Opkrabbelen

Nou inmiddels zijn we een week verder na mijn val. Afspraak voor de passing van mijn prothese ging uiteraard niet door. De zwelling viel mee, maar de pijn en een wondje zorgden ervoor dat ik mijn liner ook niet aankon. De hele week veel gekoeld, zwachtelen en stompkous afwisselen en dat moest het doen. Mijn stomp ontwikkelde alle kleuren van de regenboog en het wondje had al gauw een keurig korstje. Als ik de liner aankon, mocht ik hem dragen. Mijn stompkous was te kort en zakt daardoor steeds af, wat niet prettig zit. Ik wacht nog op een langere. Dan heb ik het nog niet over de zwachtels… daar heb ik inmiddels een grondige hekel aan! Zo zwachtel ik mezelf keurig netjes in… en dan ga ik even naar het toilet en dan ligt de zwachtel dus, hop, aan mijn denkbeeldige rechtervoet op de grond. Dat zwachtelen is dus ongeveer een dagtaak, aangezien ik ook niet zo een stilzitter ben. Liever niet dus!

Maar goed, vrijdagochtend, liner aan, lukt ook en het voelt heerlijk! Rogier kwam Jan, mijn revalidatiemaatje, en mij halen voor een uurtje in de gymzaal. We gingen op de mat. Jan en ik moesten op een dikke mat plaatsnemen en kregen een bal om over te rollen. Een beetje grinnikend gingen we aan de slag, maar de oefeningen werden al gauw moeilijker gemaakt om de rompbalans te trainen. Langzaam aan verging het grinniken ons en kregen we het serieus warm. Toen we de ballen moesten gaan gooien en vangen kwam de keeperstraining van Jan van lang geleden naar boven en als een volleerd keeper dook hij naar links en rechts met een flinke kreun. Op zijn beurt liet hij me ook flinke duiken maken, wat toch wel erg hilarisch moet zijn geweest om te zien. Na nog enkele val-oefeningen om je schouder te beschermen ( dat hadden ze wel eerder mogen doen… door mijn val ben ik zo op mijn elleboog gevallen dat mijn schouder een dusdanige klap heeft gehad dat mijn schouderpees uiteindelijk ontstoken is geraakt, waardoor zelfs rollen een uitdaging is) Maar goed, dit is dus voor de volgende keer. Als afsluiter van de training mochten we nog even terug in onze kindertijd en gingen we een koprol maken. Met een beetje hulp lukte dit ons allebei en daarna hadden we de smaak te pakken! Jan bleef maar op en neer rollen en begon allerlei kunsten te vertonen tot ons plezier en ook ik kon enkele koprollen maken, zelfs met een heus ‘hupje’ vooraf 😀
Na een glaasje water werden we nog even afgemat in de fitness ruimte en toen zat de ochtend erop!
Eenmaal thuis vond ik dat de stofzuiger er nog even door mocht, wasje aanzetten en toen bedacht ik me dat ik mijn liner even moest afrollen om mijn stomp te controleren. Helaas bleek dus dat mijn wondje toch open was gegaan, waarschijnlijk tijdens onze stunts op de mat. Liner dus weer uit, ontsmetten en schoonmaken, wondje verzorgen en terug naar de stompkous. Mijn stomp is inmiddels van blauwpaars naar mosterdgeel (en dan bedoel ik ook ECHT geel) verkleurd, maar ik bespaar jullie de foto 😉

Uiteindelijk heeft sudocreme in combi met pleisters ervoor gezorgd dat het wondje weer is gesloten en een mooi korstje heeft. Afgelopen maandag heeft de revalidatie arts alles nogmaals bekeken en hij was tevreden. De instrumentmaker keek even mee en wilde nog even mijn stomp omvang meten voor de zekerheid. Hij en de revalidatie arts gaven groen licht om donderdag de liner aan te doen om mijn prothese te passen en af te stellen. Tussen de laatste meting en nu zaten echter wel 2 centimeters. De stomkous is dus niet voldoende en ik stelde voor om dan maar weer stevig te gaan zwachtelen. Dan donderdag nogmaals meten, liner aan en passen/afstellen. Hierna weer terug naar zwachtelen zodat het korstje verder kan genezen en ik hopelijk volgende week maandag met mijn looptraining kan gaan beginnen.
Mijn maatje Jan zag ik maandag vol vertrouwen op zijn nieuwe prothese stappen maken. Zo gaaf om dat te zien, dat glunderende gezicht. Nu wil ik ook!!!