Nou, vandaag dan eindelijk mijn afspraak bij de psychiater. Bijna 2 maanden op gewacht door allerlei misverstanden.
Mijn moeder gaat met me mee, voor het geval dat dit nodig mocht zijn. We moeten er om 12 uur zijn.
We rijden op tijd aan, omdat ik nog van alles in moet vullen van tevoren, dus om 11.45 komen we de afdeling op.
De arts staat ons al op te wachten in de deuropening, dus we mogen gelijk meekomen. Als we eenmaal zitten pakt hij de verwijsbrief erbij van mijn revalidatie arts en kijkt me aan. ‘Er wordt van me verwacht dat ik tijdens dit consult vast kan stellen dat u niet depressief bent of onderliggende depressies of psychiatrische klachten heeft. Als ik dit zo lees en als ik u zo zie, samen met uw moeder, dan weet ik niet zo goed wat ik hiermee aanmoet. Ik lees een lange weg van pijn, een niet alledaagse beslissing die u daarom wilt nemen, amputatie, en dat u deze beslissing zeer weloverwogen heeft gemaakt. De artsen ondersteunen uw keuze en ik zie een energieke dame die zich bewust is van alle risico’s van dien en de keuze ook zeer bewust heeft gemaakt. Als u nu een geschiedenis had van depressies, opnames etc. dan had ik dit begrepen, maar voor nu kan ik hier niets van maken.’
Na nog wat vragen of er depressie of psychische klachten in de familie voorkomen, zegt hij dat hij een brief gaat opstellen waarin hij zal toelichten dat er geen sprake is van psychisch leiden. Ons consult is voorbij.
Het is 12.05 uur als we naar buiten lopen…
Vanmiddag nog wordt ik al gebeld door mijn revalidatiearts. Deze zou maandag bellen, maar had al telefonisch contact gehad met de psychiater. ‘Je bent hartstikke gek’ zegt hij aan de telefoon, gevolgd door een uitbundige lach. Tja, het was een formaliteit, dat wisten we.’
De arts belt vanmiddag nog naar de vaatchirurg met de vraag mij zo snel mogelijk op te roepen voor een consult. Als ik binnen twee weken niets hoor, moet ik aan de bel trekken. ‘Wil je dit nog steeds?’ vraagt hij me steevast na elk contact… JA, ik wil 🙂
Nu gaat het dus echt beginnen.
