Nou, de week is alweer voor de helft voorbij. Afgelopen maandag een uitgebreide telefonische intake van Best Doctors gehad. Een erg aangenaam gesprek met een hele vriendelijke verpleegkundige. Zij legde me ook uit dat ze hopen binnen 4 weken alle medische gegevens van mij binnen te hebben. Deze worden dan doorgestuurd naar een Nederlandse arts die deze gaat vertalen in het Engels (zonder zelf een mening te geven) en daarna wordt alles naar Amerika gestuurd, naar het hoofdkantoor van Best Doctors. Hier wordt de casus besproken en bekeken naar welke arts dit het beste doorgestuurd kan worden om verder te laten bekijken. Ik wordt steeds netjes op de hoogte gehouden over hoe het ervoor staat, dus ben erg benieuwd! Kreeg vanmorgen nog een uitgebreide pijn vragenlijst die ik in moet vullen. Ga ik zo maar eens even voor zitten!
Dinsdag ochtend rijden we in de drukke spits naar Eindhoven voor een eerste behandeling bij de fysio. Als ik ben omgekleed wordt er een fiets voor me klaargezet en ik hoor dat de gemiddelde tijd van een bezoekje ongeveer 1,5 uur per keer is. Daar had ik even geen rekening mee gehouden, want ik moet om 11.30 uur bij het gemeentehuis in Boxtel zijn. We doen een klein circuitje van wat ik kan verwachten. Paar minuten fietsen, paar minuten loopband, aantal keer strekken en aanspannen en weer minuutje fietsen, weer strekken en aanspannen, minuutje fietsen en even lopen op de mat. Ik heb uitgelegd dat ik de eerste keer over mijn grens ben gegaan en nu dus voorzichtiger te werk wil gaan. De oefeningen voelen op zich wel oke. Door de korte duur steeds, stop ik op het moment dat de pijn omhoog gaat. Donderdag opnieuw en nu plannen we maar extra tijd in.
Klokslag 11.30 uur stap ik het gemeentehuis binnen en daar heb ik een afspraak met een arts. Deze gaat bekijken of ik in aanmerking kom voor een gehandicapten parkeerkaart. Ik vertel mijn verhaal, overleg mijn medicatie en dan vraagt deze arts zich serieus af waarom ik nog moeite doe om al die doktoren af te gaan. Ik ben even van mijn stuk gebracht en maak hem dan duidelijk dat ik met mijn 43 gewoon niet kan denken dat dit het is. Niets kunnen en dag en nacht pijn om gek van te worden… er moet toch iets zijn! Hij begrijpt dat dan ook wel weer en besluit direct om mijn aanvraag te honoreren richting de gemeente om een kaart af te geven, wat voor mij mijn huidige situatie iets verbeterd, doordat ik dan in staat ben overal wat dichterbij te parkeren. (met name bij ziekenhuizen, therapie, boodschappen etc. Aan de ene kant blij en aan de andere kant voelt dit weer als een drempel die ik over moet. Het is steeds weer een bevestiging dat het gewoon niet anders kan. Op een kruk door de keuken rollen omdat staan niet lukt. Zittend strijken, overal steunen bij kleine stukjes zonder krukken en nooit eens echt de handen vrij. En nu dit. Ik kan alleen maar hopen dat ik de kleine stukjes nog kan blijven rijden hier in het dorp. Mijn vader is mijn persoonlijke chauffeur en rijd gelukkig overal met me naar toe zonder gemopper. Ja ik ben enorm gezegend met mijn lieve ouders en heel erg blij dat ze nog zoveel voor me kunnen en willen betekenen.
Eenmaal thuis de jongste ophalen van school, boterhammen eten en met de kleine man naar de oogarts. Ja, er moet een nieuwe bril komen voor mijn kanjer, dus dat is een prima reden om van de week samen op brillenjacht te gaan, aangezien die van mijn ook aan vervanging toe is sinds mijn laatste val.
Inmiddels slaat de pijn weer behoorlijk toe en is het weer kiezen op elkaar. Thuis even een rustmomentje en dan weer eten koken. Mijn morfine valt niet lekker en ik voel me erg naar na het innemen. De pijn wordt ook niet echt minder, dus ik vraag me af of ik die morfine nog wel in moet nemen. Ik ben gewoon niet zo van de pillen, maar ook al zijn het maar de scherpe randjes die eraf gaan… toch voelt dat dan even als een verlichting. Later op de avond wordt ik echt misselijk en moet ik even gaan liggen. De pijn is erg gemeen en ik vraag me af of ik daar misselijk van wordt? Als het weer is gezakt kruipen we maar onder de wol. Ik heb een onrustige nacht, maar voor mijn gevoel wel wat geslapen.
In de loop van de ochtend wordt ik wederom erg misselijk en moet weer even plat. Na een half uurtje zakt het weer en algauw voel ik me weer een stuk beter. Geen idee waar het aan ligt!
Nog steeds veel pijn. Spijkerbroek kan ik niet aanhebben, schoenen ook nauwelijks en er overheerst een kloppende, brandende pijn in mijn knie en onderbeen. Mams komt me helpen in huis, waar ik enorm blij mee ben, en ik schilder een kast op de kamer van zoonlief. Ik kan hierbij gaan zitten, dus geen belasting. In de middag even een kadootje voor het surprise halen met de jongste zoon en dan knap ik weer af. Ik wordt echt gek van dat vreselijke been en de pijn. wat een onding!
Ik wil nog zoveel doen… er moeten nog kastdeuren geschilderd worden en het is zo een lekker weertje buiten! Het kippenhok moet nog uitgemest worden een dezer dagen. Ik zou er heel wat voor over hebben om dat nu te kunnen doen. Nee, ik vul zo mijn pijnlijst in en dan schroef ik mijn douchkrukje in elkaar. Ja… ik vertrouw mijn rechterpootje steeds minder en na 4 schuivers onder de douche die gelukkig goed afliepen lijkt me dit een goed plan… ook al wil ik het niet…
[post-views]
