De maanden sluipen voorbij en ik blijf maar op hetzelfde niveau hangen. Veel pijn, vallen en weinig progressie. De wekelijkse fysio beurten zijn teruggeschroefd in afwachting van mijn consult in het MMC.

12 maart is het zover! Ik mag langskomen bij de arts, mijn pa uiteraard als niet aflatende chauffeur en begeleider rijd me erheen. Eenmaal binnen mag ik mijn verhaal doen en volgt er een lichamelijk onderzoek. Hij is erg positief en denkt dat hij me kan helpen. Ik ben testpersoon nummer 8 in de rij, maar de eerste die hij aan 2 kanten in de knie gaat helpen.
Er wordt begonnen met 3 keer aanprikken van de zenuwen met lidocaine. De eerste keer alleen de binnenzijde van mijn knie. De spuit zelf is vreselijk, maar na een paar minuten voel ik me in de 7e hemel! Het doffe gevoel is zo een verademing… heerlijk!


Over twee weken terugkomen. Soms houd het gevoel enkele uren aan, dus ik ga licht optimistisch naar huis. Helaas is binnen 2 uur de pijn volledig terug en ik weer terug op aarde. Maar het is een begin!
Na twee weken wordt ik eerst aan de buitenzijde geprikt en na een kwartier prikt hij de binnenzijde ook aan. Dit is echt een verademing. Een heerlijke doffe knie en geen last van mijn broek. Zalig! Ik hoop stiekem dat het langer aanhoud, maar helaas ook deze keer al binnen 2 uur weer terug bij af. Maar het is positief omdat de plekken goed zijn aangeprikt. 

Ik wordt nu doorverwezen naar de pijnpoli voor een PRF behandeling. Hierbij gaan ze de zenuwen aanprikken met een soort elektroden die ze dan gedurende 10 minuten verwarmen naar 40 graden. Dit moet dan de zenuwen kapot maken en zo dus uitschakelen. 
Ik mag in Mei hier naartoe. Zeer pijnlijke behandeling, en nu dus 6 weken afwachten.

[post-views]