Maand: maart 2020

Nou, de afspraak bij de revalidatie arts was al aan het begin van het Corona verhaal. Snel daarna zou het Corona virus in alle hevigheid toeslaan en zitten we inmiddels voor de 2e week in een soort van ‘Lockdown’ met zijn allen. Praktijk van manlief moest gesloten worden, kinderen mogen niet naar school en doen ook geen eindexamen dit jaar. We zitten dus thuis allemaal, klusjes doen die bleven liggen en de tijd doorkomen zonder dat iedereen elkaar in de haren vliegt. 

Helaas staat mijn ‘Rotterdam” avontuur hierdoor ook op een laag pitje. Alle begrip voor uiteraard, de ziekenhuizen liggen vol met ernstig zieke patiënten die vechten voor hun leven! Zorgverleners doen alles wat in hun macht ligt om de IC’s aan te kunnen. Ik ben geen spoed, er zijn vele mensen die ernstig hulp nodig hebben en het nu ook maar af moeten wachten. Toch baal ik er van… Net nu ik dacht dat het allemaal ging lopen is er weer een stop… moet ik weer wachten… zal er dit jaar nog wel iets van komen? Mijn dossier ligt klaar, alleen het beeldmateriaal moet ik nog ophalen, wat nu even niet mag vanwege de strenge regels.

Ik ben verder gezond, mijn gezin is gezond, mijn familie ook dus ik klaag niet hoor. Ik leef mee met iedereen, volg het nieuws op de voet en hoop met alles wat ik in me heb dat we bespaard blijven van de ‘Italiaanse beelden’ op de IC’s. 

Inmiddels moet ik wennen aan de quarantaine regels. Alles gaat door hier, ik pak minder rustmomenten en help overal waar ik kan wat ten koste gaat van mezelf. Ik merk dat ik stiller ben, chagrijniger, omdat ik veel pijn heb. Mijn schouder is voor de 2e keer flink overbelast (ontsteking?) en geeft ook veel pijn en ongemak. Nou ja, we doen het er maar mee… nu ben ik het weer even kwijt 😉

Hopelijk staan we over een maand of 3 compleet ergens anders en kunnen we dan ons leventje weer een beetje oppakken met zijn allen. Wat een onzekerheid is het nu!

Blijf binnen, blijf gezond en hoop op het beste. 

[post-views]

Nou, het is weer even geleden dat ik van me heb laten horen, maar goed, geen afspraken en niet wijzer worden is het niet waard om neer te tikken. 
Nou, de botscan is gemaakt samen met een CT scan en deze lieten niet veel nieuws zien. Er was wat botafbraak te zien, wat te verklaren is omdat ik mijn been niet meer volledig belast, om een beetje lief voor mezelf te zijn, zeg maar. Daarnaast leken er wat pees-aanhechtingen geïrriteerd, maar ook dat was niet bijzonder. Geen uitsluitsel dus waar mijn pijn vandaan komt. 
Als ik de arts vertel dat ik mezelf echt niet onder de pijnstillers in een rolstoel zie zitten en dan me erbij neerleggen dat dit het is, antwoord hij me dat ik dat nu toch echt wel in mijn gedachten moet gaan houden. NEE dus! Dat ga ik niet doen.

Vandaag was het zover dat ik eindelijk een afspraak heb kunnen krijgen bij mijn voormalige revalidatie arts. Ze wist waar ik voor kwam, dus het gesprek ging heel erg open en eerlijk. Ik heb haar proberen uit te leggen dat pijnbestrijding voor mij persoonlijk echt het aller laatste is. Ik kreeg veel begrip en ze snapte waar ik heen wilde. Echter zonder duidelijke diagnose kan ze niet zomaar groen licht geven voor een amputatie. Dat begrijp ik dan ook wel weer uiteraard, het moet ook niet te makkelijk gaan. Ze stelde voor om me naar Rotterdam door te verwijzen. Een expertise team met psycholoog en revalidatieart etc. gaan dan beoordelen of ik eventueel in aanmerking kan komen voor een amputatie. Hierbij ook aangevend dat ik 100% achter deze keuze sta en geen andere optie meer zie. Ik ga hier uiteraard mee akkoord. Ondertussen legt ze me uit op welk niveau de amputatie plaats zal vinden als het door zou gaan. Dit is dan boven de knie om het hele pijngebied weg te halen. Ook laat ze me een prothese en liner zien evenals een knie die dan ook ‘vervangen’ moet worden. 
Als laatste laat ze me weten dat ze bij groen licht, graag meezoekt naar een chirurg in onze regio als ik daar de voorkeur aan geef boven Rotterdam en geeft ze me aan dat ik bij haar in Blixembosch kan komen revalideren. Dat is een fijn gevoel. Bekend terein!

Nu dus van alle ziekenhuizen waar ik ben geweest dus alle informatie verzamelen, brieven uitprinten en beeldmateriaal verzamelen. Ze zullen een zo uitgebreid mogelijk dossier willen.

Het is alsof ik 20 kilo van mijn schouders voel vallen nu dit in gang is gezet en het voor het echt bespreekbaar is gemaakt. Ook de openheid en duidelijkheid van de revalidatie arts deden me goed, terwijl het haar goed deed te zien hoe goed ik was ingelezen en wat mijn verwachtingspatroon uiterlijk was. Heel blij dat ik ben gegaan.

Nou, ik ga hier maar eens een dossier in elkaar bouwen voor het geval er binnenkort een afspraak op de mat valt. Uiteraard zal ik dat hier weer aanvullen. Fijne dag, het is al Maart, dus het schiet alweer op richting beter weer! 

[post-views]