Nou, de dag na de injectie kom ik op het revalidatiecentrum waar ik het bezoek aan Weert even doorneem met mijn fysio. Ik geef ook aan dat ik veel pijn heb na de injectie en niet het gevoel dat het iets minder is net als de vorige keer. We nemen alles nog eens goed onder de loep, doe ik niet teveel enzovoorts. Probeer zoveel mogelijk zo minimaal mogelijk is het motto. Maar goed, ik heb wel een gezin en een huishouden wat doorgaat, dus het is en blijft puzzelen.

Gedurende de dagen die volgen neemt de pijn toe. Belasten wordt vrijwel onmogelijk en mijn pijngrens ga ik al over als ik uit bed stap. In overleg met de ergo ga ik een kruk gebruiken in de keuken en bij het strijken. Deze heb ik ook echt nodig. Ik ga voor mijn gevoel even heel hard achteruit in plaats van vooruit. Ik steun volledig op mijn krukken, doe zoveel mogelijk zittend, kan nauwelijks nog op de hometrainer fietsen en autorijden kost me enorm veel energie. Mijn gehele scheenbeen reageert mee, het bot doet zo zeer! Mijn voet slaapt constant en de tintelingen voel ik in mijn onderbeen. Mijn enkel doet inmiddels zeer en ik weet niet goed hoe ik stil moet zitten. Mijn been leg ik omhoog op een krukje en zelfs dat doet zeer. Als ik tegen een stoeprandje aanstoot dan is de pijn misselijkmakend die door mijn onderbeen schiet. Mijn knie kan niets hebben. Ik krijg onverwachtse pijnscheuten door mijn been alsof ze met een hete pin van mijn knie zo doorsteken naar mijn enkels. Hierdoor heb ik al 2 keer het gaspedaal vol geraakt van de auto bij het parkeren… Mijn linkervoet bediend het rempedaal inmiddels en buiten Boxtel rijden doe ik eigenlijk niet meer.
Op advies van de fysio wordt de afspraak in Weert naar voren gehaald, want het gaat de verkeerde kant op

.

1 november mag ik terug komen. Ik vertel hoe het ervoor staat en zie zijn gezicht betrekken. Hij weet het ook niet meer. Zijn laatste hoop is gevestigd op de heer Brooijmans, die zijn fysio voorstelde. Anders zal het zeer waarschijnlijk op pijnbestrijding uit gaan komen. Pijnbestrijding, is dat het? Bij alles wat ik doe reageert mijn knie, dus lijkt het me niet heel zeker dat ik met minder pijngevoel meer kan doen. Wil ik dat wel? De pijn onderdrukken met weet ik wat en dan alsnog zo door blijven modderen? Amputatie wordt genoemd en daarmee ook de opmerking dat ik dat absoluut niet zou moeten willen. Dit is echter wel waar ik steeds meer aan denk en waar ik ook veel informatie over aan het inwinnen ben. Een been wat zoveel pijn geeft en waar ik niets mee kan is een blok aan mijn lijf. Ik droom ervan dat het er niet meer is, dat ik dan kan liggen hoe ik wil, mijn zoon op schoot kan pakken zonder gek van de pijn te worden. Misschien met een prothese wel weer kunnen wandelen! Ik heb me verdiept in alle complicaties en tegenslagen die je kunt krijgen, maar zelfs dat schrikt me niet af.
Nu een dagje in de rolstoel is voor mij een drama omdat elk kuiltje, elk steentje en elk hobbeltje enorm veel pijn veroorzaakt. Die rolstoel is verder niet eens zo erg want het geeft je wel weer vrijheid, maar dan liever zonder de pijn!

De mensen dicht bij me roepen enerzijds dat ze het begrijpen maar anderzijds moet ik eerst alles geprobeerd hebben. Dat is uiteraard ook logisch, maar ik red het niet meer met ibuprofen en paracetamol. Zwaarder wil ik niet want ik word zo vreselijk suf!
In afwachting van mijn consult bij de heer Brooijmans zit ik nu thuis. Fysio en hydro zijn stopgezet omdat het niets voor me deed en ik wordt heel stilletjes aan steeds een beetje slechter.

En dan zegt mijn jongste zomaar… mam, als ze jou nou een robotbeen geven, kunnen we dan weer samen wandelen?

Mijn onderbuikgevoel…heeft me nog nooit in de steek gelaten…

[post-views]