27 december, de maandag na kerst heb ik met manlief een gesprek bij mijn revalidatie arts. Het pijntraject is niet het juiste traject voor mij en helemaal terug naar 0 met niet echt een perspectief dat het uiteindelijk beter gaat worden wil ik niet meer doen. Voor mij is de maat vol.
We hebben een heel prettig en open gesprek en als de arts nog eens mijn tijdlijn doorleest zegt hij ook onder de indruk te zijn van wat Ik allemaal al heb geprobeerd de afgelopen 6 jaar. Na nog wat praten vraagt hij me dan ook of ik klaar ben om geamputeerd te worden. Ja… dat ben ik!
Het gaat een amputatie boven de knie worden, een revalidatie traject wat ongeveer gemiddeld 5 maanden duurt als alles voorspoedig verloopt. Hier gaan we nog uitgebreider op in als de chirurg ook akkoord is.
De arts belooft mijn verhaal bij 1 van de 5 vaatchirurgen neer te leggen en te vragen of ze mee gaan in mijn amputatie. Ik laat een traan van opluchting, de arts is echt mijn held! De eerste van zo veel artsen die out of the box durft te denken en mij echt begrijpt en ondersteunt. Net als de therapeuten van het pijnteam die allen achter mijn besluit staat. Ik voel me sterk en gesteund, ook door mijn man.
Eenmaal thuis wordt ik in de middag gebeld met de vraag of de revalidatie arts nog wat vragen kan stellen, hij heeft de vaatchirurg gesproken en deze is akkoord met de ingreep. De dag erna wordt ik gebeld door de revalidatie arts en hij verteld me dat hij een prettig gesprek met ons heeft gehad en 200 % is overtuigd dat ik voor mezelf het goede doe. Hij staat dan ook volledig achter mijn keuze. De chirurg heeft hij gesproken nadat hij mijn verhaal heeft doorgestuurd. Ook deze man was onder de indruk van mijn zoektocht en begrijpt de vraag. Hij wil nog wel graag dat ik een consult bij een psychiater krijg, om uit te sluiten dat er geen depressie of onderliggende problemen zijn. Ik heb aangegeven dat ik daar geen probleem mee heb en de arts geeft aan dat het slechts een formaliteit zal zijn.
Zo gauw ik de afspraak bij de psychiater heb gehad, moet ik de arts een seintje geven en gaat er een belletje naar de vaatchirurg die dan alles in gang gaat zetten. Nu wordt er doorgepakt en daar voel ik me erg goed bij. 
Ondertussen kunnen wij ons voorbereiden, erover praten en bedenken of we dingen in huis moeten aanpassen of veranderen. Ik verblijf in een rolstoel om mijn lijf en hoofd zoveel mogelijk rust te geven, zodat de pijn niet gaat pieken. Tegelijkertijd kan ik zo mijn vaardigheden oefenen.
De kogel is dus door de kerk.
Het traject maak ik af, dat is na de vakantie nog 4 weken en ik leer er enorm veel van wat ik straks ook toe kan passen. Daarnaast wordt er voor mij meer op rolstoel gebruik toegespitst.
Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling toe, die van mij gaat eindelijk een jaarwisseling zijn met perspectief in het nieuwe jaar. Wie weet sta ik volgend jaar wel op 2 benen weer buiten naar het vuurwerk te kijken. Daar gaan we voor!
