Nou, dat is alweer even geleden sinds mijn laatste bezoekje hier!
De weken vliegen ook voorbij. 2 keer in de week rij ik met mijn vader naar Eindhoven, waar ik ruim een uur bij de fysio aan de slag ga. Fietsen, lopen, aanspannen van de spieren… en dat in een circuitje van telkens een aantal minuten per onderdeel. Pittig en pijnlijk maar nodig. Ik voel me alleen zo een zeurkous als ze eens vragen hoe het gaat. Het gaat gewoon niet lekker! En als ze dan alle 4 om beurten komen vragen hoe het is, dan ben ik erg geneigd om te zeggen dat het goed gaat, met als gevolg dat de oefeningen worden opgeschroefd en ik nog meer last krijg erna.
De pijn… ik kan het niet beschrijven. Soms lijkt mijn hele knie inclusief onderbeen in brand te staan alsof er heet water overheen is gegooid. Dan weer lijken er messen in mijn botten te steken en mijn knie, scheenbeen en enkel geven ook een hele nare pijn, brandend, zeurend… zo vermoeiend!
Ikzelf zet steeds vaker een masker op, merk ik. Dat geeft de minste vragen, het gaat prima en klaar!
Als ik alleen thuis ben, hoef ik tegen niemand te praten, kan ik mezelf zijn en dan slaat ook de vermoeidheid toe. Ik ben zo ontzettend moe! In de nacht wordt ik zo vaak wakker dat de nachten gebroken zijn en ik gewoonweg geen energie heb.
Na een voorval bij de fysio is de planning enigszins veranderd. Ik moest bij Frans in de behandelkamer komen voor controle en hij wilde mijn reflexen testen. Ineens sloeg hij met het hamertje tegen mijn slechte knie en ik dacht dat ik plat ging. Mijn maag draaide om en de tranen liepen over mijn wangen, zoveel pijn dat dit deed. Toen zei hij ook direct dat hij me wilde doorverwijzen naar het st Radboud in Nijmegen. Er zit een CRPS team met een poli en hij wil laten onderzoeken of er CRPS I in het spel is. Al is het maar dat we het af kunnen strepen, we moeten toch ergens een diagnose kunnen vaststellen!
Van de week kreeg ik een brief binnen dat ik 20 december wordt verwacht om 8.00 uur op de poli heelkunde in het Radboud. Geen idee wat ik ervan moet verwachten, maar we gaan het zien.
Tot dusver mijn knieverhaal!
Gelukkig gebeuren er ook leuke dingen om me heen! Sinterklaas was geslaagd voor de kids, allemaal gekregen wat ze graag wilden, dus blije gezichten. Afgelopen zaterdag hebben we de kerstboom gezet en de enorme hoeveelheid sneeuw van de afgelopen dagen gaf wel een echt wintergevoel, hoewel de derrie buiten nu het niet zo fijn maakt. Eventjes was de wereld sprookjesachtig mooi!
We gaan langzaam richting het einde van het jaar… hopelijk gaan we volgend jaar de goede kant weer op!
Hoop doet leven 🙂
[post-views]