Als ik zo nu en dan een gesprek voer met een bekende of minder bekende die vraagt hoe het met met gaat, is vaak mijn antwoord, dat het wel goed gaat. ‘Je kunt goed uit de voeten met je krukken!’ is een veel gehoorde opmerking. ‘Je bent altijd zo positief en blijft lachen!’ Is dat iets wat mensen doen? Is dat iets van deze tijd? Jezelf voor de buitenwereld groot houden, niet klagen maar doorgaan. Blijven lachen en net doen alsof alles wel meevalt? Als ik een beetje dwars ben, geef ik wel eens als antwoord: wil je de korte of lange versie? Ook dan is het vaak einde gesprek. Iedereen is druk met het eigen leventje en dat is ook prima.
Ik hou er niet van om te klagen en om hulp te vragen. Ik kan thuis gelukkig mijn hart luchten bij manlief en bij mijn ouders. Even klagen als het echt niet meer gaat, traantjes wegpinken, knuffelen en dan kan ik weer even door. Een potje janken onder de douche lucht me ook op. Zit ik op mijn krukje onder de stralen water…
Mijn lijf gaat steeds meer stotteren. Vanmorgen weer best hard gevallen en nu doet naast mijn elleboog (Tennisarm :|) mijn heup en rug ook behoorlijk pijn. Ik baal ervan, moet eigenlijk mijn elleboog wat ontzien, maar ja… mijn linkerarm kan ik niet missen met mijn krukken. Is toch een beetje mijn rechterbeen bij het lopen. Geen fijne dag dus.
Ik kan de laatste 2 weken mijn schoen ook steeds minder goed verdragen aan mijn rechtervoet. Het voelt soms alsof ik met mijn voorvoet tussen een bankschroef zit. Mijn voetzool gaat branden en dat trekt dan via mijn enkel naar boven. Heel vervelend.
Kwaliteit van leven, dat vind ik een bijzondere uitspraak. Als ik van mezelf denk dat mijn kwaliteit van leven nu niet toereikend is en dat ik van mijn been af wil, dan voel ik me ergens ook weer schuldig dat ik dit zeg. Mijn lieve oom is terminaal net als een goede kennis, zij vechten voor hun leven met een chemo traject. Een lieve vriend van mijn leeftijd kan het werk in zijn bedrijfje eigenlijk niet meer doen, dus wie ben ik om over kwaliteit van leven te praten?
Toch zal ik ook egoïstisch moeten zijn wil ik verder komen met mijn verhaal. Deze tocht draait toch om MIJ!
Egoistisch gezien vind ik mijn kwaliteit van leven niet acceptabel op dit moment. Ik wil heel veel meer en ben ervan overtuigd dat ik dat ook voor elkaar moet kunnen krijgen, met het juiste team achter me. Ik moet straks in Gent de revalidatiearts overtuigen. Overtuigen om haar over te halen dat zij een team bij elkaar schaart die mijn been willen amputeren. Mijn blok aan mijn been, dat ontzettend pijnlijke stukje lijf waar ik nu ook niks mee kan. Ik wil mijn verder gezonde lijf weer gewoon goed gaan gebruiken om me mijn leven terug te geven.
Ik wil heel graag dat ze dit gaan doen, dat stuk been heeft voor mij totaal geen waarde meer maar alleen maar ongemak, beperking en bovenal heel veel pijn. Ik wil heel graag daarna revalideren en herstellen. Ik wil heel graag keihard trainen om sterker te worden. Ik wil heel graag een waanzinnige prothese waar ik mijn leven weer mee op kan pakken. Ik wil heel graag weer een rondje wandelen met de hond.
Als ik echt mag dromen, dan wil ik heel graag weer boswandelingen maken, fietstochten doen, sporten, een keertje suppen en misschien wel een rondje joggen. Stedentrips met mijn man maken waar we over dromen. Ik wil weer leven! Natuurlijk leef ik nu ook, maar ik bedoel echt leven en er vol van kunnen genieten!!!
Dingen kunnen doen die nu niet meer lukken, ik moet nog heel wat jaartjes mee!
Ik kan dat stukje prima missen… ik kan het missen als kiespijn op dit moment.
Aftellen naar 13 oktober… Gent, we komen eraan!
[post-views]
