Maand: februari 2022

Maandags na mijn consult bij de psychiater wordt ik nogmaals gebeld door mijn revalidatiearts. Hij vraagt me hoe het gaat en of ik al een afspraak heb bij de chirurg. Ik vertelde hem van niet, en hij kon zien dat het in behandeling was, dus als ik niets hoorde, moest ik donderdag even gaan bellen. Hij wenst me succes en belooft me te zien op de polikliniek als alles achter de rug is, het kan zomaar snel gaan als ik ben geweest bij de chirurg!

Ik besluit er toch even een telefoontje richting chirurgie aan te wagen en krijg een zeer vriendelijke dame aan de lijn. Ze had mijn verwijzing gezien en hij ligt op de stapel om besproken te worden. Later deze middag wordt ik al gebeld dat ik dinsdag 1 maart een vaatonderzoek krijg en aansluitend mijn consult bij de chirurg! Spannend!

Als ik zondag beneden kom is de jongste verkouden. Als ik een sneltest bij hem afneem niest hij me vol in mijn gezicht! We barsten in lachen uit, maar helaas, hij test positief… tja, dan zal ik ook wel aan de beurt komen!
In mijn achterhoofd tel ik uit, dat als ik 5 dagen later positief test, ik 5 dagen later, op maandag, uit quarantaine mag mits klachtenvrij. Dan zou mijn afspraak bij de chirurg dus door kunnen gaan.
Omdat ik dinsdag een rare keel heb, test ik, maar deze is negatief. Ik ga werken en merk dat ik meer en meer ga hoesten.
Woensdag test ik wederom negatief hoewel ik me grieperig voel. Donderdag (dag 5) sta ik op met koorts, een zeer lijf, hoesten, hoofdpijn en keelpijn. En jawel, ik test positief.

Ik overleg even met de huisarts, heb geen vervoer nu en wil mijn ouders niet onnodig blootstellen. Zij geeft aan dat ze een notitie maakt in mijn dossier, en dat ik na 5 dagen uit quarantaine mag mits klachtenvrij. De regels zijn bekend.

Nou, Patrick had 2 dagen cursus dus ik doe het maar op mijn gemakje, zodat ik hopelijk het weekend weer beter ben!

Omdat ik van meerdere mensen heb gehoord dat het zomaar snel zou kunnen gaan, ben ik alvast aan het voorbereiden op een ziekenhuisopname.
Ochtendjas, pyjama’s en nieuw ondergoed is binnen 😀

Laat de dinsdag maar komen!

Nou, vandaag dan eindelijk mijn afspraak bij de psychiater. Bijna 2 maanden op gewacht door allerlei misverstanden.
Mijn moeder gaat met me mee, voor het geval dat dit nodig mocht zijn. We moeten er om 12 uur zijn.
We rijden op tijd aan, omdat ik nog van alles in moet vullen van tevoren, dus om 11.45 komen we de afdeling op.

De arts staat ons al op te wachten in de deuropening, dus we mogen gelijk meekomen. Als we eenmaal zitten pakt hij de verwijsbrief erbij van mijn revalidatie arts en kijkt me aan. ‘Er wordt van me verwacht dat ik tijdens dit consult vast kan stellen dat u niet depressief bent of onderliggende depressies of psychiatrische klachten heeft. Als ik dit zo lees en als ik u zo zie, samen met uw moeder, dan weet ik niet zo goed wat ik hiermee aanmoet. Ik lees een lange weg van pijn, een niet alledaagse beslissing die u daarom wilt nemen, amputatie, en dat u deze beslissing zeer weloverwogen heeft gemaakt. De artsen ondersteunen uw keuze en ik zie een energieke dame die zich bewust is van alle risico’s van dien en de keuze ook zeer bewust heeft gemaakt. Als u nu een geschiedenis had van depressies, opnames etc. dan had ik dit begrepen, maar voor nu kan ik hier niets van maken.’

Na nog wat vragen of er depressie of psychische klachten in de familie voorkomen, zegt hij dat hij een brief gaat opstellen waarin hij zal toelichten dat er geen sprake is van psychisch leiden. Ons consult is voorbij. 

Het is 12.05 uur als we naar buiten lopen… 

Vanmiddag nog wordt ik al gebeld door mijn revalidatiearts. Deze zou maandag bellen, maar had al telefonisch contact gehad met de psychiater. ‘Je bent hartstikke gek’ zegt hij aan de telefoon, gevolgd door een uitbundige lach. Tja, het was een formaliteit, dat wisten we.’
De arts belt vanmiddag nog naar de vaatchirurg met de vraag mij zo snel mogelijk op te roepen voor een consult. Als ik binnen twee weken niets hoor, moet ik aan de bel trekken. ‘Wil je dit nog steeds?’ vraagt hij me steevast na elk contact… JA, ik wil 🙂

Nu gaat het dus echt beginnen. 

Wat een frustratie afgelopen week! De hele week telefoon op zak, in de hoop dat ze zouden bellen voor een afspraak bij de psychiater, maar het bleef akelig stil. 

Afgelopen vrijdag, een week nadat ik met mijn revalidatiearts had gesproken, besloot ik wederom naar de secretaresse van RvA Entree te bellen. Deze keer kreeg ik een aardige meewerkende en vooral meedenkende dame aan de lijn! Wat een verschil! Ik legde wederom uit waar ik voor belde en dat ik voor een eenmalig consult belde en niet voor een traject behandeling. Nadat ze het een en ander had uitgezocht en doorgelezen vertelde ze me dat dit foutief is ingedeeld en dat de verwijzing eigenlijk van de huisarts had moeten komen. Ik legde haar mijn frustratie uit, 1,5 maand wachten en 5 keer met een kluitje in het riet te worden gestuurd en nu dit? 

Gelukkig wilde ze zelf contact opnemen met mijn arts om informatie te vragen en te kijken of het op deze manier ook zou kunnen. Toen ik ophing bedacht ik me geen moment en belde zelf direct naar de secretaresse van mijn arts. Ze wist direct waar ik voor belde en vertelde me dat ze al een week bezig was om te proberen of mijn arts contact kon hebben met de psychiater van dienst om mijn casus toe te lichten. Dit was dus nog niet gelukt. Ik vertelde mijn verhaal aan haar en zij besloot direct in de telefoon te klimmen en contact te leggen met zowel mijn arts als met RvA. Een goed uur later werd ik gebeld dat er contact is geweest en dat er even duidelijk is gemaakt dat er heel veel fout is gegaan en dat dit moest worden opgelost. Een spoedverwijzing, mailtjes en telefoontjes verder kreeg ik later op de dag een excuus telefoontje van RvA en dat er plek was voor een consult op donderdag 17 februari om 12.00 uur. 

Eindelijk… het is dus gelukt!

Nu hopen dat dit loopt zoals het hoort zodat alles zo snel mogelijk richting vaatchirurg kan.