Nou, er is weer wat tijd overheen gegaan… er is nog flink aan mijn testkoker gesleuteld de afgelopen tijd tot dat het gewoon goed voelde. Na meerdere keren met de mannen te hebben gekeken besloten tot een nieuwe kopie en dus een start met mijn definitieve koker. Yes!
En alsof de duvel ermee speelt, 1,5 week na het maken van de kopie zit mijn koker weer voor geen meter. Pijn bij het lopen, te strak, niet uit te krijgen… twijfel slaat toe en zelfs mijn motivatie lijkt me in de steek te laten. Niet weer toch!!!
Ik besluit weer alles te noteren, elke dag dezelfde dingen te doen in dezelfde volgorde, maar geen verschil. Balen!
Maandags bij de Fysio nog even klagen en aanmodderen en thuis ‘Perry’ meteen in de hoek zetten. Klaar ermee!
Dinsdagochtend met frisse moed weer opgestaan, even oefeningen gedaan op bed en met mijn korte beentje omhoog gelegen… pak Perry erbij en wat denk je… Ik stap er zo in! Ineens zit hij goed, loopt weer lekker, geen pijn… HUH!!!!!
De komende dagen blijft het ook zo, alsof er niets aan de hand is geweest. Wat ben ik opgelucht! Trainen gaat weer lekker en ik kijk weer uit naar mijn nieuwe koker. Het zou zomaar een hormonaal dingetje kunnen zijn… dat gaan we nu monitoren.
Nou, vandaag was het dus zover!
Vanmorgen op tijd naar Amsterdam gereden en daar kwam Karsten met mijn
blitse nieuwe koker. Niet het glitter stofje, maar toch de zilvergrijze carbon die ik in eerste instantie zou krijgen. Ik ben er blij mee 🙂
Als Karsten mijn knie eronder heeft gezet kan ik hem passen. Hij lijkt als gegoten te zitten en de zachte binnenhoes (lijkt een beetje op siliconen?) geeft een prettig gevoel. Na wat schroef werk en het vervangen van de buis (prothese was wat te kort nu) kon ik aan de wandel. Meteen de knie ook schoongemaakt en gesmeerd (zit een piep in) en toen op naar de fysio.
Bij de fysio eerst op de squatmachine en daarna buiten in het zonnetje loop- en balans oefeningen gedaan. Meteen even goed belasten en proberen. De uitlijning voelde nog niet helemaal oké, dus toch even terug richting Dug-out waar er nog wat werd aangepast.
Toen het weer oké voelde kon ik richting huis. Fysio dag is altijd lastig om dan erna goed te voelen hoe het allemaal zit, omdat de oefeningen best pittig zijn en ik dat ook wat langer voel. En 1,5 uur in de auto zitten werkt dan ook niet echt mee. Vandaag is het dus even lekker laten gaan.
Morgen gaan we dan weer ervaren hoe het voelt en hoe het gaat. Er is nog ruimte om dingen aan te passen, maar dat komt de komende tijd dan weer.
Ik hoop dat ik nu eindelijk het lopen op kan gaan pakken. Uitleg van fysio meegekregen hoe ik het op moet gaan bouwen… niet teveel ineens, niet overbelasten maar rustig aan opbouwen. Balans wordt steeds beter en looppatroon is goed.
Zoals Karsten ook zei, het lopen met een prothese is topsport, lichamelijk en conditioneel, dat moet je niet onderschatten. Tja, dat knopje moet ik soms nog vinden 😉
XXX