Categorie: Uncategorized

Nou, de zomer waar we zo naar verlangde met een heerlijk zonnetje, lekker warm en genieten, daar is niet zo heel veel van uit gekomen. Onze vakantie ging van start met de verjaardag van Jelle, onstuimig en onvoorspelbaar weer en helaas ook met een verdrietig afscheid van mijn lieve Oom.

In principe zou ik even vrij nemen van de therapie in de vakantie, maar toen de beslissing was genomen dat ik over moest stappen naar een ander systeem, en liefst zo snel mogelijk, werd alles in werk gesteld.
Na flinke hobbels te hebben overwonnen was daar eindelijk het moment dat ik mijn koker mocht ophalen.

Liner aan, in de koker stappen en stampen! Net zolang tot alle lucht eruit was, en dat was toch nog wel ff flink stampen en wennen! Het voelt weer compleet anders, strak vooral, maar lopen gaat vrijwel meteen best goed.
Frank gaf aan dat hij niet te lang met deze koker wil blijven lopen, goed is goed en dan zo snel mogelijk naar definitief. Ook wil hij een aanvraag doen om een C-leg te gaan testen, hij denkt dat we daar wel aan toe zijn 🙂
(C-leg is een microprocessor knie, ofwel een computergestuurde knie)
De eerste week is echt wennen, de liner wringt in mijn koker en mijn stomp ziet er in de avond niet uit… dikke rode pijnlijke striemen tot in mijn lies en ik smeer me dan ook suf met Bepanthen. Gelukkig is de huid dan in de ochtend weer rustig. Omdat de koker knelt lijkt ook het vacuüm niet goed te pakken, dus de week erop wordt dit wat aangepast en krijg ik een extra ring mee om bovenin het vacuüm goed te behouden. Bij het fietsen trap ik ook in no time mijn prothese los en hangt ie in mijn broekspijp! (goddank dat het lange broeken weer is, anders had ik hem serieus van het asfalt af kunnen rapen)

Ondertussen kregen we wel nog heel gezellig visite van mijn revalidatie maatje Kicki en haar gezinnetje. We hebben gezellig in de tuin gezeten en bijgekletst terwijl de meiden van haar op de trampoline druk aan het springen waren. Uiteindelijk moest Kicki er ook aan geloven en ook de trampoline op! Wat een lol en wat ging dat verassend goed! Uiteindelijk na enig aandringen vonden ze dat we ook samen even moesten springen, gewoon omdat het kan. Na een zeer onelegante manier van op de trampoline komen hebben we zowaar nog even ‘gesprongen’ samen. Dikke pret natuurlijk en ook een vreemde gewaarwording om dat te doen, juist omdat het zo onstabiel is. Misschien moet ik dit maar eens vaker doen, het is een hele goede oefening vertelde de Fysio nog later 😉

Het comfort is er niet in de testkoker, dat wist ik ook, dus ik verwacht er niet teveel van. Bij de fysio werken we nu aan looptraining en dat voelt goed! Ik ben verrast hoe netjes ik eigenlijk toch al loop. Fietsen wil ook met de extra ring nog niet, dus dat moet ik even aan de kant schuiven nu. Omdat ik nog steeds een erg knellend gevoel heb de week erna toch weer even terug naar de dug-out.

Carsten is weer terug van vakantie en samen met Frank bekijkt hij wat er aan de hand is. Ze komen tot de conclusie dat mijn probleem in de definitieve versie opgelost gaat worden, dus willen nu niets aanpassen. Carsten wil dan ook direct met een kopie gaan beginnen en zo ben ik dus de hele middag in de dug-out terwijl er druk gewerkt wordt aan een nieuw gips model.

Als dit klaar is vraagt Carsten nog wat voor een kleurtje het moet worden en als hij over een printje begint merkt hij mijn interesse op. Computer aan, en samen met Carsten en Dirkje een hele mooie print uitgezocht. Het gaat nog wel even duren voor de koker echt klaar is, vanwege alle vakanties, maar het begin is vast gemaakt.

Ondertussen is het nog altijd geen weer en rij ik wekelijks in de vakantie naar Amsterdam. Door alle regenbuien is iets leuks plannen erg lastig en zijn we vooral druk met thuis alles te doen wat is blijven liggen of dat te doen wat mij niet echt lukt. We vermaken ons wel, maar het vakantie gevoel is ver weg helaas.
De laatste paar dagen lijkt het weer beter te worden en genieten we nog even een heerlijke dag aan de Maas. Lekker zonnen, vissen, kletsen met pap en mam en zwemmen met onze Chipo.

Inmiddels is onze vakantie weer voorbij en vandaag stond weer een ritje Amsterdam op de planning. Heerlijk weer om te trainen, lekker zonnetje, windje… prima!
Looptraining breid zich nu uit naar oneven ondergrond, dus hop, het gras op! Helling op en af, van gras naar grind naar gras, loopladder erbij… zweten geblazen!
Nog even wat geschroefd aan mijn knie en dat doet ontzettend veel bij het lopen op het gras, onbegrijpelijk… (Flexie is aangepast voor de kenners)

Ik kan vlotter doorlopen en struikel minder, knieheffen gaat beter nu en het lopen lijkt minder ‘zwaar’ te zijn.
Nog even in de dug-out langs om wat laatste dingen aan de gipsmal te controleren en dan weer op weg naar huis.

Nog even geduld en dan kan ik mijn nieuwe koker weer showen 😀

Het gaat weer heet worden komende week… nu komt ie wel, de zomer!

Tot gauw weer allemaal!

XXX

In 1974 kwam je met mij ter wereld en moesten we het samen gaan doen
Eerst trappelde je met me, daarna gingen we kruipen, lopen, vallen en opstaan
We stonden in zand, op een bij en er sneuvelde een flesje 4711 op je
Hechtingen, spierpijn, schaafwonden en blauwe plekken
Rolschaatsen, fietsen, rennen, elastieken en zwemmen
Samen werken, auto rijden, wandelen met de hond en hardlopen

6,5 jaar geleden begon je me te plagen, maar de arts kon me wel helpen
Geef het een week of 2, dan kun je er weer samen op uit
2 weken werden 2 maanden en 2 jaren
Ik begon een hekel aan je te krijgen want je deed me pijn
Alles wat we samen deden lukte niet meer
Steeds vaker vroeg ik me af hoe het leven zonder je zou zijn
Zou ik zonder je kunnen? Zou je me dan ook met rust laten? Zou je de pijn meenemen?
Nu, na bijna 6,5 jaar heb ik de knoop doorgehakt
We zijn uit elkaar gegroeid, merk je het?
Ik wordt boos en verdrietig van je, moe en moedeloos
Ik sleep je mee maar wil je niet op sleeptouw
Nu, na bijna 6,5 jaar neem ik afscheid van je
Afscheid van jou en al je littekens bijeen
Afscheid van jou, alle pijn en tenen
Afscheid van jou, maatje voor het leven
Afscheid van jou… mijn rechterbeen ❤️