Een kleine ingreep met grote gevolgen...

Auteur: Tamaar (Pagina 4 van 13)

Eindelijk maandag!

Wat kun je ergens naar uitkijken! Vandaag was het eindelijk de dag dat ik serieus met mijn spiksplinternieuwe prothese mag gaan lopen. Ik heb afgelopen weekend mijn liner weer voor hele dagen aangehad zonder problemen, dus kom maar op!

Natuurlijk was ik om half 8 al klaar en had dus tijd genoeg, de taxi komt toch pas rond 8.15 uur. Maar helaas, geen taxi. Half 9 nog niet, dus ik bel de centrale, voicemail!!!
Ik bleef het proberen, maar kreeg geen gehoor. Ik snapte er niets van. Nou, daar gaat mijn uurtje lopen voor vandaag! Het zit allemaal niet mee.
Om kwart over 9 belt de centrale me op… ze hadden een gemiste oproep (…of 30 denk ik) ‘Ow g*dverdeg*dver… dat is helemaal fout gegaan… hij komt eraan!’
Tja, om half 10 stapte ik dus in en reed om 10 voor 10 de oefenruimte in. De fysio en revalidatiearts blij verrast dat ik nog was gekomen. Mijn prothese stond startklaar, dus er werd tegen me gezegd, trek hem maar aan en loop maar weg!

Heel blij dat ik toch nog even de mogelijkheid kreeg om te lopen. De prothese aantrekken ging goed. Eerst met vaste knie heen en weer lopen, daarna de vergrendeling ervan af en even oefenen. Hierna kon ik in de loopbrug nog even wat heen en weer lopen onder toeziend oog van iedereen. Het viel zeker niet tegen!

Eerste stappen met mijn nieuwe prothese

Na een kwartiertje moest ik weer afscheid nemen en werd hij in de kast netjes opgeborgen. Donderdag mogen we weer samen spelen, dus daar kijk ik weer naar uit!

Leg-Day!

Vandaag is het zover, ik mag kennis gaan maken met een nieuwe liefde in mijn leven, mijn partner in crime en letterlijke steun en toeverlaat: mijn prothese!

Eerste kennismaking met mijn prothese.

Eenmaal bij Livit aangekomen moest ik met Cornelis mijn koker gaan passen. Staand in de loopbrug moest ik mijn stomp in de koker laten zakken en al steunend op een stompsteun kon ik mijn gewicht erop duwen. Je hoort op dat moment bij het ventiel de lucht ontsnappen en zo zuigt de koker als het ware vacuum. Na controle zit de koker ook echt muurvast!
Omdat de rand tegen mijn zitbot drukt, wordt dit nog wat ingekort. Ik heb een brimloze koker wat betekend dat ik niet op mijn zitbot afsteun, wat zitten ook makkelijker maakt, en eventueel fietsen bijvoorbeeld.
Er worden nog wat maten genomen en dan gaat de instrumentmaker hem ’in elkaar schroeven’.

Na 10 minuten is hij terug. De rand is ingekort en afgewerkt, mijn knie zit eronder en mijn voet inclusief nieuwe stapper maakt het geheel af.
Hij zet de knie even op slot, zodat ik niet onverwacht doorzak en dan kan ik wederom in de koker stappen. De lucht ontsnapt en mijn ’been’ zit vast! Ik sta zowaar weer op 2 benen!
Ik loop heen en weer met een stijf been om even te voelen hoe het is, dit gaat vrij soepel. Dan haalt hij de knie van het slot. Als ik iets achterover hang op mijn voet, buigt de knie, zodat je kunt gaan zitten. Bij het staan moet je meer naar voren leunen en je been goed strekken. Dit voelt vrij natuurlijk.
Nu dus eens lopen met een losse knie… door mijn nog beurse stomp is dit wat lastiger. De zwaai naar voren is pijnlijk omdat ik dan duidelijk het gewicht van de prothese aan mijn liner voel trekken. Toch lukt het me! Als ik mijn been naar voren beweeg en de hak raakt de grond moet ik het prothesebeen strekken, dus een beetje in de knie drukken zeg maar. Hierdoor vergrendeld hij en kun je je stap afmaken. Als je met je goede voet naar voren stapt voel je de prothese knie weer buigen.

Het principe is duidelijk, dat snapte ik eigenlijk heel snel. Ook het gaan zitten en opstaan lukte me. Maar nogmaals, de pijn van de val werkt nog wat tegen. Hoe dan ook gaan we nu dus hard aan het werk om de been- en bilspieren sterker te maken en vanaf maandag oefenen, oefenen, oefenen!

Maar eerst rust… de liner staat weer schoon op zijn kapstok, stompkous aan, de was draait, dus nu even samen met de hondjes en een bakkie op de bank.

Volgende week meer! X

Opkrabbelen

Nou inmiddels zijn we een week verder na mijn val. Afspraak voor de passing van mijn prothese ging uiteraard niet door. De zwelling viel mee, maar de pijn en een wondje zorgden ervoor dat ik mijn liner ook niet aankon. De hele week veel gekoeld, zwachtelen en stompkous afwisselen en dat moest het doen. Mijn stomp ontwikkelde alle kleuren van de regenboog en het wondje had al gauw een keurig korstje. Als ik de liner aankon, mocht ik hem dragen. Mijn stompkous was te kort en zakt daardoor steeds af, wat niet prettig zit. Ik wacht nog op een langere. Dan heb ik het nog niet over de zwachtels… daar heb ik inmiddels een grondige hekel aan! Zo zwachtel ik mezelf keurig netjes in… en dan ga ik even naar het toilet en dan ligt de zwachtel dus, hop, aan mijn denkbeeldige rechtervoet op de grond. Dat zwachtelen is dus ongeveer een dagtaak, aangezien ik ook niet zo een stilzitter ben. Liever niet dus!

Na enkele keren opstaan
Vers gezwachteld

Maar goed, vrijdagochtend, liner aan, lukt ook en het voelt heerlijk! Rogier kwam Jan, mijn revalidatiemaatje, en mij halen voor een uurtje in de gymzaal. We gingen op de mat. Jan en ik moesten op een dikke mat plaatsnemen en kregen een bal om over te rollen. Een beetje grinnikend gingen we aan de slag, maar de oefeningen werden al gauw moeilijker gemaakt om de rompbalans te trainen. Langzaam aan verging het grinniken ons en kregen we het serieus warm. Toen we de ballen moesten gaan gooien en vangen kwam de keeperstraining van Jan van lang geleden naar boven en als een volleerd keeper dook hij naar links en rechts met een flinke kreun. Op zijn beurt liet hij me ook flinke duiken maken, wat toch wel erg hilarisch moet zijn geweest om te zien. Na nog enkele val-oefeningen om je schouder te beschermen ( dat hadden ze wel eerder mogen doen… door mijn val ben ik zo op mijn elleboog gevallen dat mijn schouder een dusdanige klap heeft gehad dat mijn schouderpees uiteindelijk ontstoken is geraakt, waardoor zelfs rollen een uitdaging is) Maar goed, dit is dus voor de volgende keer. Als afsluiter van de training mochten we nog even terug in onze kindertijd en gingen we een koprol maken. Met een beetje hulp lukte dit ons allebei en daarna hadden we de smaak te pakken! Jan bleef maar op en neer rollen en begon allerlei kunsten te vertonen tot ons plezier en ook ik kon enkele koprollen maken, zelfs met een heus ‘hupje’ vooraf 😀
Na een glaasje water werden we nog even afgemat in de fitness ruimte en toen zat de ochtend erop!
Eenmaal thuis vond ik dat de stofzuiger er nog even door mocht, wasje aanzetten en toen bedacht ik me dat ik mijn liner even moest afrollen om mijn stomp te controleren. Helaas bleek dus dat mijn wondje toch open was gegaan, waarschijnlijk tijdens onze stunts op de mat. Liner dus weer uit, ontsmetten en schoonmaken, wondje verzorgen en terug naar de stompkous. Mijn stomp is inmiddels van blauwpaars naar mosterdgeel (en dan bedoel ik ook ECHT geel) verkleurd, maar ik bespaar jullie de foto 😉

Uiteindelijk heeft sudocreme in combi met pleisters ervoor gezorgd dat het wondje weer is gesloten en een mooi korstje heeft. Afgelopen maandag heeft de revalidatie arts alles nogmaals bekeken en hij was tevreden. De instrumentmaker keek even mee en wilde nog even mijn stomp omvang meten voor de zekerheid. Hij en de revalidatie arts gaven groen licht om donderdag de liner aan te doen om mijn prothese te passen en af te stellen. Tussen de laatste meting en nu zaten echter wel 2 centimeters. De stomkous is dus niet voldoende en ik stelde voor om dan maar weer stevig te gaan zwachtelen. Dan donderdag nogmaals meten, liner aan en passen/afstellen. Hierna weer terug naar zwachtelen zodat het korstje verder kan genezen en ik hopelijk volgende week maandag met mijn looptraining kan gaan beginnen.
Mijn maatje Jan zag ik maandag vol vertrouwen op zijn nieuwe prothese stappen maken. Zo gaaf om dat te zien, dat glunderende gezicht. Nu wil ik ook!!!

Stap terug…

Er is weer een week voorbij gevlogen. afgelopen donderdag mocht ik naar LIVIT om mijn koker aan te laten meten. Met de liner aan stond ik in een loopbrug. Hier werd eerst een laag folie aangebracht rondom de liner en alles afgetekend. Hierna werd ik gegipst. Ook hier wederom veel streepjes tekenen en opmeten. Als het goed is is de koker deze week klaar.

Maar goed, na zondag samen met Patrick de bovenboel eens goed gepoetst te hebben, gingen we na het eten douchen en daarna lekker op de bank een serie kijken. Toen we naar bed wilde gaan, hupste ik zoals altijd vanaf de bank naar mijn rolstoel die naast de bank staat. Echter verstapte ik me en viel met mijn volle gewicht recht op mijn stomp.

Gelukkig waren Patrick en Colin in de buurt. De pijn was onbeschrijfelijk, ik dacht dat ik alles afgebroken had. Nadat het ergste wegzakte en ik op de koude tegelvloer zat, zagen we dat ik echt op de punt van mijn stomp was gevallen. Er zat een wondje. Ik heb nog even in een emmer koud water gezeten en daarna toch naar bed gegaan.
Geslapen heb ik door de pijn nauwelijks.

Vanmorgen voorzichtig toch gezwachteld en naar het revalidatiecentrum gegaan. Daar werd ik direct goed gecontroleerd. Conclusie is dat ik een zware kneuzing heb en even 2 weken terug ga in mijn traject.
De instrumentmaker heeft aangegeven dat ik de koker kan komen passen zo gauw ik de liner aankan. Aangezien ik daar best wat druk mee moet zetten op de kop van mijn stomp, zal dat dus even niet gaan.

Maar goed, naast de therapie nu dus rust en 3 X daags goed koelen en zwachtelen. Hopelijk dat ik dan snel mijn liner weer aankan!

Voor nu dus even een stapje terug… gaan we straks weer met vele stappen vooruit! 💪🏼🦿

Daar is mijn liner.

Gisteren weer een ochtend Tolbrug gehad, waar we begonnen met de prothese groep. De instrumentmaker was er ook, die had mijn liner en stompkous bij. Ik mocht het zinklijm verband eraf halen (eindelijk!) en daarna plaatste de instrumentmaker de liner en knipte hem op goede maar nog royale lengte. Het voelde best prettig, de druk is fijner verdeeld over de gehele stomp dan met het zinklijm verband. Maar goed, de temperaturen gaan flink stijgen de komende dagen, dus dan is gelijk de vuurdoop qua zweten. Ik zou er wel eens uit kunnen gaan drijven… dat is even afwachten. Hoe dan ook zouden we goede vrienden moeten worden, want deze liner gaat er ook voor zorgen dat ik straks mijn prothese kan gaan dragen. Na zelf een aantal keren aan en uit te hebben gedaan en de juiste instructies voor schoonmaken en laten drogen, als ook een goede stomp controle na het dragen, kon ik aan de wandel met de airboot.
Voor mijn nieuwe vriendje kreeg ik een mooie steun mee om hem op te laten drogen en slapen. Als hij even vrijaf heeft mag ik een stomp kous dragen, dit is een steunkous in het kort. Hiermee hoef ik dan tussendoor en in de nacht niet te zwachtelen.
Na dit uurtje nog aan de fitness en daarna weer voldaan naar huis.

Vriendje op zijn kapstok en als ik hem draag.
De ribbels die je ziet gaan straks voor het vacuüm zorgen in mijn koker, waar mijn prothese dan aan komt. Op deze manier blijft hij dan vastzitten aan mijn been.

De liner moet ik gaan opbouwen met 3 x 1/2 uur per dag. Aangezien hij nu nog zo comfortabel zit, vergeet ik de tijd dus nogal snel, dus een wekkertje is een goede hulp. Tegen de tijd dat het echt heet wordt deze week, mag ik hem bijna de hele dag aanhouden 🙂
Maar goed, toen de mannen gisteren thuiskwamen en we aan tafel gingen waren de grappen niet aan te slepen. Ze zagen die kapstok zo staan en ik zal maar niet zeggen wat voor benamingen hij kreeg… er werd heel hartelijk gelachen!
En eerlijk heb ik het zo ook het liefst. Er zijn serieuze gesprekken onderling, vragen genoeg maar als we zo samen zijn dan wordt er ook vooral met veel humor over gesproken.

Ow ja, en de fantoompijn is eigenlijk ook weer weg… ik heb gedurende de dag wat sensaties die ik voel, maar in de avond een wat vervelendere tintelingen/stroompjes met name in mijn voet (die ontbreekt dus) Hoe dan ook, als ik in bed lig op mijn buik, zakt dit weg en slaap ik heerlijk! Mijn medicatie ben ik dus aan het afbouwen, hopelijk kan ik straks helemaal zonder verder!

Aanstaande donderdag mag ik bij Livit langs om de koker aan te laten meten, dat is de volgende stap. Komende week gaan ze de koker maken en mijn prothese knie en voet eronder bevestigen. Volgende week donderdag ga ik dan weer terug naar Livit samen met mijn nieuwe schoenen 😀
Dan ga ik de prothese passen en wordt hij op mijn houding afgesteld zodat ik ermee kan gaan lopen. Hierna gaat de prothese naar de Tolbrug, waar ik er daar tijdens de prothese groep mee mag gaan oefenen. En als dat goed gaat, zal hij uiteindelijk ook mee naar huis mogen zodat ik hier ook mijn eerste stappen kan gaan zetten.

Ik kijk er heel erg naar uit, maar het is ook spannend. Alles gaat nu zo goed, als ik straks de prothese ook maar goed aan kan hebben. Dit wordt ook voorzichtig opgebouwd via een schema. En lopen met de airboot (een stijf been) is toch anders dan met een knie die buigt en een beetje flexibele voet.
Ik ga er vol vertrouwen in en hou jullie op de hoogte.

X

Nieuwe ontwikkelingen

Nou, er is weer een week voorbij gevlogen. De tijd gaat zo snel… Afgelopen donderdag mocht ik voor het eerst in de prothese groep starten. Hier worden we in groepsverband klaargestoomd om onze eerste stappen te gaan zetten in de wondere wijde wereld. Ik zit in een groep met nu nog 3 andere patiënten met beenamputaties. We hebben ook gelijk afscheid genomen van 1 man, die zijn traject afsloot met een heus loop diploma!
We zijn in de oefenzaal gezamenlijk bezig met 2 gespecialiseerde fysiotherapeuten. We mochten weer met de airboot lopen, de nodige oefeningen doen en er was uiteraard ook plaats voor een lolletje. Hierna een korte pauze en toen startte de module mobiliteit. Hier leren we eigenlijk alles wat we willen kunnen zonder prothese, omdat je ook op deze manier zelfredzaam moet kunnen zijn.
In de middag moest ik nog even terug voor de teambespreking. Hier trof ik mijn revalidatiearts, mijn held, dr. Smit samen met fysio en maatschappelijk werk/coach. Er werd doorgenomen wat mijn gestelde doelen waren, waar de arts erg tevreden mee was. Het beloop van mijn traject gaat ook erg snel, wat hem niet echt verraste. Het doel wat de arts als notitie liet zetten was ook een hele mooie: Tamara kan over 6 weken 500 meter buiten zelfstandig lopen met prothese. WOW!
Maandag wordt mijn liner aangemeten en gaat mijn PPP naar de instrumentmaker zodat mijn prothese kan worden besteld. Dan zal ik op korte termijn een koker aangemeten gaan krijgen en gaat alles ineens in stroomversnelling. Ik heb er enorm veel zin in en kan niet wachten.

Vorige week stond toch nog onverwachts mijn verhaal in het Brabants Centrum. Henk had er een erg mooi stukje van gemaakt en ik heb enorm veel lieve, hartverwarmende en leuke reacties mogen ontvangen.

Uiteraard moest Monty met me mee op de foto, zoals hij altijd bij me is, zo ook hier 🙂

Nou, het is inmiddels weer weekend. Geniet ervan, het weer beloofd weer wat beter te worden!

Tot gauw weer!
Liefs XXX

In stroomversnelling!

Wat vliegt de tijd voorbij! De dagen komen uren te kort nu ik aan het revalideren ben. De eerste weken ‘verkennen’ zitten erop en inmiddels is mijn stomp ook mooi stabiel. Er zal nog een centimetertje afkunnen met zinklijm zwachtelen, maar dat is het dan ook.
Afgelopen dinsdag moest ik het zinklijm laten vervangen en toen we eigenlijk onverwachts extra tijd hadden, begon Edwin over de Airboot. Een prothese met een opblaasbare koker. Even het gevoel hebben hoe het is om weer te lopen en hoe het voelt met een prothese. Zo gezegd, zo gedaan en in no time stond ik in de loopbrug op 2 benen 🙂
Hoe het voelde? Apart, je voelt je voet niet en ‘staat’ eigenlijk op je stomp. Er hangt een flink gewicht aan je bovenbeen en je moet dat voortbewegen vanuit je heup dus je moet ook je bilspieren aanspannen zodat je je volledige gewicht op de prothese kunt laten rusten. Heel erg wennen, maar wat voelde het bijzonder om pijnloos te ‘lopen’!

Lopen met de airboot

Wat ook leuk is om te vermelden, ik ben geïnterviewd door Henk van Weert van het Brabants Centrum om mijn verhaal te doen. Het wordt nu verwerkt, zo gauw het geplaatst wordt laat ik dat even weten natuurlijk. Wie weet worden er mensen door geïnspireerd of juist wel geholpen.

Vandaag zou ik een afspraak met de ergo en fysio hebben om mijn transfers te bespreken, maar die gaan prima. Ik red me thuis heel goed met elleboogkrukken en mijn rolstoel. Omdat we nu dus extra tijd hadden hebben we met name de protheses doorgenomen en besloot Edwin alvast mijn PPP in te vullen voor de zorgverzekering. Een PPP is een Prothese Prescriptie Protocol. Hierin moet je behandelaar duidelijk omschrijven wat je weer zou willen met een prothese, wat je voor je amputatie altijd hebt gedaan en hij moet ook een K-level vaststellen. Een K-level is een manier om je activiteit uit te drukken. Je hebt K0 tot K4.
K1 is bijvoorbeeld dat je binnen in huis en rondom huis kunt lopen op vlakke ondergronden, K4 is voor actieve volwassenen of atleten, veel lopen, ook op ongelijke ondergronden. Hier passen dus verschillende protheses bij.
Ik wordt op een K4 geschat, vermoedelijk ga ik goed kunnen lopen.

Vanaf volgende week ga ik van start in de prothese groep. Samen met andere geamputeerden gaan we dan werken aan de volgende stap, een prothese! Ik zal dan ook een liner aangemeten krijgen die ik moet gaan opbouwen. Volgende stap is dat gipsen voor een koker. Dit zal een brimloze koker gaan worden. De bekendste kokers zijn de kokers waar je met je zitbot op afsteunt. Dit geeft toch vaak problemen met bijvoorbeeld fietsen, zitten, toiletgang. Een brimloze koker is ruim onder je zitbot afgerond en heeft een enigszins zachte achterkant waardoor zitten makkelijker kan zonder je vacuüm te verliezen en je kunt op een gewone fiets fietsen.

Ook is er volgende week een gesprek met de revalidatie arts, kijken waar we staan. Er zijn al wat stappen overgeslagen, dus ook wel benieuwd naar zijn mening.

Tot dusver weer mijn verhaal.
Ik wens jullie allemaal fijne pinksterdagen toe met een lekker zonnetje!

Weer een week voorbij

Nou, hier zijn we weer even!
Vorige week begonnen met het revalidatie traject. Ik had er enorm veel zin in om weer aan de slag te gaan. Mijn kennismaking met mijn eerste fysio was dan ook erg leuk. Een enthousiaste man die graag aan de slag wilde, juist omdat ik een van de weinige jonge fitte amputatie patiënten ben. Hij bekeek mijn stomp en was aangenaam verrast toen hij zag dat alles perfect genezen was. Omvang meten, even overleggen en toen besloten om te starten met zink lijm verband. Dit laat de stomp nog vlotter zijn vorm aannemen EN blijft ook zitten! Ik zwachtelde me suf thuis, soms wel 10 keer op een dag.
Dit bleef perfect zitten, dus tevreden. Omdat hij een half uurtje extra had gesnoept van mijn pauze, konden we uitgebreid alles doornemen en liet hij me ook de diverse knieën zien waar ik mee te maken kon krijgen. Ook de luchtprothese kwam langs, daar wil hij me eigenlijk deze week even in laten lopen, gewoon om het gevoel te krijgen. Maar goed, de tijd is om, dus andere keer.
De ergotherapeut neemt al mijn wensen met me door, bespreekt eventuele aanpassingen en neemt ons huis ook even door. De tijd vliegt!

Als ik vrijdag weer bij de fysio kom, schrikt hij van mijn blauwe bil als het verband vervangen moet worden. Ik schiet weer in de lach en vertel hem dat ik dus inderdaad ‘dat momentje’ heb ervaren waar we het eerder over hebben gehad. (iedere geamputeerde vergeet een keer dat ze een been missen en maken een val)
Ik wilde dus de kippen voeren, stond op mijn goede voet en dacht echt dat ik zo het kippenhok kon inlopen met mijn rechtervoet… helaas… dus toen hing ik in het hek, tot mijn schrik. Ik moest zo vreselijk lachen dat ik niet overeind kon komen, terwijl manlief binnen stond toe te kijken. Schijnbaar heb ik in een reflex toch mijn stom beschermd en opgetrokken, waardoor ik met mijn heup op het betonbandje ben beland.


Maar goed, een blauwe bil dus! Als alles is opgemeten en opnieuw is aangelegd komt er een man binnen die ook een rechter bovenbeen amputatie heeft ondergaan maar aan het einde van het traject zat. We hebben met hem gepraat, hij heeft zijn prothese laten zien, hoe het allemaal werkt en hoe de koker eruit ziet als je een brim-loze koker draagt (een koker die niet op het zitbot af steunt, wat zitten een stuk makkelijker maakt, zeker als je zittend werk hebt. )
We kijken nog even mee als hij oefeningen doet en dan is het weekend!

Fantoompijn is nog steeds aanwezig. Met name in de ochtend en avond het heftigst, maar goed, we hopen maar dat het minder wordt gedurende de tijd.

Vandaag stond weer de ergo op het programma en daarna de terugkomdag van de pijngroep. Heerlijk om de dames weer even te zien! We kletsen lekker bij tijdens een chocomelletje en de tijd vliegt wederom.
Onze wegen scheiden weer na deze afspraak en we hopen toch echt nog een keer gezamenlijk af te kunnen spreken. Dat zal zeker leuk zijn!

Tot dusver mijn avonturen, spreek jullie gauw weer!

We gaan starten!

Weer even een berichtje van deze kant. Het gaat goed met me, heel goed! Ik voel me vol energie en zit lekker in mijn vel. Mijn wond is volledig genezen en het zwachtelen gaat prima. Het weertje werkt ook nog mee, dus dat is zeker zo fijn!
Zondag de 14e zijn we dan ook met pa en ma heerlijk gaan fietsen, zo een kilometer of 30! We hebben er allemaal van genoten.

Vandaag mocht ik ook van start op het revalidatie centrum. Dit was ook wat sneller dan ik dacht, dus moest er nog op de valreep taxi vervoer geregeld worden. Gelukkig was dit geen probleem en stond de taxi vanochtend dan ook om 07.40 uur voor de deur!
Mijn eerste afspraak was met een ergotherapeut, om alles door te nemen, bespreken waar ik tegenaan loop, moeite mee heb en wat mijn wensen zijn, waar ik energie van krijg. Het was een gezellig gesprek, ik kan me goed redden op dit moment op de beneden verdieping. Boven is nog een ding, maar dat gaf ze ook aan dat dat lastig is nu, maar met prothese misschien wel verbeterd.
Ik heb ook mijn wens uitgesproken om goed te leren lopen. Een goede techniek leren zodat ik het op kan bouwen zonder lichamelijke klachten. En dan natuurlijk weer eens lekker met de honden de bossen of duinen in kunnen.
Omdat mijn buufjes me graag mee willen nemen naar het zwemmen en me dat ook erg fijn lijkt, gaan ze daar ook aandacht aan besteden.

Overigens heb ik afgelopen weekend zowaar in ons bad in de tuin gezwommen! Overgehaald door man en zoonlief een frisse duik in het ijskoude water. Maar…. geen pijn!!! Ik was vanbinnen zo dolblij!
Als we aan de Maas waren en ik het koude water in moest lopen, dan deed dat zo ontzettend veel pijn aan mijn onderbeen en voet, dat de lol er meteen vanaf was. Bij grote hitte dipte ik dan ook vlug even in het water en dan gauw er weer uit. Het idee dat ik nu gewoon kan zwemmen zonder die pijn is geweldig, niet uit te drukken!

Maar goed, de komende tijd staat dus in het teken van de revalidatie. 3 X in de week naar Den Bosch en ik heb er enorm veel zin in. Morgen ga ik maatschappelijk werk en de fysio spreken en dan zullen we de week erna langzaam gaan zien hoe het uit gaat pakken. Ik heb er alle vertrouwen in.
Ondertussen zwachtel ik me suf, dat ding zakt elk uur wel af, omdat ik ook niet stil kan zitten natuurlijk 😉
Maar ik kan het inmiddels blindelings zowel links als rechtsom met een mooi visgraatje 😀

Nou, dan ga ik me nu even aan het poetsen zetten, de boodschapjes zijn weer binnen en vanavond heerlijk aan de asperges!

Tot snel X

Even een update :)

En dan hoor je vandaag dat iemand zich afvraagt of het wel goed gaat met me, want ik schrijf al even niet meer! Zo lief!
Bij deze dus even een update hoe het nu met me gaat. Ik schreef niet veel omdat er eigenlijk niet heel veel nieuws was.

Hoe dan ook, afgelopen maandagochtend had ik een afspraak staan bij de revalidatie arts ter controle. Bij aankomst was het eerste wat hij vroeg met een glimlach, of ik nog steeds zo achter mijn keuze stond. Ik kon hem met een grote lach vertellen dat dat zo was. Mijn oude pijn is namelijk helemaal weg! Helemaal verdwenen en ik voel ook niets wat daar op zou kunnen lijken. Heel erg bijzonder… maar ook een bevestiging dat ik de goede keuze heb gemaakt.
Ja, fantoompijn is nu even een serieus dingetje, maar ook dat gaat goed komen. Ik ben mijn medicatie aan het ophogen wat gelukkig nu wel goed gaat, dus ik kan daar wat stapjes mee maken. Daarnaast is de kans groot dat de fantoompijn straks ook minder gaat worden als ik met een prothese mag gaan lopen.

Mijn stomp (vind het zo een rotwoord, moet ook maar eens een leuke naam krijgen!) ziet er volgens alle artsen prachtig uit, de wond is geheel genezen, niet al te veel vocht dus eigenlijk perfect.
De revalidatie arts vroeg me dus of ik zin had om te gaan revalideren… ja natuurlijk! Daar wacht ik op! Hij heeft me dus per direct op de lijst gezet, dus als er plek is kan ik van start. Hij vermoed dat ik vrij snel kan beginnen met het opbouwen van de liner (Dat is een soort conische siliconen of gel hoes die je over je stomp afrolt Dit zit er dan strak omheen en hier zal dan uiteindelijk je prothese koker een vacuüm mee kunnen maken zodat je kunt lopen). Omdat ik me goed kan redden met 1 been, zal ik, als mijn stomp dat toelaat dan ook vrij vlot richting prothese gaan werken. Ik heb er enorm veel zin in om aan de slag te gaan. Werken aan vooruitgang, dat is zo lang geleden!

Ondertussen doe ik thuis eigenlijk gewoon zo goed als alles wat kan. Beneden lukt dat prima, boven is lastig, maar dan deel ik maar instructies uit aan de pubers, dan komt het ook goed. Ook al lopen ze dan op elkaars sokken, of zijn er enkele shirts verkeerd in de kast beland, dat mag de pret niet drukken.

En uiteraard ben ik ook erg lief voor mijn voetje. Scheelt tijd bij het nagels lakken, ben nu zo klaar 🙂
En met de tube voeten crème die ik van mijn zus heb gehad vanuit Texel, doe ik nu uiteraard ook extra lang!

En nee… ik weet dat sommige zich dat misschien afvragen, maar ik krijg geen korting op schoenen, hahah.
Nog even geduld, flink hard werken en dan kan ik gewoon weer 2 schoenen aan! Daar doe ik het voor…
Dit is even een flinke hobbel, maar ik ga uiteindelijk weer met mijn hondjes wandelen, dat weet ik zeker!

Spreek jullie weer gauw!
X

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

© 2025 Mijn Beste Beentje Voor

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑