1 December, een dagje met onderzoeken in het UZ in Gent, België. Als alles hier nog op 1 oor ligt, vertrekken manlief en ik om 6.00 uur in de auto richting Gent. Ik heb mijn eerste afspraak staan om 9.15 uur en vanwege drukte op de weg rijden we maar op tijd aan. Dit blijkt een uitstekend plan te zijn, want de wegwerkzaamheden en heftige regenval zorgen ervoor dat we in België van de ene in de andere file rijden en uiteindelijk zijn we keurig om 9 uur in het ziekenhuis. Eerste afspraak is bij een psychologe. Geen idee wat ik ervan moet verwachten. We worden samen binnengeroepen en ze begint haar gesprek met de zin: U vraagt om een amputatie vanwege chronische pijnklachten. Duidelijk!
Kort vatten we het ontstaan van mijn pijnklachten samen en daarna wordt er uitgebreid gepraat over hoe mijn leven hiervoor was, wat ik graag deed, wat ik mis, wat mijn verwachtingen zijn en hoe mijn familie is samengesteld. Voel ik me depressief, heb ik angst of paniek klachten etc. Ook aan mijn man worden vragen gesteld over hoe ik was toen hij me leerde kennen en hoe het nu gaat. Wat hij van mijn vraag vind en hoe hij hierin staat. Heel confronterend om te horen, maar ook heel fijn om bevestigd te krijgen wat ik thuis ook hoor, namelijk dat hij alleen maar hoopt dat ik er beter uitkom en dat hij me altijd en in elke vorm onvoorwaardelijk steunt. Niets dan liefde voel ik en dat maakt me sterk ondanks het emotionele gesprek.
We mogen direct hierna door naar een echografie onderzoek. Hier wordt een echo gemaakt om mijn zenuwen in beeld te krijgen en te zien of er neuromen of verdikkingen zichtbaar zijn. (Mede omdat er in 2018 al een neuroom is verwijderd) Uiteraard horen we niet veel, maar ze stelde me gerust dat er geen neuroom of zichtbare verdikkingen waren van de zenuwen. Aan de ene kant erg fijn natuurlijk, anderzijds ligt mijn probleem dus niet aan eventuele neuroom vorming. Dat streep ik dus af.
Omdat we nu de tijd moeten doden tot 14.10 uur besluiten we een rondje te wandelen en te kijken of we ergens een broodje kunnen krijgen. Vanwege Corona is elk restaurantje gesloten en na een fikse wandeling zijn we terug bij waar we vandaan kwamen. We kunnen een lekker vers stokbroodje laten beleggen en nemen dit mee naar de ontvangst. Daar eten we dan maar even ons broodje op en na een tijdje wandelen we weer terug naar de poli beweegstelsel. Wachten duurt lang, maar uiteindelijk zijn we dan aan de beurt. Deze keer mag ik maar alleen naar binnen. Er wordt een EMG onderzoek gedaan om de werking van de zenuwen in beeld te brengen. Er wordt begonnen met elektroden en stroom schokjes op allerlei plaatsen. Mijn linkerbeen was prima te doen, maar mijn rechterbeen was hier toch echt minder blij mee, het was behoorlijk op de tanden bijten. Na deze stroom schokjes werd er keer op keer een naald met een elektrode eraan in verschillende spieren gestoken om vervolgens deze spieren aan te spannen. Nu zijn die bewegingen met mijn slechte been al erg moeilijk, dit zorgde voor behoorlijk wat pijn. Een klein uurtje later was het onderzoek klaar en mocht ik me aankleden en naar huis.
De uitslagen van deze onderzoeken werden direct doorgestuurd naar mijn revalidatie arts en zij zal deze met haar team gaan bespreken. Hierna zal ik dan op de hoogte worden gebracht over wat er uit is gekomen en of we hier iets mee gaan kunnen doen. Ik heb op 18 januari nog een afspraak staan bij de pijnkliniek, maar ik hoop dat ik eerder wat terug hoor van de arts.
Na een slechte nacht, veel pijn vandaag maar een rustige dag ingepland. De pijn is weer behoorlijk opgevlamd en dat gaat wel weer even een aantal dagen duren vrees ik. We nemen dus maar even wat minder hooi op de vork, komt vast goed.
[post-views]
Geef een reactie