Nou, het is alweer een hele tijd geleden dat ik mijn ervaringen hier neer heb gezet, maar er is ook niet heel veel nieuws te vertellen. Ik heb inmiddels gehoord dat ik 9 november naar de startersdag mag komen op de Tolbrug. Ik heb dan van 8.30 tot 14.00 uur gesprekken met diverse artsen over wat ik verwacht van het traject en wat ik hoop te behalen. 11 november heb ik dan weer een gesprek met de revalidatie arts en dan gaan we als het goed is van start.

Omdat ik al weer een hele tijd medicatie slik waarvan ik niet vind dat de werking optimaal is, loop ik al langer met het plan rond om deze af te gaan bouwen. Vooral omdat ik me al zolang niet lekker voelde erbij. Wazig in mijn hoofd, lastig mijn gedachten ergens bij kunnen houden, afwezig, erg moe enzovoorts. Dit is al maanden zo en ondanks dat ik weer kleine stukjes met de auto durf te rijden, voelt het niet fijn. De scherpte is wel van de hoogste pijnpieken af, maar ja… dat is voor mij niet genoeg. 
Ik besluit dan ook de venlafaxine als eerste af te bouwen, en begin met 1 capsule minder per dag. De gabapentine blijf ik nog even slikken. Dit doe ik ruim twee weken en als ik weer een beetje meer rust in mijn hoofd heb, haal ik er weer 1 vanaf. Nu ik hiermee bezig ben bedenk ik me dat ik me eigenlijk juist de laatste week best goed voelde. Alsof ik uiteindelijk toch aan de bijwerkingen wende, waar normaal een week of 2 voor nodig is, heb ik gewoon 3 maanden nodig. Het afbouwen valt me niet tegen, tot ik nog 1 capsule venlafaxine gebruik. Als mijn recept op is besluit ik deze ook achterwege te laten. 

Maandags de laatste en dinsdag voel ik me in de loop van de dag wat licht in mijn hoofd. Ik twijfel nog of ik iets onder de lede zal hebben. Woensdagochtend draait de wereld om me heen bij het opstaan. Ik ga beneden brood smeren, drink een bakje koffie wat me niet smaakt en zeg nog dat ik denk dat ik ziek ga worden. Als iedereen weg is, pak ik een schaaltje yoghurt, maar dan wordt ik plots zo draaierig dat ik het gevoel heb dat ik flauw ga vallen. Ik wordt ook enorm misselijk. Ik begin te braken en ga vervolgens op de bank liggen. Het voelt alsof ik in een centrifuge zit, zo draait alles. Plat liggen met mijn ogen dicht gaat nog net, als ik overeind kom moet ik braken. Ik strompel in de loop van de ochtend naar boven om op bed te gaan liggen in het schemerdonker. Ogen dicht, stilte… wat voel ik me ellendig. Ik heb koude rillingen en het andere moment breekt het zweet me uit. Ik praat wat sloom, de wereld lijkt wat vertraagd over te komen, maar het draait en draait maar door. Al liggend kan ik af en toe wat drinken en een hapje eten, maar zogauw ik overeind ga, komt het er uit.
Eerst denk ik aan een griep, maar mijn man oppert al snel of het van de medicijnen kan komen. Als ik drie dagen als een zombie heb gelegen zonder verandering overleg ik met de huisarts. Zij zegt ook dat dit lijkt op afkickverschijnselen van de venlafaxine. Dat laatste stapje is het moeilijkst om te maken. Als ik vraag hoe lang dit zal duren, zegt ze ook eerlijk dat ze dit niet weet omdat ik altijd al heel erg heftig reageer op medicatie zowel met opbouwen, dus waarschijnlijk ook met afbouwen. Ik kan beter weer 1 capsule gaan innemen zodat ik me snel beter voel. Het is zo dubbel, maar zo kan ik ook niet misschien nog wel weken liggen. De volgende ochtend neem ik dus weer 1 capsule in en na 3 dagen ben ik niet meer misselijk gelukkig. Ik hou het nu voorlopig dus bij die ene capsule naast de gabapentine. Bang om weer af te bouwen met alle gevolgen van dien. Ik voel me echter totaal niet lekker in mijn vel. Ben nog altijd doodmoe, versuft en voel me vreselijk opgejaagd. Ik heb geen rust in mijn lijf, voel mijn hart bonzen en ben regelmatig buiten adem. Wat een ellende is dit toch! Hopelijk kunnen ze in de Tolbrug helpen met afbouwen zonder dat ik me zo vreselijk ziek ga voelen.

 

Vandaag wordt dan ook mijn handbike en rolstoel opgehaald die ik zo lang in bruikleen mocht hebben via Uniek Sporten. Ik ben er erg blij mee geweest en nu in afwachting van mijn eigen combinatie. Door tekorten is de levertijd behoorlijk opgelopen, maar het vooruitzicht dat het komt maakt veel goed. De laatste tijd heb ik minder kunnen fietsen dan ik zou willen, door alle strubbels, maar dat ga ik straks vast weer goedmaken. 

Verder ook leuk nieuws, we hebben sinds 2 maanden een superlief teckel pupje erbij in ons huis. Stiekem ben ik altijd al een grote teckelfan geweest, lekkere eigenwijze hondjes met een pittig karakter. Ik was toch wel erg verbaasd dat mijn man overstag ging toen mijn tante een nestje pups had. Ik heb er veel afleiding van en dat doet me goed. Ik kan hem ook met krukken uitlaten zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik wordt omver getrokken. Hij is nu 12 weken en doet het super goed, samen met onze Weimaraner Monty. 

Ondertussen ben ik hier en daar wel weer gevallen, maar het is gelukkig bij blauwe plekken en een kapotte broek gebleven. Het koude en vochtige weer komt er weer aan en dat maakt het er niet makkelijker op. Ik doe elke dag nog steeds net te veel lijkt wel, maar probeer het niet te laten merken. Ondertussen zakt de moed me met regelmaat in de schoenen als de pijn me gewoon echt te veel wordt. Het wordt steeds moeilijker om het te verbergen. Natuurlijk hoef ik niks te verbergen, maar ik wil gewoon niet elke dag klagen en zeuren. Maskertje op en lachen, dat is gewoon meer mijn ding.

Nou tot dusver weer even, als ik de startersdag heb gehad zal ik het hier weer neerzetten hoe ik het heb ervaren. Ik ben benieuwd.