren behaald dus in overleg zou dit (vorige week) dus mijn laatste week zijn. Ik behaalde donderdag mijn Super Loopdiploma en heb vrijdag nog met de groep afscheid genomen. Ik zal de mannen en vrouw wel gaan missen. Mijn maatje Jan, ook bijna klaar, samen sleurde we elkaar overal door. Alex die helaas door tegenslagen er niet steeds bij kon zijn, maar wat een positieve man is dat! Ben die helaas ook sneller dan de bedoeling was een pauze in moest lassen vanwege heftige behandelingen. Leo de clown. Een grote fanatieke grappenmaker, leniger dan wie ook en voor de duvel niet bang! Jose die zo graag ook zo lekker rond wil lopen en Henk, een heerlijke fanatieke man die er helemaal klaar voor is om de uitdagingen aan te gaan
.

Het is wel vreemd om dit zo achter je te laten.
Zaterdag ben ik gaan ’testfietsen’. Proberen welke fiets het beste bij me zou passen en die het veiligst is in verband met mijn been. Ook daar zijn we weer een heel stuk wijzer geworden, dus wie weet fietsen we volgende zomer wel lekker samen weer rondjes!
Woensdag mocht ik dan mijn nieuwe koker gaan halen. Deze was wel een heel stuk kleiner dan mijn vorige. Behoorlijk wat smaller maar ook zeker een stuk korter. Nu is het een echte brimloze koker, ook met een flexibele achterkant zodat ik met zitten daar geen last van heb. Dat is wel een verschil!
De koker voelde goed, en toen alles was vastgezet gingen de eerste stappen ook best prima. Eenmaal thuis wilde ik natuurlijk ook gewoon lekker lopen, alleen viel dat wel tegen! Ik moet toch wel wennen aan de koker en het is alsof mijn knie en voet net anders staan. Eigenlijk was ik blij dat ik gisteren in bed lag 😉

Vanmorgen leek het allemaal weer goed te voelen. Het lopen blijft toch ‘niet veilig’ voelen, dus gebruik ik mijn wandelstok maar weer even.
Tijdens het stofzuigen vanmorgen kwam ik er dus achter dat mijn gevoel klopte. Geen idee wat er precies gebeurde, maar ik zakte spontaan door mijn prothese knie terwijl ik echt dacht dat ik die goed had geplaatst. Hierdoor maakte ik dus een flinke smakker op mijn bil en wederom op mijn elleboog. Gelukkig is vallen op je prothese knie niet pijnlijk, maar de schrik zat er wel even in. Bij mijn vorige koker kon ik inmiddels vertrouwen op waar ik mijn voeten plaatste, dat is nu eigenlijk weg. Ik ga toch maar eens bellen of dit een kwestie is van een afstelling aanpassen of dat ik toch echt gewoon ook moet wennen aan het geheel.

Inmiddels is mijn papierwinkel bij het CBR ingediend en kan ik nu dus wachten op de oproep voor een rijtest. Als deze binnen is, dan kan ik contact opnemen met een rijschool om gewenningslessen te krijgen om dan hierna een rijtest af te laten nemen. Als dit dat allemaal in orde is mag ik mijn rijbewijs aan laten passen en kunnen we onze auto aan laten passen.
Dan zal ik eindelijk weer auto mogen rijden!!!!

Volgens mij was dit alles ongeveer wat er de afgelopen tijd is gebeurd. Als er nieuwtjes zijn zal ik dat zeker weer hier laten weten, maar voor nu liggen de prioriteiten heel ergens anders…

Tot snel X

Stapjes minder maken…

30 augustus 2022 / / 3 reacties

Het is weer even geleden dat ik hier mijn verhaaltje neer tikte, dus even een update! Op dit moment gaat het even een stapje minder, maar nog steeds goed met me hoor.
Nadat de instrumentmaker een stukje van mijn koker af heeft geslepen gaat het een stuk beter met de pijn aan mijn zitbot. Ik wandel er weer lustig op los, draag mijn prothese eigenlijk de hele dag zonder problemen. Ook heb ik mijn eerste keer zwemmen. Ik besluit om met prothese aan het zwembad in te lopen, binnen mijn prothese uit te doen en dan het zwembad in te gaan. Mocht er bijvoorbeeld geen rolstoel aanwezig zijn, dan zal ik me ook zo moeten kunnen redden. Dit ging eigenlijk prima. Het zwemmen voelde erg prettig! Wel lastig om rechte banen te zwemmen, maar heb toch aardig wat baantjes gedaan. Leuk! Ook op de Tolbrug gaan we de uitdagingen niet uit de weg en sleept de fysio me van de ene naar de andere horde om te nemen. Behoorlijk pittige hellinkjes gaan we op en af zoveel mogelijk zonder stok. En jawel, het lukt! Het voelt ook goed om te merken wat je allemaal eigenlijk gewoon kunt doen.
Inmiddels merk ik dat ik verder en verder in mijn koker zak en meerdere keren per wandeling even opnieuw de prothese uit en aan moet doen. Uiteraard meld ik dit en er wordt besloten om te kijken of ze de koker smaller kunnen maken en eventueel kunnen opvullen.
Zo gezegd, zo gedaan. Er wordt flink geknutseld en aangepast en uiteindelijk is het op een punt waarop ik het kan gaan proberen.

Na ruim een uur ga ik weer richting huis. Als ik thuis een tijdje heb rondgelopen voelt het echt niet fijn. de punt van mijn stomp voelt beurs en de achterkant van mijn bil doet weer pijn. Ik zet Perry daarop maar even in de hoek. Morgen nieuwe dag.

Het lopen blijft maar moeizaam gaan, ik voel rare drukplekken, plekken waar trekkracht op lijkt te staan en het vacuüm krijgen kost ook erg veel moeite en heen en weer gewiebel. Ik besluit een mailtje naar de instrumentmaker te doen en morgen even met de fysio te kijken. Vandaag dus maar even op het gemakje.
Donderdag op de Tolbrug komt direct de instrumentmaker binnenwandelen. Vraagt of het nog hetzelfde is en samen met de fysio overleggen we. Nee er moet een nieuwe koker gemaakt worden, dit werkt niet. Maandag plannen we dit in.
We gaan wel lekker aan de slag en werken flink! Helaas zit echt wandelen er nu niet in. Ik ben blij als ik de dag thuis op prothese kan redden, maar tussendoor zet ik hem ook regelmatig even aan de kant. Even geen risico dat ik een wondje oploopt, dus opletten! Vrijdag nog een extra keertje zwemmen en zowaar de zwemflipper uit mogen proberen. Ik kreeg een liner aan met een pin, hierop klikt dan een koker met een zwemflipper eraan. Deze koker draai je dan vast aan je bovenbeen. Eenmaal in het water kun je dan dus echt op beenkracht zwemmen. Rechte banen, beetje vaart erin en moe dat je ervan wordt! Heerlijk gewoon! Super leuk om te doen.

Ondertussen is het weekend ook weer voorbij! Ons zwembad is weer opgeruimd voor een seizoen, vakantie van manlief zit er weer op. Een prachtig race weekend gehad voor de tv, wat willen we nog meer.
Gisteren weer Tolbrug en de vervangende instrumentmaker plande direct een afspraak in. Morgen gipsen… volgende week is hij dan klaar! Kijk, daar kan ik wat mee!
Meteen even mijn liner weer een stuk korter geknipt en we kunnen weer verder.
Nou, zo is iedereen weer op de hoogte! Hopelijk kan ik volgende week weer lekker aan de wandel 😀

MAARRRRR wat ik bijna vergeet te vertellen is dat ik wel heb gefietst! Op een gewone fiets, zonder toeters en bellen, nou ja, wel een bel, maar die zat goed verstopt 😉
Ook wel weer heel fijn hoor, op gelijke hoogte zitten en trappen! De therapeut en ik hebben dan ook gelijk maar een mooi rondje door de polder gefietst. Ook deze vinken we van mijn lijstje! 👌🏼

« Oudere berichten

© 2025 Mijn Beste Beentje Voor

Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑