Nou, hier zijn we weer even!
Vorige week begonnen met het revalidatie traject. Ik had er enorm veel zin in om weer aan de slag te gaan. Mijn kennismaking met mijn eerste fysio was dan ook erg leuk. Een enthousiaste man die graag aan de slag wilde, juist omdat ik een van de weinige jonge fitte amputatie patiënten ben. Hij bekeek mijn stomp en was aangenaam verrast toen hij zag dat alles perfect genezen was. Omvang meten, even overleggen en toen besloten om te starten met zink lijm verband. Dit laat de stomp nog vlotter zijn vorm aannemen EN blijft ook zitten! Ik zwachtelde me suf thuis, soms wel 10 keer op een dag.
Dit bleef perfect zitten, dus tevreden. Omdat hij een half uurtje extra had gesnoept van mijn pauze, konden we uitgebreid alles doornemen en liet hij me ook de diverse knieën zien waar ik mee te maken kon krijgen. Ook de luchtprothese kwam langs, daar wil hij me eigenlijk deze week even in laten lopen, gewoon om het gevoel te krijgen. Maar goed, de tijd is om, dus andere keer.
De ergotherapeut neemt al mijn wensen met me door, bespreekt eventuele aanpassingen en neemt ons huis ook even door. De tijd vliegt!
Als ik vrijdag weer bij de fysio kom, schrikt hij van mijn blauwe bil als het verband vervangen moet worden. Ik schiet weer in de lach en vertel hem dat ik dus inderdaad ‘dat momentje’ heb ervaren waar we het eerder over hebben gehad. (iedere geamputeerde vergeet een keer dat ze een been missen en maken een val)
Ik wilde dus de kippen voeren, stond op mijn goede voet en dacht echt dat ik zo het kippenhok kon inlopen met mijn rechtervoet… helaas… dus toen hing ik in het hek, tot mijn schrik. Ik moest zo vreselijk lachen dat ik niet overeind kon komen, terwijl manlief binnen stond toe te kijken. Schijnbaar heb ik in een reflex toch mijn stom beschermd en opgetrokken, waardoor ik met mijn heup op het betonbandje ben beland.
Maar goed, een blauwe bil dus! Als alles is opgemeten en opnieuw is aangelegd komt er een man binnen die ook een rechter bovenbeen amputatie heeft ondergaan maar aan het einde van het traject zat. We hebben met hem gepraat, hij heeft zijn prothese laten zien, hoe het allemaal werkt en hoe de koker eruit ziet als je een brim-loze koker draagt (een koker die niet op het zitbot af steunt, wat zitten een stuk makkelijker maakt, zeker als je zittend werk hebt. )
We kijken nog even mee als hij oefeningen doet en dan is het weekend!
Fantoompijn is nog steeds aanwezig. Met name in de ochtend en avond het heftigst, maar goed, we hopen maar dat het minder wordt gedurende de tijd.
Vandaag stond weer de ergo op het programma en daarna de terugkomdag van de pijngroep. Heerlijk om de dames weer even te zien! We kletsen lekker bij tijdens een chocomelletje en de tijd vliegt wederom.
Onze wegen scheiden weer na deze afspraak en we hopen toch echt nog een keer gezamenlijk af te kunnen spreken. Dat zal zeker leuk zijn!
Tot dusver mijn avonturen, spreek jullie gauw weer!
