Nou, vandaag een gesprek met de huisarts gehad. Fijn kunnen praten en samen bekeken wat we nog kunnen doen om de pijn enigszins binnen de perken te houden. Nee ik wil geen tramadol of morfine gaan gebruiken, dat is duidelijk. Ik mag nog graag een beetje de herkenbare ‘IK’ blijven. Ik mag doorgaan met de paracetamol en iboprufen (verdraag ik nog het beste) en daarnaast de amytriptiline omdat ik dan net even wat makkelijker inslaap als ik voor de zoveelste keer wakker wordt. Deze dosis verhogen betekend ook voorlopig niet meer autorijden, dus dat doen we niet. Goed doseren, niet overbelasten en voldoende rust pakken tussendoor. Hulp vragen… Ik weet het 🙂 Allemaal niet mijn sterkste punten, maar daar wordt aan gewerkt.


Tja, en dan is daar de vraag… wat zou je willen. Wat ik wil is duidelijk. Ik heb haar dus heel duidelijk uitgelegd waardoor ik tot mijn idee kom tot amputeren. Het is heel wat! Echt de uiterste stap! 
Ja dat klopt. Ik speel er al heel lang mee in gedachten. Ik heb de afgelopen jaren gezocht en gelezen over de meest negatieve verhalen die ik maar kon bedenken en nog ben ik ervan overtuigd dat ik dit wil. In het negatiefste geval (en dan denk ik echt heel negatief) zit ik in een rolstoel zonder been en zoek ik naar pijnbestrijding. Fantoompijn is een ding, een heel groot ding! Maar toch, als ik elke week 3 dagen uitgeschakeld ben door pijn, heb ik nog 4 dagen dat ik wel kan doen wat ik wil. Ik teken daarvoor! Ik wil de regie in eigen handen houden, maar ja, wie wil met me meedenken? De huisarts begrijpt me en steunt me in mijn beslissing maar kan niet heel veel doen. Ik zal toch een arts moeten vinden die hierin meegaat en dat zal lastig worden omdat ik ook geen diagnose heb. 
3 februari heb ik een afspraak bij de orthopeed. Dit gaat om een eventuele operatie aan het vetlichaam van Hoffa, omdat dit gevuld is met vocht. Dit gaat zeer waarschijnlijk niet eens ergens iets oplossen, maar we gaan erover praten. Daarnaast wil ik dus praten over mijn gedachtengang. Hoe staat hij daar tegenover? Zou hij bereid zijn te willen helpen of zou hij me kunnen doorverwijzen naar iemand die me misschien wil helpen? Vooralsnog betwijfel ik dit. 

Ook heb ik een uitgebreide mail gestuurd naar mijn oude revalidatiearts. Zij is inmiddels gespecialiseerd in amputaties en met haar zou ik graag van gedachten wisselen. Ik wacht nu op antwoord en een afspraak bij haar. Ondertussen lees ik driftig door op informatieve sites en forums, zoek ik informatie op en probeer ik een lijstje te verzinnen waarom ik dit niet zou moeten willen… dat is lastiger dan ik dacht. 

Zou ik motivaties moeten gaan versturen naar artsen? Onderbouwen waarom ik voor een amputatie zou willen gaan en dan hopen dat er een arts reageert? Ik weet niet of dit zo werkt. Stap voor stap… zo eerst maar eens op mijn kruk in de garage de was wegstrijken en daarna scheur ik op mijn kruk de keuken in om aan het eten te beginnen. Je moet het jezelf ook een beetje makkelijk maken, toch?

wordt vervolgd…

[post-views]