Nou, 3 maart was het weer zover en togen paps en ik met een gevulde koffiekan en krentenbolletjes richting Gent. We waren ruim op tijd, konden onderweg nog even lekker van het zonnetje genieten en ook de afspraak was netjes op tijd. Zoals gezegd werd het EMG onderzoek herhaald omdat ik de vorige keer vanwege te veel pijn afwijkende metingen liet zien. Uiteraard ook wel wat vertekend omdat we de eerste keer al een halve dag in het ziekenhuis en rondom hadden rondgewandeld en ik ook totaal geen idee had wat te verwachten. Nu was ik dus voorbereid en had ik nog niet zoveel gelopen, dus het verliep allemaal vlotjes. De pijn was er niet minder om, maar ik kon het wat beter verbijten nu ik wist wat er komen ging. Het zag er dan ook beter uit, en wordt weer besproken. Ik vraag wederom of dr. Geers contact opneemt, en dit wordt wederom doorgegeven. Ik heb aangegeven dat ik het jammer vind, dat ik na het fijne eerste bezoek dr. Geers niet meer heb kunnen spreken om met haar van gedachten te wisselen. Zelfs na het sturen van een mail geen reactie. 19 april moet ik terug naar de pijnkliniek en ik verwacht dan ook geen reactie meer voor die tijd. DNA onderzoek in het Radboud heeft eventuele afwijkingen in mijn enzymen niet vast kunnen stellen dus er is geen medische verklaring voor het heftige reageren op de medicatie die ik heb gehad. Ik probeer nu maar aan te sturen op het Ketamine infuus omdat ik liever niet nog meer anti-depressiva ga proberen. Ik voel me al ellendig genoeg door de heftige pijn, maar wil wel graag ook nog een beetje mezelf blijven. Toch lees ik niet enorm veel positieve berichten over de infuus behandeling, werkt niet bij iedereen, werkt soms maar erg kortdurend… we zullen het gaan zien. Waar ik ook benieuwd naar ben is wat we hierna gaan doen. Wat als dit ook maar kort werkt of maar een beetje. Hoe lang moet ik nog medicaties uitproberen en wat als niets helpt? Gaan we dan toch die stap verder of houd het hier dan ook op? 

Na mijn val tijdens mijn pregabaline avontuur, waarbij is behoorlijk ongelukkig op mijn slechte been ben gevallen, heb ik mijn enkel en voet flink bezeerd en vlamde de pijn enorm op. Dit is eigenlijk niet goed meer weggezakt wat resulteert in het feit dat ik mijn schoen niet meer goed verdraag. Ik loop elke dag op sokken in een joggingbroek en als ik ergens naartoe moet, kleed ik me even om om weer thuis gelijk alles weer uit te gooien. Is nu elke keer dat ik me bezeer een stapje terug? 

Vandaag heb ik mijn relaas wederom op papier gezet en samen met een uitgebreide tijdlijn naar weer een andere revalidatie arts gestuurd. Dit keer naar de Tolbrug bij het JBZ.

Ik blijf lijntjes uitgooien in de hoop dat er iemand is die mij wil gaan helpen of die in ieder geval dusdanig moeite doet dat ik op de goede plek terecht kom. Ik twijfel steeds een beetje meer of ik in Gent wel op de goede plek zit… ik wil zo graag weer vooruit kunnen kijken! We blijven moed houden. Ik, samen met mijn gezin en familie, houden vol. De tijden van met een houten poot in een hoekje zitten en niets meer kunnen liggen ver achter ons en de techniek staat voor niets. Ik ben toch niet de enigste die in mogelijkheden denkt in plaats van in problemen? 

[post-views]