Afspraak bij de revalidatie arts inmiddels gehad. Wat een afgang (voor mij dan)
Ik moest van haar het hele verhaal van begin tot einde vertellen, wat allemaal al in mijn dossier staat. Steeds weer tussendoor de vraag hoe ik met de pijn omging en hoe ik het allemaal volhield. Na een half uur merkte ik al dat ik totaal geen klik met haar had en dat ze niet met me mee zou gaan denken. Ik heb doorverteld en na 1,5 uur hoofdzakelijk aansturen op een pijnprogramma voor chronische pijn mocht ik dus mijn vraag stellen: Kunnen jullie iets bedenken of maken waardoor ik niet meer ineens door mijn knie zak en dus niet val zodat ik mijn handen af en toe eens vrij heb.
Hier moest ze even overleggen met een meerdere. Lijkt je dat programma niets, om met de pijn om te leren gaan?
Uit pure ergernis heb ik haar verteld dat de pijn prima te doen is en ik er ook goed mee om kan gaan. Ik wil gewoon antwoord op MIJN vraag!
Er wordt overlegd en ik wacht bijna een half uur. Dan komt ze binnen met een collega arts en die verteld me dat er zonder diagnose niets gemaakt kan worden. Misschien is ons programma voor Chronis…… NEE dank u, heel aardig maar daar heb ik geen behoefte aan.
Op mijn vraag of ze dit niet direct hadden kunnen laten weten krijg nauwelijks antwoord. We moeten een compleet verhaal hebben om te oordelen wat kan… tja
Het programma zal wel gesponsord moeten worden denk ik, want dat liep als een rode draad door ons gesprek. Heb gezegd dat ze maar met mijn ergo therapeut moest praten, daar heb ik heel wat uurtjes doorgebracht en die kent me inmiddels ook wel 😉
[post-views]