De dag

Nou, ik beloofde jullie op de hoogte te houden van mijn Osseo-avontuur en dat ga ik met vertraging nu maar eens doen.

26 augustus moesten we om 6.30 uur in het Erasmus MC melden voor opname. Ik zou als eerste in de ochtend geopereerd worden.
We besloten de avond ervoor naar Rotterdam te rijden en daar te overnachten. Na een wat rusteloze nacht meldde we ons ruim op tijd in het ziekenhuis, erg onwerkelijk als daar helemaal niemand rondloopt!

Eenmaal op mijn kamer geïnstalleerd moesten we alsnog een uur wachten, maar dan was het moment daar. Opname gesprekje, prachtige blauwe jas aan en hop, op bed. Patrick mocht me mee wegbrengen tot aan de liften en na een dikke zoen werd ik naar beneden gebracht.
Infuus werd geprikt, ontspannen praatjes met de verpleegkundigen aldaar en toen waren daar ineens dr van Waes en dr Vledder aan mijn bed. Er zou 7,5 cm extra bot weggehaald moeten worden om het implantaat goed in te kunnen slaan en ervoor te zorgen dat mijn knieën straks cosmetisch gezien ook gelijk zitten. Dat was even schrikken, toch wel wat meer dan in eerste instantie was gezegd.
Eenmaal op de OK om 09.00 uur werd ik omringd door een behoorlijk team mensen en iedereen stelde zich netjes voor en vertelde waar ze ervoor waren. Nog even wat geruststellende woorden en ik zakte in een dromeloze slaap (althans dat dacht ik, dat het zo handig ging)

De eerste blik op de klok was om kwart over 12. Geen idee waar ik was en ik had helse pijnen. De ene na de andere verpleegkundige/arts kwam aan mijn bed, steeds hoorde ik: We hebben u wat extra of wat anders gegeven, het zal zo minder worden! Ik heb letterlijk gesmeekt of ze me met een hamer knock out konden meppen… het was echt ondraaglijk. De tijd kroop voorbij, en ineens leek er verlichting te zijn! Tegelijkertijd kwamen er honderden mega grote mieren over het plafond naar me toe gekropen en raakt ik wat in paniek. Dit was het ook niet , er moest wat anders. (Bleek de Ketamine te zijn die me liet hallucineren)
Doot de hoeveelheid verschillende pijn medicatie kelderde mijn bloeddruk en zuurstof, dus extra vocht erbij, volle bak zuurstof en uiteindelijk een morfinepomp waar ik elke 6 minuten op de knop kon drukken tot het draaglijk was. Tegen 3 uur in de middag kwam ik wat op adem hierdoor. Draaierig, super suf maar de pijn was te handelen. Na een waterijsje mocht ik dan eindelijk naar mijn kamer terug.

Patrick wachtte me al op, en ondanks dat ik misselijk was bedacht ik me dat ik iets moest eten… medicatie op een nuchtere maag vallen niet zo goed bij me.
mijn mond leek wel met zand gespoeld, zo droog! Keelpijn, hoofdpijn, pijn in mijn boven rug en op mijn borst en misselijk… zo misselijk!
De pijn bleef ook behoorlijk heftig en elke keer dat ik op de ik op drukte werd ik duizeliger, dus je begrijpt: liever niet!

Maar: de chirurg kwam langs, vertelde dat alles erg goed was gegaan. Ik had een behoorlijk hard bot wat helaas hierdoor gespleten is bij het inslaan van de pin.
Niets negatiefs, alleen de revalidatie moet 3 weken later van start gaan en ik moet langzamer opbouwen met belasten.
Ik was erg moeilijk onder narcose te krijgen, dus een dubbele dosis gehad, beademingstube gekregen, wat de keelpijn en pijn op mijn borst en rug verklaart en daar bovenop de nodige pijn medicatie zorgt voor de bijwerkingen die ik heb en de lage bloeddruk.

wel ben ik keurig ingepakt en kom ik nu toch wel een stapje dichterbij als Robot-mom nu ik het resultaat zo zie.

De nacht was niet echt succesvol, hoewel ik eigenlijk mijn ogen nauwelijks open kan houden gedurende de dag.

Dinsdag wederom een hele slechte dag gehad. De chirurg kwam langs en vertelde me dat hij morgen het verband kwam verwijderen, de verzorging uit kwam leggen en dat ik dan snel naar huis kon.
Ik had daar op dat moment een hard hoofd in, kon niet eens overeind komen in mijn bed, maar goed, we gaan het zien!

Morgen meer!

Xxx