Donderdag 16 december wordt ik gebeld door de revalidatie arts. Ze hebben met het team een lange bespreking achter de rug en hij tipt kort aan wat er is besproken. Hij vraagt me ook wat mijn reden is om niet nog wat verder terug van start te gaan en ik geef aan dat de maat vol is voor mij. Er is begrip en dat voelt fijn.
Als ik heb aangegeven dat ik het zeker weet dat ik voor amputatie wil gaan, vraagt hij me of ik bekend ben met fantoompijnen en of ik het niveau van amputeren weet. Ik leg uit dat ik veruit de meest negatieve uitkomsten heb onderzocht en dat deze me niet afschrikken. Ook ben ik me bewust dat het een boven de knie amputatie zal worden. De arts gaat contact leggen met professor Geertzen, een welbekende arts die gespecialiseerd is in amputaties bij pijnklachten. Ja, dezelfde professor waar ik destijds naar verwezen ben door dr. Maas, maar waar ik niet mocht komen omdat ik geen CRPS patiënt ben. Toch schijnt hij een soort van checklist te hebben om te kijken wat ik nog moet doen of gedaan moet hebben.
Hiernaast heb ik met mijn man samen een gesprek gepland op 27 december, net na de kerstdagen, om alles eens op een rijtje te zetten.
Voor nu functioneer ik dus vanuit een rolstoel. Het geeft een soort van rust, omdat ik niet meer ‘moet’ lopen en belasten. Ik ‘hoef’ geen schoen aan. Ergens verwacht ik dat de pijn nu ook minder moet zijn, maar dat is dus niet zo. Uiteraard heeft dit ook tijd nodig en is het de vraag of dit ook wel zo gaat zijn. Ik merk wel dat als ik ga staan, de pijn enorm is. Alsof ik op een bed van gloeiende spijkers ga staan die via mijn onderbeen naar mijn knie schieten. Een gloeiende, brandende en stekende akelige pijn. Het lijkt zelfs dat ik mijn schoen helemaal niet meer verdraag nu ik die enkele dagen niet heb aangehad.
Ondanks de lockdown, kijken we uit naar de kerstdagen. Lekker thuis met de kids en onze ouders zijn uitgenodigd. Niets extreems, maar gewoon gezellig bijkletsen en lekker eten. Zin in!
En ja, de 27e voelt een beetje als D-day, Fingers crossed
Geef een reactie