Gisteren was het zover, ik mocht al snel op spreekuur komen bij dhr. Brooijmans in Eindhoven. Een fysiotherapeut die alleen met probleem knieën werkt.
Bij binnenkomst moesten we even 2 keer kijken of we wel op de goede plek zaten. We liepen recht op een keukenblok af waar de boterhammen werden gesmeerd en aan de grote keukentafel zaten therapeuten en patiënten een krantje te lezen, te lunchen en grapjes te maken. We mochten erbij komen zitten en ik werd ingeschreven waarna ik mijn korte broek aan moest gaan doen. Dr. Brooijmans kwam me uiteindelijk halen en bekeek kritisch hoe ik liep met mijn krukken. Daar werd hij niet blij van.
In het begin had ik erg veel moeite met de goede man, ik dacht echt dat hij me een aansteller vond en dat ik maar eens normaal moest gaan doen. Er werd gevoeld, gekeken, geprobeerd en het gesprek ging alle kanten op. Het aftasten was begonnen en ik weet niet of ik me er nu prettig bij moet vinden of niet. Ik besluit om op mijn tanden te bijten en het over me heen te laten komen. Voel dat ik me moet verdedigen en vind het niet prettig als hij mijn behandelende specialisten 1 voor 1 afdoet als mensen die er geen verstand van hebben.
Uiteindelijk zegt hij zelfs dat hij denkt ook niet veel te kunnen doen. Na nog meer voelen en controleren op het gevoel in mijn slechte been vraagt hij zich serieus af of er misschien CRPS type I in het spel kan zijn. Ik geef aan dat dit eerder door de fysio is gezegd, maar dat ze denken van niet. Ook dit vind hij geen goed antwoord, dus hij stelt voor om in Nijmegen of Rotterdam te laten onderzoeken of het echt geen CRPS is. We moeten dingen gaan uitsluiten is zijn motivatie en daar kan ik me wel in vinden.
Ik mag nog even op de fiets en hoewel het me heel zwaar valt en ik de tranen wegslik (Ik wil per se niet gaan janken nu… voel me nog steeds als aansteller weggezet hier) zet ik door. Hierna op de mat voor de spiegel lopen. Na een kleine aanwijzing kan ik de looppas prima maken en krijg ik een complimentje 🙂
We gaan nu 2 keer per week aan de slag om elkaar beter te leren kennen en te zien wat kan en niet kan. Zelf binnenlopen zonder afspraak en gewoon aan de slag is het motto. Ondertussen zoekt hij de gegevens op van de specialist in Rotterdam waar ik eventueel naartoe kan om het CRPS verhaal duidelijk te krijgen. We kunnen naar huis, volgende week van start.
Eenmaal thuis gaat de pijn door het plafond, maar ik hou me maar groot. Pijnstillers en morfine erin en hopen dat het wat doet. Meer dan de scherpe randjes eraf krijg ik niet voor elkaar, maar ik doe het er maar mee. Ik voel me doodmoe en heb zoveel informatie gekregen en gehoord en moet het echt allemaal even een plekje geven. Voel me nog niet echt gehoord en heb mijn verhaal niet echt kunnen doen omdat deze man me min of meer overviel en snel en veel praatte. Ik neem me voor om volgende week dinsdag erheen te gaan en dan dit ook uit te spreken naar hem. Maar ik ben ook geen held hierin, hoewel ik toch graag duidelijk wil maken wat ik voel en dat ik me niet groter ga houden dan ik ben. Ik weet dat ik veel kan verdragen van mezelf, maar als ik elke keer zoveel af moet zien, doe ik er dan wel goed aan? Ik hoop dat ik de mogelijkheid krijg om nog met hem in gesprek te gaan hierover. Ik probeer te blijven lachen, humor erin te houden en de pijn te verbergen, maar dat zou zomaar eens tegen me kunnen gaan werken nu…
Al met al een behoorlijke slechte nacht gehad en vandaag gaat het ook niet lekker. Veel pijn in mijn knie, onderbeen en enkel en het prikkende gevoel in onderbeen en voet is heel aanwezig. Daarbij lijkt het alsof mijn spieren in mijn onderbeen steeds verkrampen en schokjes geven. Het lijkt alsof het mijn botten zijn die zo enorm veel pijn doen.
Nou, ik ga mezelf weer bij elkaar rapen en het in mijn hoofd even op een rijtje proberen te zetten. Gelukkig kan ik mijn verhaal goed kwijt bij mijn familie en vrienden en dat lucht wel op.
De zon schijnt, de lucht is prachtig blauw en de beuken in onze achtertuin knallen met hun kleurenpracht, daar moet je toch vrolijk van worden!!!!
Wat zou ik graag de bossen in zijn gegaan, nu…
[post-views]
Geef een reactie