Vandaag is het zover, Corona is achter de rug en met een licht kriebelhoestje rijd ik met mijn mams richting het ziekenhuis. Ik krijg eerst een vaat onderzoek om de doorbloeding in kaart te brengen. Dit valt mee en we zijn daarna mooi op tijd bij de chirurg, waar ik ook direct naar binnen mag.
Hij heeft mijn dossier helemaal in zijn hoofd zitten en loodst me er kort doorheen. Uiteraard wordt ik op de risico’s gewezen, wat ik zal doen als ik straks geen been meer heb, maar nog steeds pijn? Hij merkt dat ik daar ook goed over nagedacht heb en niks aan het toeval overlaat. Hij vind dat ik een lange weg heb afgelegd en dat ik goed met hem en mijn revalidatiearts de puntjes op de i heb gezet.
Dan kijkt hij mijn been na, tast goed af vanaf welke hoogte de pijn begint en is positief gestemd als hij merkt dat het huidgevoel net boven mijn knie goed is.
Hij legt uit waar hij gaat amputeren en wat hij nodig heeft om een goede gezonde huidflap te maken. Uiteraard in acht nemend dat ik straks met een prothese het meest positieve uitgangspunt heb.
Als ik ben aangekleed vraagt hij alles nog eens na, legt uit wat ik kan verwachten (na de ok ongeveer 3 dagen opname als alles goed gaat) Hij verwacht qua genezing geen problemen omdat ik in goede conditie ben en geen vaatproblemen laat zien. Oedeem onder controle zien te krijgen en houden is de grootste uitdaging, en dat gaat met zwachtelen of liners in overleg met de revalidatie arts.
Hij vraagt me wat hij zal doen… inplannen of???
Wederom antwoord ik met JA, ik wil!
Ik zal nog een pre operatieve screening krijgen, vragenlijsten moeten invullen en dan ga ik op de OK planning. Hij wil de operatie absoluut zelf uitvoeren en vermoed dat dit binnen een maand gaat lukken.
Nu wordt het dus spannend! Gaat het toch nog snel.
Geef een reactie