Nou, het is weer even geleden dat ik van me heb laten horen, maar goed, geen afspraken en niet wijzer worden is het niet waard om neer te tikken. 
Nou, de botscan is gemaakt samen met een CT scan en deze lieten niet veel nieuws zien. Er was wat botafbraak te zien, wat te verklaren is omdat ik mijn been niet meer volledig belast, om een beetje lief voor mezelf te zijn, zeg maar. Daarnaast leken er wat pees-aanhechtingen geïrriteerd, maar ook dat was niet bijzonder. Geen uitsluitsel dus waar mijn pijn vandaan komt. 
Als ik de arts vertel dat ik mezelf echt niet onder de pijnstillers in een rolstoel zie zitten en dan me erbij neerleggen dat dit het is, antwoord hij me dat ik dat nu toch echt wel in mijn gedachten moet gaan houden. NEE dus! Dat ga ik niet doen.

Vandaag was het zover dat ik eindelijk een afspraak heb kunnen krijgen bij mijn voormalige revalidatie arts. Ze wist waar ik voor kwam, dus het gesprek ging heel erg open en eerlijk. Ik heb haar proberen uit te leggen dat pijnbestrijding voor mij persoonlijk echt het aller laatste is. Ik kreeg veel begrip en ze snapte waar ik heen wilde. Echter zonder duidelijke diagnose kan ze niet zomaar groen licht geven voor een amputatie. Dat begrijp ik dan ook wel weer uiteraard, het moet ook niet te makkelijk gaan. Ze stelde voor om me naar Rotterdam door te verwijzen. Een expertise team met psycholoog en revalidatieart etc. gaan dan beoordelen of ik eventueel in aanmerking kan komen voor een amputatie. Hierbij ook aangevend dat ik 100% achter deze keuze sta en geen andere optie meer zie. Ik ga hier uiteraard mee akkoord. Ondertussen legt ze me uit op welk niveau de amputatie plaats zal vinden als het door zou gaan. Dit is dan boven de knie om het hele pijngebied weg te halen. Ook laat ze me een prothese en liner zien evenals een knie die dan ook ‘vervangen’ moet worden. 
Als laatste laat ze me weten dat ze bij groen licht, graag meezoekt naar een chirurg in onze regio als ik daar de voorkeur aan geef boven Rotterdam en geeft ze me aan dat ik bij haar in Blixembosch kan komen revalideren. Dat is een fijn gevoel. Bekend terein!


Nu dus van alle ziekenhuizen waar ik ben geweest dus alle informatie verzamelen, brieven uitprinten en beeldmateriaal verzamelen. Ze zullen een zo uitgebreid mogelijk dossier willen.

Het is alsof ik 20 kilo van mijn schouders voel vallen nu dit in gang is gezet en het voor het echt bespreekbaar is gemaakt. Ook de openheid en duidelijkheid van de revalidatie arts deden me goed, terwijl het haar goed deed te zien hoe goed ik was ingelezen en wat mijn verwachtingspatroon uiterlijk was. Heel blij dat ik ben gegaan.

Nou, ik ga hier maar eens een dossier in elkaar bouwen voor het geval er binnenkort een afspraak op de mat valt. Uiteraard zal ik dat hier weer aanvullen. Fijne dag, het is al Maart, dus het schiet alweer op richting beter weer! 

[post-views]