18 januari 2017, het is zover, vandaag gaan ze mijn rechterbeen doorbuigen. Ik krijg een ruggenprik en dan gaat de orthopeed proberen om mijn been zo ver mogelijk te buigen. Het idee hierachter is dat er woekerend littekenweefsel zit wat dan kapot springt. Door te blijven bewegen hierna zou mijn lichaam dit dan op moeten ruimen en geen kans geven om nieuw littekenweefsel te vormen.

Het doorbuigen gaat zonder al te veel problemen. Erg raar om mee te maken dat je been ineens dubbel wordt gevouwen terwijl je dat al die tijd al niet meer kunt. Na de OK wederom onder een warmtedeken op temperatuur komen en dan terug naar de afdeling waar ik in een CPM wordt gelegd. Dit is een soort ‘machine’ waar mijn nu nog volledig verdoofde been in wordt gelegd. dit apparaat gaat mijn been de hele rest van de avond en nacht buigen. Hij wordt ingesteld op 120 graden, dat is maximaal voor dit apparaat. Heel langzaam wordt mijn been dus bewogen en ik kan verder niets doen. De ruggenprik werkt lang door, dus ik merk er niet veel van. Rond 21.30 uur begint de pijn toch wel heel erg door te schieten en krijg ik morfine erbij. Als ik naar het toilet ben geweest, moet ik ook weer helemaal opbouwen tot ik weer die buiging kan halen, echter verder dan 110 graden kom ik dan al niet meer. Ik ga door de grond…weer komt dat onderbuikgevoel opzetten…

De CPM is mijn vriend voor de nacht.

Nog meer pijnstilling, maar 100-110 is het maximale na een slapeloze nacht. In de loop van de ochtend mag ik naar huis en hier moet ik proberen te blijven buigen en zo snel mogelijk fysio. (dit is pas maandag, in het weekend werken ze hier niet) Voldoende oxycodon en paracetamol meegekregen voor de pijn, maar het is erg zwaar.

Als ik maandag bij de fysio kom, gaan we direct aan de slag. Het is een hel! het mobiliseren doet zo ontzettend veel pijn dat al gauw de tranen over mijn wangen rollen en haal nauwelijks 90 graden!!! Toch bijt ik door en gaan we door, maar wat is dit vreselijk en dat 2-3 keer in de week… met buikpijn ga ik er heen!
Eerst mobiliseren (althans proberen) en daarna proberen te fietsen zonder weerstand op de hometrainer. Zadel heel hoog en maar wiegen… rond kom ik nog lang niet!

Na twee maanden ga ik weer terug naar de orthopeed. Ik loop volledig op krukken, kan nauwelijks belasten, buigen haal ik net de 90 graden en ik heb zo veel pijn! De fysiotherapeuten waar ik bij loop willen zo niet verder. Ik wordt doorgestuurd naar een fysio in het ziekenhuis. Een lieve dame die me verteld dat dit misschien niet de juiste aanpak is. zij bemerkt mijn pijn op en oppert om het eens wat voorzichtiger te gaan proberen. Pijn is ho! Ze denkt echt dat het goed gaat komen en ik voel dat onderbuik gevoel weer opzetten…

Met dit nieuwe plan ga ik terug naar de fysio. We gaan er weer voor! minder mobiliseren en vooral ook veel oefeningen doen voor stabiliteit en spieren te versterken.
Uiteindelijk kan ik de trapper rondkrijgen als het zadel heel hoog staat. Het is en blijft doorbijten en de pijn lijkt sterker dan ooit, maar ik klaag niet, ga door en blijf oefenen!

Dan komt het punt dat ik weer wordt teruggestuurd omdat ik meer pijn krijg en de buiging totaal niet verbeterd. Hier verteld de orthopeed dat hij me niet verder kan helpen en uitbehandeld is. Hij verwijst me naar het revalidatiecentrum. Misschien dat een team van specialisten nog wat verbetering kunnen halen. Al snel kom ik bij de arts in Blixembosch en wordt ik ingepland bij de fysio en ergo. Fijne gesprekken bij de ergo en inzicht in mijn belastbaarheid geven me wat rust. De fysio is een kei van een man. Hij trekt alles uit de kast om te proberen maar wil binnen de pijngrens blijven. Helaas lopen we hier ook al snel vast.

Volgende stap: Een doorverwijzing naar SJG Weert. Daar zit een orthopeed, een vakidioot op zijn gebied, bekend om het behandelen van ernstige knieproblemen, je weet nooit! Hij heeft een wachttijd van 3 maanden ongeveer, maar soms pikt hij er voor hem interessante gevallen tussenuit.

We gaan ervoor!

[post-views]