Goedemiddag, daar ben ik weer!
Vanmorgen om kwart voor 7 togen mijn vader en ik richting Nijmegen om daar naar de CRPS polikliniek te gaan voor een gesprek en eventueel onderzoek.
We waren exact tot op de minuut nauwkeurig op tijd aanwezig en al snel aan de beurt. De revalidatie arts keek samen met een orthopedisch trauma chirurg naar mijn verhaal. Niks geen uitgebreide vragen, gewoon oppervlakkig het verloop en daarna wilde de revalidatiearts nog mijn knie beoordelen.
Er lag een lijstje met symptomen op zijn bureau, waar hij de plusjes en minnetjes op aankruiste. Als het niet allemaal aanwezig is, is het geen CRPS. Toen wist ik eigenlijk al voldoende, maar goed, je hoopt toch dat ze iets kunnen vinden.
Na het zeer pijnlijke onderzoek van de revalidatie arts mocht ik aankleden en voordat ik mijn broek aanhad werd er letterlijk gezegd dat ik alle artsen en therapeuten maar aan de kant moest zetten. Krukken in de kast en gewoon gaan bewegen, door de pijn heen. Gewoon doen en doorbijten dan gaat het over een maand of 3 al weer een heel stuk beter. Het zit tussen je oren. De vraag die ik nog stelde waarom ik door mijn been zakte bij heftige pijnscheuten werden afgedaan als iets “typisch vrouwelijks” en een “overdreven pijngevoel”. De arts zag het liefst dat mijn vader de krukken pakte en dat ik zo de kamer uit wandelde, terwijl ik 2 minuten eerder bijna alles ondergespuugd zou hebben omdat mijn maag zich omdraaide van de pijn. Natuurlijk zal dit er dan ook wel bijhoren, maar daar ga ik dan morgen maar mee aan de slag. Ik moet even op adem komen en mijn maag tot rust brengen. Daarnaast ben ik behoorlijk over de flos vanwege de manier waarop deze heren tot me spraken, alsof ik even normaal moest doen, er zijn tenslotte nog echte patienten! (Dit is zo natuurlijk niet bedoeld, maar toch, op dit moment voelde ik me als aanstelster weggezet en de pijn die ik voel is er niet, dus waar zeur je over en doe je moeilijk over!)
Ik vroeg nog of de reactie die ik heb op mijn scheenbeen naar aanleiding van een kleine botsing met het keukentrapje (ik zakte weg en tikte met mijn scheen het treetje aan, niet eens zo hard) wel normaal was. Mijn scheenbeen ziet namelijk van mijn enkel tot onder mijn knie rood-paars, slaat nergens op.
Geen reactie, keken ze niet naar, dat was van het stoten. Oke dan!
Macedonische therapie moet het worden, kan je makkelijk zelf, heb je geen therapeut voor nodig. Fijne dag nog!
Uiteraard komen de vragen dan weer als je het laat bezinken onder het genot van een bakje koffie. Dus ik moet nu de dagen door de pijn heen bijten, al betekend dat jankend op het schoolplein staan. Door je benen zakken en vallen, ach, dat gebeurt nu eenmaal, dat is niet erg!
Als ik thuis google, dan betekend het “tussen de oren” dus niet dat ik me zou aanstellen, maar dat er letterlijk in mijn hersenen iets niet goed gaat met de zenuwsignalen. Mijn zenuwen zijn eigenlijk in de war en mijn hersenen moeten gereset worden om het allemaal weer op de goede manier te gaan zien. Nou ja, ook niet helemaal, maar zo leg ik het mezelf maar uit. Bij de diverse artikelen lees ik dus ook dat chronische pijn geen aanstellerij is, waar ikzelf inmiddels wel van overtuigd was. Ik ben een aansteller, doe niet zo moeilijk!
Met paps erover gepraat en morgen ook met de fysio maar eens bekijken hoe we dit gaan doen. Een plannetje maken of gewoonweg gaan met die banaan… ik weet het even niet. Het zal zwaar worden en de nodige tranen zullen wel gaan vloeien. Op dit moment verbijt ik de pijn al van al het geduw en getrek van die arts, en dan loop ik nog niet eens de hele dag zonder mijn krukken.
Welkom in de hel is wat er nu bij me opkomt… laat het in godsnaam ook helpen!!!
[post-views]
