Ik ben voor mezelf al vrij lang overtuigd dat als de pijn toeneemt ik een amputatie zou willen van mijn rechterbeen.
Klinkt heel heftig, en dat is het natuurlijk ook. Ik verzamel enorm veel informatie en bezoek forums en lees verhalen van lotgenoten. Heb 2 jaar geleden ook al eens een gesprek gehad met een dame in hetzelfde schuitje. Maar goed, wat nu?

Als ik zo door blijf sukkelen en de pijn neemt toe, dan zal ik wat anders moeten gaan verzinnen dan mijn krukken. Lopen en fietsen worden echt moeilijk en omdat ik nu zo lastig loop begint mijn rug ook op te spelen. Er is eerder al eens geopperd om een rolstoel aan te laten meten, zodat je die kunt pakken als het nodig is… dat geeft misschien wel rust.
Maar ja, ook in een rolstoel veranderd het probleem niet. Pijnbestrijding verhelpt het probleem niet…. dat is het handdoekje in de ring gooien en de pijn maar accepteren voor mij. Ik ben 45 jaar, heb 4 kinderen en kan steeds minder. Ik ben altijd positief ingesteld geweest en zie overal wel iets goeds in, maar dat kan ik nu even niet voor elkaar krijgen. Het voelt als opgeven en zo maar laten, wat ik dus niet wil. Ik wil vooruit!

Als ik nu een arts zou kunnen vinden die zou willen amputeren…. Stel dat het tegenzit, dan blijf ik met pijn zitten en zonder been (in een heel zwart scenario) Dan is pijnbestrijding uiteraard het laatste, maar dan heb ik er wel alles aan gedaan!
Stel dat het wel meezit en ik mag gaan oefenen en zou een prothese aan kunnen laten meten. Ik zou weer kunnen leren lopen. Ik kan dan weer sporten met een doel, het sterker maken van mijn lijf om goed te kunnen lopen met een prothese. Dan gaat er weer een wereld voor me open omdat alles wat ik dan moet doen een doel heeft. Ook dan zal het heel zwaar zijn en er zullen dingen aangepast moeten worden, maar ik zou me wel zoveel meer mens voelen en er weer bij horen!

Daarnaast praktisch gezien, heb ik nu een volledig vangnet achter de hand. Mijn beide ouders wonen vlakbij, zijn goed te been en vitaal, hebben een auto. De kinderen hebben de leeftijd dat ze veel zelf kunnen en ook goed kunnen helpen in huis (als het moet ;))

Stel dat ik geen pijn meer zou hebben (of bijna niet) en kan zitten en liggen zoals ik wil zonder dat pijn me belemmerd. Dat ik niet steeds mijn been hoef af te schermen tegen de staart van de hond of een onbekommerd kind wat even bij je kruipt. Dat ik weer een wandelingetje kan maken met mijn hond!!!!! (mijn hart maakt nu al een sprongetje bij de gedachte)

Mijn jongste zoon zei 2 jaar geleden tegen mij, waarom krijg je geen robot been, mam, dan kunnen we weer samen wandelen! Dat gaf toen de doorslag om te gaan ‘onderzoeken’ en dat zinnetje met dat kleine stemmetje van een 8 jarige hoor ik nog zo in mijn hoofd…


Ik ben me heel erg bewust van de voor en tegens… ik ben voorbereid! Nu mijn familie nog… Het wordt wel eens genoemd maar er wordt nooit serieus op in gegaan. Het wordt tijd dat we dat dus wel gaan doen, want ik heb me voorgenomen om serieus stappen te gaan ondernemen en een arts te vinden die me wil helpen.

Mijn voornemen voor 2020…

De beste wensen lieve mensen!

[post-views]