Nou, 3 februari was het zover, mijn afspraak bij de orthopeed. Ik had hem eerder al een brief gestuurd met mijn gedachtengang daarin, zodat hij wist waar dit gesprek naar toe zou gaan. Het duurde even voordat hij de kamer inkwam, had de brief nogmaals doorgelezen zoals hij zij. 

Het gaat niet zo lekker, het Hoffa’s Fatpad verwijderen gaat geen oplossing bieden dus lijkt hem dat niet verstandig nu te doen. Hij onderzoekt mijn knie en onderbeen nogmaals en ik leg nogmaals uit wat ik voel. Eenmaal terug aan tafel zegt hij zeker niet te schrikken van mijn vraag maar dat hij vind dat het zover nog niet is. Daarbij zal hij ook niet amputeren, daar moet ik voor naar een vaatchirurg, maar dat even terzijde. Ik vertelde van mijn gesprek bij mijn huisarts en dat mijn man me hierin ook begrijpt. Uiteraard wijst hij me ook op het risico van fantoompijn, dat zou je niet willen, dat je pijn hebt EN geen been! Maar goed, daar ben ik me dus wel degelijk van bewust.

Dan stelt hij voor eerst nog andere stappen te ondernemen. We gaan een botscan inplannen. Hierdoor is het beeld zeker helemaal compleet en kunnen we alles uitsluiten wat we zouden willen weten. Ook die dingen waar we niet naar zoeken zouden dan duidelijk moeten worden. Als hier niets uitkomt zou ik een pijnprogramma kunnen gaan volgen bij een revalidatiecentrum of bij CIR. Ik beloof dit thuis te gaan bekijken en met een afspraak voor een botscan op 18 februari en de uitslag op 2 maart ga ik op weg naar huis. Ik voel me heel erg opgelucht dat ik het nu bespreekbaar heb gemaakt maar heb niet het idee dat ik verder kom.

Het volgt elkaar mooi op, als ik 2 Maart de uitslag heb, kan ik daarna op 6 maart bij mijn revalidatie arts terecht om dit te bespreken.

Wat betreft het pijnprogramma… daar ben ik nog niet zo van overtuigd. Ik heb een soortgelijke periode gehad in het revalidatie centrum. Gesprekken met maatschappelijk werk, psychologe. Uren met een ergotherapeut en fysiotherapeut. Ik ben niet bang om te bewegen, voel ook niet dat ik geleefd wordt door de pijn. Heb goed geleerd te doseren met de ergotherapie en sta vooral positief in mijn leventje. Als ik zin heb om een wandeling of fietstocht met mijn man of zoontje te maken, dan doe ik dat ondanks de pijn. Ik geniet daar dan ook echt van en weet dat ik van mezelf dan de dagen erna minder kan vragen. Ik maak het me in huis zo makkelijk mogelijk en het enige wat me niet zo goed lukt is de badkamer en zijn onmogelijke hoekjes uit te soppen. Maar mijn lieve mams komt me hierbij dus regelmatig helpen waar ik enorm dankbaar voor ben. De hoofdregel van die pijnprogramma’s is dat ze de pijn niet weg kunnen nemen maar wel leefbaarder kunnen maken. Ben ik dan zo egoïstisch dat ik alles wil proberen om weer mobieler te worden? En misschien wel met minder of zelfs zonder pijn? Lopen zonder krukken, ook al is het met een metalen been? Ik blijf heel veel vrijheid zien ondanks alle negatieve kanten die eraan kunnen kleven. 

Ondertussen hobbel ik lekker door, Februari is alweer ingezet en daarmee de opstap naar het voorjaar. Ik kijk er weer naar uit om lekker in de tuin te zitten en aan de waterkant met mijn mannen. Ja, ik leef met veel pijn en ongemak, maar ik geniet zeker nog wel van mijn leventje en mijn mannen!

Wordt vervolgd… 

[post-views]