Vandaag kwam ik mezelf even tegen tijdens het pijntraject. We begonnen de ochtend met een meditatie moment waar we ons ‘ongemak’ zouden toe moeten laten. Ik voelde veel onrust in mijn hoofd en lijf en kon me niet echt concentreren. Ik merk ook dat ik thuis op dit moment moeilijk in mijn nieuw gevonden ritme kan blijven en alles wat is blijven liggen even in het weekend wilde wegwerken. Daarnaast is mijn man aan het klussen boven, en die wil ik ook niet alles alleen laten doen, dus probeer ik daar ook bij te springen en ondertussen probeer ik hem zoveel mogelijk andere dingen uit handen te nemen. Even grondig stofzuigen en dweilen, even de was wegwerken, even het kippenhok uitmesten… even, even, even. Daarnaast nog even helpen met meekijken wat dan toch meehelpen wordt. Behangetje mee scheuren en dan weer aan het eten beginnen. 

Ik baal echt van mezelf, want de pijn zit flink hoog, ik ben moe en heel emotioneel. Maatschappelijk werk liet me zien wat er gebeurde door een soort van opdracht te doen waar ik de hoofdrol in speelde. Ik bestuurde de bus van mijn gedachten, dus ik bepaalde waar ik naartoe ging. Ging ik naar de ‘even dit even dat momenten’ of toch richting het ‘nu even niet moment’. Noem het een terugval, daar waren we voor gewaarschuwd, maar het ging zo goed! Veel gepraat, veel gehuild, maar dat hoort erbij. 
Hierna ging het onderwerp over seksualiteit. In de breedste zin van het woord. Wat betekend het voor je maar ook hoe je naar jezelf kijkt (letterlijk in een spiegel) en hoe je jezelf tekent. Waar zit ongemak, waar voel je je goed over. Confronterend, want ik ben eigenlijk best tevreden over mezelf, alleen dat verdomde been! Maar als het straks weg is, hoe kijk ik dan tegen mezelf aan… hoe ziet mijn man me dan, of mijn kinderen. Dat kun je van tevoren niet inschatten. Ook hier dus weer veel confrontatie. 

Ergens begrijp ik mijn dipje nu wel beter. Het is een stuk verdriet wat er zit om wat ik gewoonweg niet meer kan met mijn man samen. Klussen deden we altijd samen. Een nieuwe keuken in ons huis zetten, vloeren leggen, schilderen, tuinieren, lange wandelingen maken, tegen elkaar aankruipen… niets is meer vanzelfsprekend. Overal moet over nagedacht worden en dat is waar ik het nu even moeilijk mee heb. 
Daarnaast zit ik nu een tijdje in mijn rolstoel, waar ik schijnbaar toch ergens de hoop had dat het beter zou gaan met de pijn. Ondanks alles blijft de pijn hoog en als ik nu ga belasten dan wordt de pijn al snel misselijkmakend, dus echt heel gemeen. Gloeiende staalsplinters die via mijn voetzolen omhoog schieten door mijn schenen naar mijn knie. Zoiets?
Belasten kost me dus meer energie als voorheen, autorijden kost me meer kruim dan voorheen en toch levert het zitten/rollen me niet zo heel veel voordeel op ten opzichte van de pijn. Het heeft minder uitschieters door de dag heen maar blijft hoog. Belast ik tussendoor, dan duurt het wel weer lang voor ik terug op dat niveau ben. Blijf ik zitten, dan is het stabieler.

Ik hoop dat het consult bij de psycholoog op korte termijn mogelijk gaat zijn. Hierna zal ik me steeds meer kunnen voorbereiden op wat komen gaat. Werken naar een moment waar mijn leven hopelijk een keerpunt maakt en ik weer mag gaan denken aan al die dingen samen met mijn man doen zonder deze kl#$epijn.