Even een update tussendoor… wachten duurt lang. Ik mag 3 februari a.s. naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven voor een gesprek met mijn orthopeed. In de eerste plaats om te zien of hij iets denkt te kunnen bereiken met het weghalen van Hoffa’s Fatpad. Ikzelf denk dat eigenlijk niet, en dit gaat dan ook waarschijnlijk bevestigd worden. In aanloop op deze afspraak heb ik een uitgebreide brief geschreven waarin ik mijn gedachtengang heb onderbouwd om mezelf beter voor te bereiden op mijn gesprek met deze arts. Ik heb inmiddels zoveel mensen ‘gesproken’ (lang leve het wereld wijde web!) die bevestigen dat artsen alleen op willen bouwen en niet afbreken. Echter ben ik van mening dat er soms eerst afgebroken moet worden om beter op te bouwen. Dit is dus iets wat ik ook heb geschreven. Deze brief heb ik vorige week verstuurd met die notitie dat ik hier graag over in gesprek wil de 3e. Nog twee weken!
Daarnaast heb ik een soortgelijke mail gestuurd naar het revalidatiecentrum in de hoop op een afspraak met mijn voormalig revalidatie arts. Vandaag telefoon gehad dat zij hoofdzakelijk in het Elkerliek ziekenhuis werkzaam is en ik daarvoor dus een verwijzing zal moeten vragen bij mijn huisarts. Gezien het feit dat we hierover hebben gesproken, wordt de verwijzing gemaakt en stuurt het revalidatiecentrum een bericht naar de desbetreffende arts dat ze mij mogen gaan inplannen. Dit ziekenhuis heb ik nog niet gehad, ik hoop uiteraard op een positief gesprek, maar ga er niet van uit. 
Ondertussen doe ik thuis zoveel mogelijk door. Ik heb pittige dagen maar probeer dit zoveel mogelijk te verdoezelen. Pijnstilling haalt wel iets van de scherpe randjes af, maar niet veel. Het lijkt wel of mijn botten van mijn onderbeen en voet pijn gaan doen. Heel apart. Ik wordt veel wakker, om vervolgens tegen de ochtend even lekker te slapen wanneer de wekker te vroeg afloopt. Maar dat probleem kennen we allemaal wel denk ik (van die wekker dan ;))
Als ik na het avondeten in mijn stoel plof (dan is mijn batterij echt heel ver op!!!) moet ik mezelf bezig houden heb ik gemerkt. Ik ging aan mijn vingers plukken tot bloedens toe om afleiding te zoeken van de pijn. Nu ben ik maar sokken aan het breien! Het dotpainten wat ik graag doe werkt in de avond niet, vanwege slecht licht. Breien gaat perfect. Ik moet mijn gedachten erbij houden en als de sokken groeien motiveert dat weer om door te gaan. Daarnaast heb ik altijd steenkoude voeten, dus het is geen overbodige luxe voor mezelf om straks mijn eigen sokken aan te trekken.
Tot dusver dus mijn verhaal… ik wacht op de 3e en ik wacht op een afspraak in het Elkerliek. Ik wacht en ik wacht… ik lees, ik kijk, ik zoek en informeer en ben me elke dag meer en meer bewust dat ik achter mijn verhaal sta. Ik hoop dat ik begrip en medewerking kan vinden ergens hier in ons landje of bij de buurtjes… ergens… wie weet.
[post-views]
